Tο 1976 η Ελλάδα αποφάσισε να επανεμφανιστεί στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον μετά την αποχή της προηγούμενης χρονιάς, όταν θέλησε να καταγγείλει τον Αττίλα στην Κύπρο και την παρθενική εμφάνιση της Τουρκίας στο θεσμό.
1976 - Διαγωνισμός Γιουροβίζιον - Μαρίζα Κωχ
ΜΑΝΟΣ ΦΑΛΤΑΙΤΣ - ΑΝΝΑ ΦΑΛΤΑΙΤΣ / Φρίξων Ήλιε !!!
Αιολικά Πάρκα: Η Σκύρος, είναι ''θέλημα θεού'' να γίνει το αιολικό πάρκο
Φρίξων Ήλιε!!!
Αληθώς είπε τούτα τα λόγια ο αρχιπαπακαλόγερος και Ηγούμενος της Μέγιστης Λαύρας του Άθωνα, ότι είναι Θέλημα Θεού να καταστραφεί το νησί μας;
Τι του κάναμε δηλαδή του Θεού εμείς, οι μάλιστα λίαν ευλαβείς Χριστιανοί Σκυριανοί, να εξαποστείλει αναντίον της νήσου μας την φοβερή του οργή;
Ακούς εκεί είναι θέλημα Θεού, να πάει κατά Διαόλου η Σκύρος!
Σουρεαλιστικό παντελώς το τοπίο.
Ό,τι θέτε ακούτε τον τελευταίο καιρό από τα κάθε είδους λαμόγια της αρπαχτής, ρασοφόρα και μη,που ονειρεύονται τσουβάλια αργύρια, σαν αμοιβή για την συμβολή τους στην καταστροφή της πατρίδας μας.
Τραγέλαφος.
Για γέλια και κλάματα.
Και φυσικά, για σιχτίρι και φτύσιμο των υπεύθυνων.
Αληθεύει λοιπόν – ερωτώ- αυτό που μας πληροφορεί ο δήμαρχος Σκύρου, ότι διακηρύχτηκε κάτι τέτοιο από τον αρχι-καλογερόπαπα ή απλούστερα ηγούμενο της Λαύρας του Άθωνα- αγνοώ τ’ όνομά του -όπως τον καρφώνει ο Δήμαρχος Σκύρου;
Τα είπε και μάλιστα εις επήκοο όχι μονάχα αυτού αλλά και πλήθους λαού και εκατοντάδων πιστών, όπως επισήμως δηλώνει ο Δήμαρχος;
Με φανερό σκοπό κι επιδίωξη, όπως είναι ολοφάνερο και εξυπακούεται, να τρομοκρατηθούνε οι υποτιθέμενοι ηλίθιοι Σκυριανοί και να σκάσουν;
Να βάλουν την ουρά τους στα σκέλια.
Να αφήσουν τους καλογέρους της Λαύρας να αλωνίζουν, φυτεύοντας παστρικές στρίγκλες μίξερ αέρος-αέρος στο πανέμορφο και δοξασμένο νησί μας.
Το σκεπτικό του αρχι-καλογερόπαπα,προφανώς υπήρξε αυτό:
Θα τους πω, ότι οι καταστροφικές στρίγκλες μίξερ αέρος- αέρος, (ανεμογεννήτριες) είναι θέλημα του Θεού να φυτευτούνε στη Σκύρο.
Κι όποιος εναντιώνεται σ’ αυτή την καταστροφή, τα βάζει με τον ίδιο τον Παντοκράτορα
Συνειρμικά, έτσι έχουν τα πράγματα.
Άρα δεν θέλεις τις στρίγκλες;
Έρχεσαι σε σύγκρουση με τον ίδιο τον Παντοκράτορα
Άρα είσαι αμαρτωλός και ως εκ τούτου καταραμένος.
Και θα πας στο φοβερό σωφρονιστήριο της Κολάσεως.
Να σε καμακώνουν οι Διάολοι με τα φοβερά τους καμάκια.
Να σε βουτούνε ως το λαιμό στα καζάνια με την πίσσα που βράζει συνέχεια.
Και φριχτά μέχρι παντελούς αηδίας.
Μα ο αρχι-καλογερόπαπας της Λαύρας του Άθωνα- αγνοώ όπως σας είπα το καλογερίστικο ή κατά κόσμον όνομα και επίθετο του ανδρός- συνεχίζει απτόητος.
Προφανής λοιπόν οπωσδήποτε η πρόθεσή του να τρομοκρατήσει τους Σκυριανούς με την απειλή της παρέμβασης του Θεού εναντίον όσων αντισταθούν στις φρικαλέες παστρικές στρίγκλες μίξερ – αέρος- αέρος.
Δεν ήμουν παρών στη συγκέντρωση αυτή που είπε όλα αυτά τα απίστευτα ο αρχικαλογερόπαπας της Λαύρας του Άθωνα.
Μα αν είναι το όντι αληθινά, η υπόθεση δεν είναι μονάχα γελοία αλλά παράλληλα και εξαιρετικά πολύ φοβερή.
Κι ας την λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψιν μας.
Ξέρετε, πώς έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων στις 29 Μαΐου του 1453;
Εκείνη εκεί την καταραμένη ημέρα που στοίχισε στο λαό μας τετρακόσια χρόνια δουλείας στους Τούρκους;
Με ακριβώς παρόμοιες διαδικασίες και λόγια.
Έβγαιναν καλόγεροι στους δρόμους και φώναζαν στο λαό, ότι είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει!!!
Και άρα κανείς δεν έπρεπε να αντισταθεί και να πολεμήσει τους Τούρκους. Ήταν σα να τάβαζε με τον ίδιο τον Θεό.
Και έτσι, οι χιλιάδες Ρωμιοί, που από μια κεραμίδα να ρίχνανε στο συρφετό του Μωάμεθ θα τους είχανε θάψει όλους προ των τειχών, καθόταν με σταυρωμένα χέρια στα σπίτια τους – ο ελεεινός και τρισάθλιος όχλος – ή μαζευόταν καί άκουγε τους καλόγερους που απειλούσαν όποιονδήποτε θα αντιστεκόταν στους Τούρκους.
Και έτσι ''Εάλω η πόλις''
ΚΙ όσοι πολέμησαν στην Πύλη του Ρωμανού και στα άλλα σημεία του τείχους της Πόλης, εκτός απο ΄Έλληνες κάτοικους της Κωνσταντινούπολης, ήταν Βενετσιάνοι και Γενουάτες, κυρίως πολεμιστές !!
Αυτά φέρνουν σαν αποτέλεσμα τέτοια δόλια συνθήματα.
Ο αρχικαλογερόπαπας- της Λαύρας του Άθωνα- να γνωστεί τα όνομά του – για να τον γράψει η ιστορία, ακολούθησε στην προκειμένη περίπτωση -αν αληθεύουν όσα εγγράφως μαρτυρεί ο δήμαρχος Σκύρου πως είπε δημόσια σε σύναξη πιστών Σκυριανών χριστιανών, κινήθηκε πάνω στο ίδιο σενάριο.
Οι συσχετισμοί του συνθήματος των καλόγερων της Κωνσταντινούπολης με το «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει» και το κήρυγμα του αρχικαλογερόπαπα Λαύρας στους Σκυριανούς, πως «είναι θέλημα Θεού να καταστραφεί το νησί φυτεύοντας πάνω του τις απαίσιες παστρικές στρίγκλες μίξερ – αέρος- αέρος», είναι προφανώς ίδιες και απαράλλαχτες.
Εδώ αιτούμαι παρέμβαση άμεση για να διευκρινίσει ο αρχικαλογερόπαπας την πληροφορία του Δήμαρχου Σκύρου, αν είναι όντως τα πράγματα έτσι ή όχι.
Και αν τα είπε, ας πάρει πίσω τα λόγια του.
Εμείς, δεν στέλνουμε κανένα στην Κόλαση.
Αρκεί να ζητήσει συγχώρεση κάνοντας εμπράκτως μετάνοια καί αίροντα αυτομάτως οι αμαρτίες του.
Ουδείς αναμάρτητος.
Μα για να δοθεί η συγχώρεση απαιτείται εμπράκτως μετάνοια οπωσδήποτε.
Το θέμα, έχει διαστάσεις θεολογικές και εθνικές επί πλέον.
Με κάτι τέτοιες ενέργειες ανεγκέφαλες καλογεροπαπάδων, που έχουν διαπραχτεί ανά τους αιώνες, εξευτελίζεται η εκκλησία και η θρησκεία ολόκληρη. Διότι μαζί με τα στεγνά καίγονται και τα χλωρά όπως ξέρουμε.
Πατριάρχη Βαρθολομαίε.
Πάρε θέση αμέσως και ζήτα τις δέουσες εξηγήσεις απ’ το πνευματικό σου παιδί.
Μητροπολίτη Καρυστίας και Σκύρου κυρ Σεραφείμ, ζήτησε και συ εξηγήσεις, ως κατά τόπον αρμόδιος. Διότι στην εκκλησιαστική επικράτειά σου συνέβη αυτό το φρικαλέο ατόπημα.
Ιεραρχία ολόκληρης της Ελλάδας, πάρτε θέση και σεις.
Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου.
Το τσουράπι της εκκλησίας ξηλώνεται με τέτοια καμώματα.
Και συ λαέ βασανισμένε, για να μη βασανίζεσαι άλλο, ύψωσε τη φωνή σου και υπερασπίσου τα δίκια σου.
ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ- ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ
Μάνος Φαλτάϊτς
Παρασκευή 23 Νοέμβρη 2007
Η Αναστασία Φαλτάιτς, εκ των επικεφαλής των αντιδρώντων κατοίκων, δήλωσε: «Αυτό που ετοιμάζονται να κάνουν στη Σκύρο είναι τερατώδες». Σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες κατοίκους, «η εγκατάσταση των 111 ανεμογεννητριών σε συνδυασμό με όλα τα συνοδά έργα θα καταστρέψει τόσο την κτηνοτροφία όσο και τη μελισσοκομία,καθώς και την προστατευόμενη περιοχή του». Αυτός είναι και ο χειρότερος εφιάλτης για τους Σκυριανούς. Η αισθητική, οικονομική και περιβαλλοντική υποβάθμιση που θα οδηγήσει σε μαρασμό, ερήμωση και εγκατάλειψη της Σκύρου. Οι 111 ανεμογεννήτριες, αν τελικά τοποθετηθούν, θα παράγουν 333 ΜW, ενέργεια που αντιστοιχεί στο 15% του εθνικού στόχου, για την επίτευξη του οποίου η χώρα μας έχει δεσμευθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το πελώριο για την κλίμακα του νησιού σχέδιο έχει προκαλέσει σύγχυση και εκνευρισμό στους κατοίκους. Ενημερωθήκαμε για το σχέδιο εξωδίκως,κανένας στο νησί δεν είχε ιδέα. Η υπόθεση διαδραματίστηκε εν κρυπτώ.
https://www.tovima.gr/2008
Η Αναστασία Γιαννουδάκη- Φαλτάϊτς είναι δημοσιογράφος καί γεννήθηκε στα Χανιά το 1938. Δίδαξε για πολλά χρόνια μέχρι το 1979, στην Έδρα της Πολιτικής ιστορίας Νεώτερης Ελλάδας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κι εξέδωσε ιστορικές μελέτες με θέματα τής νεοελληνικής ιστορίας. Επιμελήθηκε τής έκδοσης τού Αρχείου ιστορικών εγγράφων τής επαναστατικής περιόδου τού 1821 τής Κρήτης καί τών Αρχείων τής Ελληνικής Παλιγγενεσίας, έκδοση τής Βουλής τών Ελλήνων. Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία καί υπήρξε μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους απ' την πλευρά τών γυναικών τής νέας γενιάς τών λογοτεχνών. Δημοσίευε στο περιοδικό ΟΔΗΓΗΤΗΣ άρθρα της με το ψευδώνυμο Μάρκος Ευγενικός και διηγήματα με το πατρικό της επίθετο Αναστασία Γιαννουδάκη, αφήνοντας μια αίσθηση εξαιρετικά δυνατή, όπως βγαίνει απ' τις κριτικές που είχαν γράψει γι αυτήν και τα έργα της. Κορυφαίο της έργο υπήρξε το χρονικό τών αγώνων τής Ελληνικής νεολαίας για τήν Ένωση τής Κύπρου με τήν Ελλάδα με τίτλο «ΤΟ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ» έχοντας κι η ίδια έντονες προσωπικές εμπειρίες καθώς συμμετείχε ενεργά σ' αυτούς τους αγώνες. Από το 1971 που παντρεύτηκε το Μάνο Φαλτάϊτς, ανέλαβε τη διεύθυνση τοὐ ομώνυμου Ιστορικού καί Λαογραφικού Μουσείου. Μαζί με τον Μάνο συνέβαλαν στήν πολιτιστική αναγέννηση του λαού μας, με τίς ελληνοκεντρικές κατευθύνσεις που υπάρχουν σήμερα καί πού φέρνουνε τή σφραγίδα τους.Ο ρόλος της στην οργάνωση των επιστημονικών δραστηριοτήτων του μουσείου υπήρξε καθοριστικός και σε πολλούς τομείς αποκλειστικός, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη του μεγάλου κινήματος μαζί με τον Μάνο στην πολιτιστική αναγέννηση του λαού μας, με τις ελληνοκεντρικές κατευθύνσεις που υπάρχουνε σήμερα και που φέρνουνε τη σφραγίδα τους. Από το 1993 ανάλαβε την οργάνωση του Φεστιβάλ Σκύρου της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου και σκηνοθετεί τα έργα του Μάνου Φαλτάϊτς που ερμηνεύει η καλλιτεχνική Ομάδα του μουσείου «Σκυρίτες»...Η λογοτεχνική της δημιουργία του τελευταίου καιρού, έχει σαν κύριο αντικείμενο την πνευματική αναγέννηση του ελληνισμού, αντλώντας τις εμπνεύσεις της από τους προσωπικούς της αγώνες και τα σημαντικότατα πολιτιστικά γεγονότα που συντελούνται στη Βιγλατορία του Παλαιόπυργου. Τα έργα της έχουν έντονο προσωπικό χαρακτήρα και αποτελούνε μια σύνθετη δημιουργία, ανάμεσα χρονικού, φιλοσοφικού στοχασμού, ημερολογιακής καταγραφής της καθημερινής ζωής και πορείας του μουσείου και της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου, συνθέτοντας ένα σημαντικότατο χρονικό που ασκεί ξεχωριστή γοητεία. Η πρόσφατη πνευματική της δημιουργία κινείται σε τρεις κατευθύνσεις: Η πρώτη αφορά τη λογοτεχνική καταγραφή των μεγάλων ιστορικών γεγονότων της Κατοχής και του Εμφυλίου πολέμου (1941-1945), όπως τα έζησε με όλη την τραγικότητα και τις διαστάσεις που παίρνανε εκείνες οι καταστάσεις στην ψυχή ενός παιδιού. Έργα της γι αυτή την περίοδο που έχουν εκδοθεί είναι τα Χρονικά: «Ζυμβραγού», «Από τα Ζυμβραγού στο Θησείο», «Το τέλος του παππού Θεοχάρη», «Πρωτοχρονιά 1942 με έξη μόνο φέτες λακέρδα», «Ο συγκάτοικος Μαρδοχαίος». Η σειρά όλων τούτων των έργων, με αυτά που δεν έχει εκδώσει ακόμα, αποτελούν μια πλήρη ενότητα της περιόδου 1941-1945. Η δεύτερη πνευματική της πορεία του τελευταίου καιρού είναι μια καινοτόμος σύνθεση ημερολόγιων, χρονικών, αγωνιστικών και ιδεολογικών μανιφέστων δοσμένων ποιητικά και πεζά, που αφορούν ιστορικά γεγονότα, κοινωνικούς αγώνες και καταστάσεις της Σκύρου αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης. Καταστάσεις και γεγονότα στα οποία συμμετέχει ενεργά και η ίδια με δράση, σκέψη, εκτιμήσεις και λόγο. Τα θέματα αυτά αφορούν κύρια τους προσωπικούς της αγώνες και τη στάση γενικά της ζωής της. Η τρίτη κατεύθυνση της δημιουργίας της είναι καταγραφή και σχολιασμός με ποιητικό τρόπο ευρύτερων κοινωνικών γεγονότων που συγκλονίζουν την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Ανάμεσα σ' αυτά είναι και το ποίημά της με τίτλο: «Επαναστάτες με Αιτία», που αναφέρεται στις καταστρεπτικές ταραχές που συγκλόνισαν την πρωτεύουσα της χώρας Αθήνα κι ολόκληρη την Ελλάδα, τον Δεκέμβρη του 2008
https://sites.google.com/site/faltaitsmuseum/
http://koinosparanomastis.blogspot.com/2019/02/blog-post_8.html
20 ΜΑΙΟΥ 1825 - Η ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ
Την 16η Μαΐου 1825 ο Παπαφλέσσας με λιγότερα από 3.000 παλικάρια και έχοντας μαζί του τον Κεφάλα, τον Παπαγιώργη, τον Πιέρο Βοϊδή Μαυρομιχάλη, το Δημήτριο Φλέσσα και άλλους καπεταναίους βρίσκεται στο Μανιάκι. Αφήνει το στρατό του να ξεκουραστεί και με το ξημέρωμα στέλνει σκοπούς πάνω από το Βλαχόπουλο στο βουνό Μαγκλαβά ώστε να μπορεί να ενημερώνεται για το πού βρίσκονται τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Τη μέρα αυτή την πέρασε σε συσκέψεις με τους καπεταναίους οι οποίοι είδαν και ενέκριναν τον τόπο που θα έδιναν τη μάχη. Καταλληλότερο σημείο άμυνας έκριναν ότι ήταν η σειρά τριών πέτρινων λόφων τους οποίους σήμερα οι συμπατριώτες μας ονομάζουν Ταμπούρια του Παπαφλέσσα. Πριν το δειλινό οι σκοποί του Μαγκλαβά ενημέρωσαν τον Παπαφλέσσα ότι ο Ιμπραήμ έφυγε από την Πύλο και κατευθύνεται για τα Χίλια Χωριά. Ο Παπαφλέσσας και τα παλικάρια του κατασκεύασαν στην κορυφή του λόφου μάντρα και στο εσωτερικό αυτής ταμπούρια. Τη νύχτα της 18ης προς 19η Μαΐου 1825 τα παλικάρια του Παπαφλέσσα πηγαίνουν στην κορυφή του βουνού «Διάσελο» και ανάβουν μεγάλες φωτιές για να προκαλέσουν τον Ιμπραήμ. Την επομένη ο Ιμπραήμ αλλάζει πορεία και αντί να πορευτεί για την Καλαμάτα έρχεται και στρατοπεδεύει στη θέση Σέκλιζα ανατολικά του χωριού Σκάρμιγκα όπου υπάρχει άφθονο νερό. Την 19η Μαΐου και την επελθούσα νύχτα ο Ιμπραήμ άφησε να αναπαυτεί ο στρατός του από την πολύωρη οδοιπορία. Σχεδίαζε μόνο τη μεγάλη του επίθεση κατασκοπεύοντας ταυτόχρονα για να εξακριβώσει τον αριθμό και τη θέση των Ελλήνων. Στο μεταξύ μετά από μια μικρή αψιμαχία ο Παπαφλέσσας και τα παλικάρια του εγκατέλειψαν το βουνό «Διάσελο» και οχυρώθηκαν στα ταμπούρια τους. Η νύχτα της 19ης προς 20ης Μαΐου ήταν τραγική για τον Παπαφλέσσα. Βοήθεια δεν ερχόταν και τα παλικάρια του από 3000 περίπου είχαν μείνει μόνο χίλια. Μπροστά σ΄ αυτή την κατάσταση οι οπλαρχηγοί του πρότειναν να φύγουν και να σωθούν. Εξάλλου ήταν περικυκλωμένοι από τον Αιγυπτιακό στρατό. Την περικύκλωση ο Παπαφλέσσας την είδε ως σωτηρία γιατί θα γινόταν ανακοπή στη διαρροή του στρατεύματός του και θα αναγκάζονταν να πολεμήσουν με αποφασιστικότητα. Τοποθέτησε τα παλικάρια που του έμειναν στα οχυρά τους και αυτός κατέλαβε το πιο επικίνδυνο ταμπούρι διπλά σε μια αγριοαχλαδιά. Για τη διαρροή του στρατεύματος του Παπαφλέσσα η λαϊκή παράδοση έρχεται πιο δικαιότερη και λέει ότι τη νύχτα της 19ης προς 20ης Μαΐου ο Παπαφλέσσας συγκέντρωσε τα παλικάρια του και τους είπε: «Τα ταμπούρια μας είναι καλά. Μα όσο και αν πολεμήσουμε ο θάνατος είναι βέβαιος. Ο Ιμπραήμ έχει πολύ στρατό, πεζικό και ιππικό. Θα μας ζώσει από παντού και δε θα μπορούμε να φύγουμε. Ήρθαμε εδώ για να πεθάνουμε. Όσοι λοιπόν από εσάς έχετε μικρά παιδιά ή γέρους γονείς που χρειάζονται βοήθεια χωρίς καμία ντροπή να φύγετε». Μετά από τα λόγια αυτά του Παπαφλέσσα κανείς δεν ήθελε να φύγει. Τότε ο Παπαφλέσσας έδωσε λύση απαιτώντας να φύγουν. Τελικά από τις 3000 έμειναν μόνο 950 παλικάρια.
Το πρωί βρήκε τους Έλληνες αναμένοντας τον εχθρό. Ο Παπαφλέσσας κατείχε το πρώτο βορινό και επικίνδυνο οχυρό. Ο Δημήτρης Φλέσσας, που ήταν ανεψιός του, ηλικίας 27 χρονών και ο Γεώργιος Φλέσσας είχαν το δεύτερο και μεσαίο ταμπούρι. Ο Πιέρος Βοϊδής Μαυρομιχάλης το τρίτο και τελευταίο. Μετά την ανατολή του ηλίου ο εχθρός διαιρεμένος σε τρεις φάλαγγες οδεύει προς τα ταμπούρια. Η μία φάλαγγα οδεύει από το χωριό Μανιάκι. Η δεύτερη από τη θέση Μυγδαλίτσα και ενώνεται με την πρώτη στη θέση «Γερμά τ΄ αλώνι» απέναντι από τον Παπαφλέσσα.Τέλος η τρίτη φάλαγγα οδεύει από ανατολικά περνώντας από το Κρυόρρεμμα, Επάνω Κάναλο και Σπαρτίλα φτάνει βόρεια των ταμπουριών του Παπαφλέσσα. Ο στρατός του Ιμπραήμ ήταν 6.000 πεζοί και 3.000 ιππείς. Τότε βλέποντας τη μεγάλη δύναμη του Ιμπραήμ και το μάταιο του αγώνα ο Κεφάλας και ο Παπαγιώργης πλησίασαν τον Παπαφλέσσα και του ζήτησαν να φύγουν όλοι μαζί. Ο Παπαφλέσσας ενοχλημένος σφόδρα γύρισε στον Κεφάλα και του είπε: «Έχασα τις ελπίδες μου, αλλιώς πως σ΄ εκτιμούσα». Έπειτα κοίταξε τον Παπαγιώργη, τον έπιασε από τη γενάδα και του είπε: «Μου τα εντρόπιασες Παπαγιώργη» και πρόσθεσε: «Πού να πάμε να φύγουμε. Έχεις τακτικό στρατό, ώστε εξερχόμενος των ταμπουριών να αποσύρεσαι πολεμώντας; Δε γνωρίζεις ότι το άτακτο στράτευμα άμα βγει από το ταμπούρι του σκορπίζει και κάθε στρατιώτης θα πιάσει ένα δρόμο δικό του και τότε πέντε μόνο ιππείς του Ιμπραήμ θα μας σφάξουν όλους; Τι φοβάσαι Παπαγιώργη; Συ έχεις γνώση όλης της αλληλογραφίας μου. Είναι δυνατόν, ύστερα από δυο ώρες να μην είναι τουλάχιστον 5.000 δικοί μας στα νότα του Ιμπραήμ; Αυτά είπε ο ήρωας και πάντες άκουσαν. Ο δε Βοϊδής είπε: «Ας μείνουμε εδώ. Όποιος μείνει ας ακούσει των γυναικών τα μοιρολόγια». Η αλήθεια είναι ότι ο Παπαφλέσσας καμιά βοήθεια δεν περίμενε. Λίγο πριν από το γεγονός που αναφέραμε είχε λάβει επιστολή από τον αδερφό του Νικήτα από τη Φουρτζάλα που βρισκόταν με την οποία τον παρατηρούσε για την τοποθεσία που είχε επιλέξει να δώσει τη μάχη. Του πρότεινε να δοθεί η μάχη στη Μάνη και όχι στο Μανιάκι. Μάλιστα ο Παπαφλέσσας του απάντησε ως εξής: «Νικήτα! Έλαβα την επιστολή σου και σε απάντηση σου λέω ότι δεν είμαι σαν και σένα και σαν τον κουμπάρο σου τον Κεφάλα, που τρέχετε από ράχη σε ράχη σαν τους Αϊ-Λιάδες. Εγώ άπαξ και ορκίστηκα να χύσω το αίμα μου για την Πατρίδα το κάνω και αυτή είναι η ώρα μου. Εύχομαι στο Θεό η πρώτη μπάλα του Ιμπραήμ να με πάρει στο κεφάλι γιατί σας γράφω να ταχύνετε τον ερχομό σας και εσείς μου γράφετε ανοησίες. Νικήτα! Πρώτη και τελευταία επιστολή μου είναι αυτή, βάστα την να την διαβάζεις καμιά φορά, να με θυμάσαι και να κλαις». Πράγματι ήταν η τελευταία επιστολή. Ο Νικήτας μόλις την έλαβε έτρεξε κατά το Μανιάκι καθ΄ οδόν έμαθε το θλιβερό αποτέλεσμα της μάχης και επέστρεψε άπρακτος.
Η μάχη άρχισε με ακροβολιστική επίθεση των Αιγυπτίων. Προηγούνταν οι ακροβολιστές και οι καραβινοφόροι και μετά από αυτούς ερχόταν το άτακτο ιππικό. Ο τακτικός στρατός συντεταγμένος και έτοιμος σε απόσταση. Σώμα 2000 στρατιωτών διατάχτηκε να καταλάβει τις ανατολικές οχυρωμένες διόδους. Αυτοί υποστηρίζονταν και από 800 ιππείς προσέχοντας μην έρθει βοήθεια από άλλους Έλληνες. Σε εκείνο το σημείο είχε αφήσει ελεύθερη ζώνη ο Ιμπραήμ ώστε αν υποχωρούσαν από τα ταμπούρια να εγκλωβιστούν εκεί. Ο ακροβολισμός κράτησε περίπου μια ώρα. Οι Έλληνες αμύνονταν με επιτυχία. Έπειτα ο Ιμπραήμ διέταξε τα στρατεύματα του να υποχωρήσουν για λίγο να αναπαυθούν ώστε να ξεκινήσει η τελική έφοδος. Κατόπιν διατάχτηκε γενική έφοδος. Επτά επιθέσεις γίνανε. Μάχονταν επί οκτώ ώρες. Ο Παπαφλέσσας και τα λιοντάρια του ήταν ακλόνητοι. Ξαφνικά αγνάντια από τα βουνά της Ποταμιάς από το μέρος που λέγεται «Κουφάλες» ακούγεται μια βροντερή μπαταριά. Ήταν ο Πλαπούτας που ερχόταν σε βοήθεια. Τότε η μάχη γίνεται πιο άγρια. Οι αξιωματικοί χτυπούν σαν χτήνη τους αραπάδες να προχωρήσουν πιο γρήγορα. Η μάχη όμως ήταν άνιση. Οι δυο λόφοι δεν μπόρεσαν να αντέξουν και οι Έλληνες εξεταμπούρησαν. Κάτω στα χωράφια βρήκαν φρικτό τέλος. Μόνο μερικοί σώθηκαν που πάνω στον καπνό και την αντάρα καβάλησαν τα άλογα των ντελήδων. Μετά από λίγο σκοτώνεται και ο Παπαφλέσσας. Ο σημαιοφόρος του Παπαφλέσσα που τον έλεγαν Δημήτρη και καταγόταν από τη Χίο μόλις σκοτώθηκε ο Παπαφλέσσας κατέβασε τη σημαία και την έκρυψε στο ζωνάρι του. Πολεμών και πολεμούμενος διασώθηκε. Μαζί με τους Έλληνες σκοτώθηκε και ο φιλέλληνας Γάλλος στρατηγός Ρος. Την περιγραφή της μάχης την εξασφάλισε κατ΄ εντολή Παπαφλέσσα ο Μιχάλης Καραγιαννόπουλος ο Τισαμενός που είδε τη μάχη από μακριά. Μια ομάδα Ελλήνων προσπάθησε να διαφύγει μέσα σ΄ αυτό το χαλασμό κάνοντας κατά το βουνό «Κουφιέρο», το βουνό δηλαδή που είναι χτισμένο το Κοντογόνι. Αναζητούσαν δρόμο διαφυγής κυνηγημένοι από το αραβικό ιππικό. Φτάνοντας στο ποτάμι που λέγεται «Κρυόρεμα» οι ιππείς δεν μπορούσαν να τους ακολουθήσουν. Άφησαν τα άλογά τους και συνέχισαν το κυνηγητό στις όχθες του ποταμού. Οι δυνάμεις του Ιμπραήμ είχαν φροντίσει πριν από την έναρξη ακόμη της μάχης να φράξουν την έξοδο του ποταμού με ένα τάγμα τακτικού στρατού παρατεταγμένο. Μόλις οι 150 περίπου Έλληνες είδαν το αδιέξοδο στο οποίο είχαν πέσει και μη θέλοντας να πιαστούν αιχμάλωτοι όρμησαν με τα σπαθιά τους πάνω στο αραβικό τάγμα που τους τουφέκιζε αδιάκοπα. Αρκετοί σκοτώθηκαν, μερικοί εγκλωβίστηκαν και κάποιοι κατάφεραν να διασπάσουν τις θέσεις των Αράβων και να συνεχίσουν τη φυγή τους. Οι αραπάδες ανασυντάχτηκαν αμέσως και συνέχισαν να τους πυροβολούν. Ελάχιστοι κατάφεραν να μπουν στο δάσος του «Κουφιέρου» και να σωθούν. Αυτοί που έμειναν στις όχθες του ποταμού έπιασαν ένα βράχο και πρόβαλλαν απεγνωσμένα αντίσταση μέχρι που σκοτώθηκαν.
Μετά το τέλος της μάχης οι στρατιώτες του Ιμπραήμ ελαφυραγώγησαν τους σκοτωμένους και τους έκοψαν τα αυτιά για να τα παρουσιάσουν στον Ιμπραήμ και να πάρουν την προβλεπόμενη αμοιβή. Στη συνέχεια ο Ιμπραήμ πήγε στο ταμπούρι του Παπαφλέσσα και αναζήτησε το νεκρό. Τον βρήκε χωρίς κεφάλι. Βεβαιώθηκε ότι είναι ο Παπαφλέσσας από τον αιχμαλωτισθέντα ψυχογιό του Παπαφλέσσα το Μιχάλη τον Σταϊκόπουλο από την Τρίπολη. Διέταξε να τον σηκώσουν να του δέσουν το κεφάλι στο λαιμό, να του πλύνουν τα αίματα από τα γένια και να τον στηρίξουν σε μια αγκορτσιά. Αφού έγιναν αυτά ο Ιμπραήμ στάθηκε μπροστά του ακίνητος και είπε: ''Πραγματικά, στάθηκε ένας ικανός και γενναίος άνθρωπος. Και καλύτερο θα ήταν, κι ας παθαίναμε άλλη τόση ζημιά, να τον πιάναμε ζωντανό, γιατί πολύ θα μας χρησίμευε. Τέτοιοι είναι κρίμα να χάνονται. Εάν η Ελλάδα είχε κι άλλους σαν τόν Παπαφλέσσα δεν θα μπορούσα ν’ αναλάβω αυτήν τήν εκστρατείαν''
Έπειτα παρέλασαν μπροστά του οι αξιωματικοί σε ένδειξη τιμής και θαυμασμού. Ο Ιμπραήμ τουφέκισε τρεις φορές και επέστρεψε στο Σκάρμιγκα.
Η θυσία στο Μανιάκι έγινε σύμβολο για τον ελληνισμό. Είναι οι δεύτερες Θερμοπύλες. Το αίμα των ηρώων του Παπαφλέσσα πότισε το δέντρο της λευτεριάς που λίγους μήνες αργότερα απέδωσε καρπούς και η Ελλάδα ελευθερώθηκε από την πολύχρονη τυραννία.
https://www.se-skepseis.gr/
ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΠΑ - ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΑΡΟΣ
Γράφει η Σοφία Παππά
Είμαστε του φραπἐ, τού καναπέ, τής καλοπέρασης. Παντού αυτό ακούς καί διαβάζεις. Αυτή όμως είναι η μεριά τού εαυτού τού σύγχρονου νεοἐλληνα πού λόγω τής εύκολης ζωής καί ἐλλειψη παιδείας δεν μπορεί εύκολα να καταλάβει ότι το καταναλωτικό σύστημα δε προάγει πλέον τίς ανθρώπινες αξίες. Από τήν άλλη οι πολιτικοί το εκμεταλλεύονται αυτό καί πράττουν όπως πράττουν Αντιλαμβάνονται καί γνωρίζουν όμως, ότι η δύναμη τού λαού υπάρχει καί προσπαθούν με διάφορους τρόπους να τόν κάνουν να μήν μπορεί να αναδυθεί καί να αναδείξει τίς αξίες αυτές. Μπορεί κάποιοι να έχουν πιαστεί όντως στα πλοκάμια τής Νέας Τάξης Πραγμάτων, υπάρχουν ὀμως καί πολλοί στούς οποίους το φιλότιμο η ανδρεία η αγάπη για τή πατρίδα καί η αίσθηση τής ελευθερίας εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτοί πού έχουν γαλουχηθεί από τίς ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας τών προγόνων τους καί αποδεικνύουν κάθε μέρα με τα λόγια καί τίς πράξεις τους, πώς καμιά θυσία τους δεν πήγε καί δεν θα πάει χαμένη. Καί πώς θα πράξουν όπως πρέπει να πράξουν όποτε χρειαστεί. Ίσως σε κάποιους αυτά να φαίνονται κοινότυπα, λόγια μεγάλα καί κούφια, αλλά ότι παραδείγματα αυτοθυσίας καί ηρωισμού είχαμε στήν ιστορία μας, μἀς έχουν επηρεἀσει βαθιά μέσα μας πολύ περισσότερο απ' όσο καταλαβαίνουμε. Καί μόνο το γεγονός ότι όλοι οι άλλοι λαοί παραδόθηκαν κι εμείς οι ''τρελοί'' δεν καταλαβαίναμε από κινδύνους αποδεικνύει πολλά. Οσο λοιπόν καί καναπενάκηδες να έχουμε γίνει νομίζω ότι η ελευθερία είναι πολύ βαθιά ριζωμένη στήν Ελληνική ψυχή μας. Αρκεί να είμαστε ενωμένοι, να κρατάμε τήν ανθρωπιά μας σε οποιαδήποτε κατάσταση βρεθούμε καί να είστε σίγουροι ότι πάλι θα τα καταφέρουμε. Ως τὀτε ας προσπαθήσουμε να αντιστεκόμαστε κάθε μέρα σε όσα προσπαθούν να μάς επιβάλουν να κάνουμε χωρίς τήν θελησή μας καί να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι μήπως δεί μια πιό φωτεινή μέρα αυτός ο βασανισμένος τὀπος...
20 ΜΑΙΟΥ 1941 : Η ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, την ευθύνη για την ασφάλεια της Κρήτης -ύστερα από σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης- ανέλαβε η Μεγάλη Βρετανία, λόγω του αποτελεσματικού ελέγχου που ασκούσε το Βρετανικό Ναυτικό στην Ανατολική Μεσόγειο. Η 5η Μεραρχία που στάθμευε στην Κρήτη, αφού επιστρατεύτηκε, μεταφέρθηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα και χρησιμοποιήθηκε στο αλβανικό θέατρο επιχειρήσεων. Μέχρι τον Απρίλιο του 1941 δεν είχαν εκπονηθεί οριστικά σχέδια άμυνας της νήσου, ούτε είχαν προχωρήσει οι προπαρασκευές για την αντιμετώπιση της εχθρικής απειλής. Η νήσος Κρήτη απασχόλησε σοβαρά τον Χίτλερ, πολύ πριν η Γερμανία εκδηλώσει έμπρακτα τις προθέσεις της κατά της Ελλάδας. Πίστευε ότι καταλαμβάνοντας την Κρήτη θα εξασφάλιζε μια γρήγορη και σοβαρή επιτυχία στην ανατολική Μεσόγειο, υψηλής στρατηγικής σημασίας, και ότι η επίθεση θα έπρεπε να γίνει από αέρος με αεροποβατική ενέργεια. Για την κατάληψη της Κρήτης οι Γερμανοί έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο «Ερμής», που προέβλεπε σφοδρό βομβαρδισμό των αεροδρομίων Μάλεμε (Χανίων), Ρεθύμνου και Ηρακλείου, των λιμένων Σούδας και Ηρακλείου, καθώς και την εξουδετέρωση των ελληνο-βρετανικών (E/B) δυνάμεων από επίλεκτη μονάδα αλεξιπτωτιστών δυνάμεως Μεραρχίας. Το σύνολο των γερμανικών δυνάμεων που θα έπαιρναν μέρος στην επίθεση κατά της Κρήτης ανερχόταν σε 22.750 άνδρες, 1.370 αεροσκάφη και 70 πλοία.
Στις 30 Απριλίου 1941 τη διοίκηση των ελληνο-βρετανικών δυνάμεων της νήσου ανέλαβε ο διοικητής της 2ης Νεοζηλανδικής Μεραρχίας, υποστράτηγος Φρέυμπεργκ. Οι Γερμανοί, αφού κατέλαβαν από 6 έως 30 Απριλίου 1941 την ηπειρωτική Ελλάδα, άρχισαν αμέσως τις προπαρασκευές τους για την κατάληψη της Κρήτης. Η εισβολή έπρεπε να γίνει σύντομα και με τρόπο κεραυνοβόλο, ώστε στη συνέχεια να εφαρμόσουν τα κατακτητικά τους σχέδια προς Ρωσία, Μάλτα, Κύπρο και Γιβραλτάρ. Από τις 14 Μαΐου το 8ο Αεροπορικό Σώμα των Γερμανών άρχισε σφοδρούς και συστηματικούς βομβαρδισμούς της μεγαλονήσου για την απομόνωσή της και την προπαρασκευή της επιθέσεως. Αποτέλεσμα των αεροπορικών προσβολών ήταν να εμποδιστεί η ενίσχυση της νήσου με πολεμικό υλικό από τη Μέση Ανατολή και να υπάρξουν σοβαρές απώλειες στον άμαχο πληθυσμό, στις πόλεις Χανιά, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Η γερμανική επίθεση κατά της Κρήτης άρχισε το πρωί της 20ής Μαΐου 1941. Στις 6:30 ώρα γερμανικά σμήνη αεροσκαφών βομβαρδισμού και διώξεως κατέκλυσαν τον τομέα Μάλεμε – Αγυάς και την περιοχή Χανίων – Σούδας και άρχισαν σφοδρότατο βομβαρδισμό και συνεχείς πυροβολισμούς κατά των συμμαχικών θέσεων, προσβάλλοντας κυρίως την περιοχή του Α/Δ Μάλεμε Χανίων. Σφοδρά βομβάρδισαν και την πόλη των Χανίων, προκαλώντας σημαντικές ζημιές αλλά και πολλά θύματα. Μετά τον ανηλεή βομβαρδισμό, πολυάριθμα σμήνη μεταφορικών αεροσκαφών πραγματοποίησαν ρίψεις αλεξιπτωτιστών στην περιοχή Χανίων – Μάλεμε («Ουρανίτες» ονόμασε τους αλεξιπτωτιστές ο απλός κρητικός λαός, αφού η λέξη «αλεξιπτωτιστής» τού ήταν τελείως άγνωστη). Ταυτόχρονα άρχισε και η προσγείωση ανεμοπλάνων με αερομεταφερόμενα τμήματα. Ακολούθησε σκληρός αγώνας με βαρύτατες απώλειες για τους Γερμανούς από την ηρωική αντίσταση των Ε/Β δυνάμεων και των γενναίων κατοίκων του νησιού. Παρά το συνεχές σφυροκόπημα και τις επιθετικές ενέργειες των αλεξιπτωτιστών, το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο δεν κατελήφθησαν, όπως προέβλεπε το γερμανικό σχέδιο. Αντίθετα στον τομέα Μάλεμε – Χανίων οι Γερμανοί, μετά από πολλές προσπάθειες και σημαντικές απώλειες, πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα μικρό προγεφύρωμα ανατολικά του Ταυρωνίτη ποταμού και τη νύχτα 21 προς 22 Μαΐου να καταλάβουν το Α/Δ Μάλεμε. Αντεπίθεση που εκτοξεύτηκε την 03:30 ώρα της 22ας Μαΐου για την ανακατάληψη του αεροδρομίου απέτυχε. Μετά την αποτυχία της αντεπιθέσεως και την προώθηση των συνεχώς ενισχυόμενων γερμανικών δυνάμεων, οι ελληνοβρετανικές δυνάμεις, την επόμενη νύχτα 23 προς 24 Μαΐου, συμπτύχθηκαν ανατολικότερα σε νέα αμυντική τοποθεσία.