ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ

 "Ω σεις Αίαντες, Διομήδαι, Αγαμέμνονες, Οδυσσείς και Νέστορες του ελληνικού αγώνος, οι συνοδεύοντες εις το έσχατον αναπαυτήριον του νέου ΑΧΙΛΛΕΑ του Τουρκομάχου Ελλάδος Νικήταν τον Τουρκοφάγον"

Π. Σουτσος

171 χρόνια από τον θάνατο του ήρωα Νικητα Σταματελὀπουλου.Του Νικηταρα του τουρκοφἀγου όπως τον ἐλεγαν,αφού με μόλις 200 άνδρες αναχαίτισε τον Μάιο του 1821, τους 6.000 πεζούς και ιππείς στρατιώτες του Μουσταφάμπεη στη Μάχη του Βαλτεστίου.Μάλιστα η ορμητικότητα του ήταν τόσο μεγάλη που έσπασε τρία σπαθιά ενώ το τέταρτο κόλλησε στο χέρι του, καθώς έπαθε αγκύλωση και χρειάστηκε ιατρική βοήθεια για να ανοίξει.Τίμιος και ανιδιοτελής, από την αρχή της επανάστασης βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή στο πλευρό του θείου του, Κολοκοτρώνη.

Ο Νικηταράς ήταν ο πιο ακαταπόνητος οπλαρχηγός του 1821.Παρών σε όλα σχεδόν τα πεδία των μαχών της Επανάστασης έλαβε το προσωνύμιο "Τουρκοφάγος" "Τουρκοπελέκας", "Νέος Αχιλλέας", σαν γοργοπόδαρος που ήταν, και τέλος Νικηταρά.Δεν δέχθηκε ποτε καμία αμοιβή για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα..Όταν τον ρώτησε ο Τερτσέτης γιατί έμεινε φτωχός και δεν πήρε έστω τα λάφυρα από τις μάχες, ο Νικηταράς απάντησε: "Πραματευτής δεν ήμουνα.Η μοίρα μου το θέλησε να γίνω καπετάνιος. Μα δε θα ήτανε σωστό να κάμω πραμάτεια το καπετανιλίκι μου για να καζαντίσω!"

Με εναν φίλο του μετά τον πόλεμο άνοιξε χαρτοποιειο.Γρήγορα συνειδητοποίησε ότι η δουλειά του χαρτοποιείου δεν μπορεί να προχωρήσει.Σταμάτησε και μετέφερε τις μηχανές στο σπίτι του, στο Άργος.Το 1830 διορίστηκε Γενικός Αρχηγός της Πολιτικής Φρουράς Πελοποννήσου, το 1831 Πρόεδρος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου των Ελαφρών και το 1832 Γενικός Αρχηγός του Στρατοπέδου Κορίνθου και έπειτα Αρχηγός της Μεσσηνίας..Ακολουθώντας την σκληρή μοίρα των περισσότερων αγωνιστών εκείνης της περιόδου το Δεκέμβριο του 1839 το οθωνικό κράτος φυλάκισε τον Νικηταρά με την κατηγορία της συνομωσίας κατά του θρόνου.Η υπερβολική υγρασία στο κελί, η απαγόρευση κάθε επικοινωνίας, οι καθημερινοί ξυλοδαρμοι και η άρνηση μεταφοράς του σε νοσοκομείο, κατάφεραν να τον κλονίσουν όσο καμιά μάχη εναντίον των Τούρκων.Τελικά έπειτα από 14 μήνες του απένειμε χάρη.Ο Νικηταράς επέστρεψε στο φτωχικό του σπίτι στον Πειραιά.Η επιστροφή του προκάλεσε τέτοια συναισθηματική φόρτιση στη μικρότερή του κόρη οταν τον είδε σε τἐτοιο χἀλι,που έχασε τα λογικά της.Αυτο του έδωσε την "χαριστική βολή". Σιγά-σιγά έχασε την όρασή του και λίγο πριν πεθάνει τυφλώθηκε τελείως.

Ο Νικηταράς, ήρωας από τους λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε στην ψάθα ζητιανεύοντας στα σοκάκια του Πειραιά. Η αρμόδια αρχή που χορηγούσε τις θέσεις στους επαίτες, είχε ορίσει για τον ήρωα - επαίτη μια θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή. Κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στην θέση που ζητιάνευε ο στρατηγός.Μόλις ο Νικηταράς αντιλήφθηκε ποιος ήταν, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι

- Τι κάνετε εδώ στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος.

- Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα Απάντησε περήφανα ο ήρωας.

- Μα εδώ την απολαμβάνετε; καθισμένος στον δρόμο;

- Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά αλλά εγώ έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος. αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς

Είδε και απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο.

- Σου έπεσε το πουγκί σου.. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις

Το σπαθί του Νικηταρά στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

Τα ξημερώματα της 25ης Σεπτεμβρίου 1849 ο "Τουρκοφάγος" απεβίωσε σε ηλικία 67 ετών.Αρχικά ετάφη δίπλα στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ωστόσο, φαίνεται πως δεν έμεινε κανενας απ τους δικούς του να ενδιαφερθεί και έκτοτε αγνοείται ο τάφος..Την στιγμή που χώρες με σαφώς μικρότερη στρατιωτική ιστορία απ’ αυτή της Ελλάδας "χτενίζουν" τα πέρατα της οικουμένης για να ανακαλύψουν οστά στρατιωτών τους, να τα επαναφέρουν στην πατρίδα και να τα ενταφιάσουν με τις πρέπουσες τιμές, η χώρα μας αγνοεί την τύχη των οστών των πολεμιστών εκείνων που χάρη στην προσωπική του θυσία της επέτρεψαν να συνεχίσει την ιστορική της πορεία.

Ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος είχε συνοψίσει σε συνέντευξη του:

«Οι σωτήρες της Ελλάδας πέθαναν ή στη φυλακή ή στην εξορία»

Mixanitouxronou