ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ : Ο ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

''Τις ώρες 3 έως 5 το πρωί είναι η ζωή λιγότερη στον κόσμο. Είναι οι ώρες που πεθαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Εμένα μ’αρέσει να πεθάνω μεσημέρι''

Η δολοφονία τού Ιωνα έγινε μεταξύ 3 και 4 το απομεσήμερο. Η 31η Ιουλίου του 1920 ήταν μια πολύ ζεστή καλοκαιρινή μέρα στην Αθήνα, με το θερμόμετρο να δείχνει το μεσημέρι 40 βαθμούς. Οι δρόμοι, με εξαίρεση ίσως το κέντρο της πόλης, ήταν έρημοι. Το 1920 η Αθήνα είχε πληθυσμό περίπου 425.000 κατοίκους. Παρά την προτροπή της συντρόφου του, της μεγάλης ηθοποιού Μαρίκας Κοτοπούλη, έφυγε από το σπίτι του στην Κηφισιά με κατεύθυνση το κέντρο. Πήγαινε στα γραφεία του περιοδικού Πολιτική Επιθεώρησις για να κλείσει την ύλη. Το περιοδικό θα κυκλοφορούσε την επομένη. Οταν το αυτοκίνητό του έφθασε στη βίλα ''Θων'', στον κόμβο των Αμπελοκήπων, στρατιωτικές δυνάμεις της φρουράς του Βενιζέλου το σταμάτησαν και κατέβασαν τον Δραγούμη. Με μεσολάβηση του στενού συνεργάτη του Βενιζέλου, Εμμανουήλ Μπενάκη και του επικεφαλής της Φρουράς Παύλου Γύπαρη, ο Δραγούμης οδηγήθηκε πεζός σε άγνωστο μέρος. Αγνωστο με εντολή ποιανού, στη γωνία Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου έπεσε νεκρός από τους πυροβολισμούς των στρατιωτών. Ο Δραγούμης δεν αντιστάθηκε, ούτε και προσπάθησε να ξεφύγει από τους δολοφόνους του. Ήρεμα στάθηκε μπροστά τους, κοιτώντας τον Αττικό ουρανό που τόσο ύμνησε και αγάπησε, για τελευταία φορά.Οι 13 εύστοχες ριπές των όπλων τον άφησαν στον τόπο χωρίς πνοή. Οι δολοφόνοι του, πλησίασαν την σωρό του και τον λόγχισαν 5 φορές (!) για να βεβαιωθούν για τον θάνατο του. Το πτώμα του Δραγούμη έμεινε στο πεζοδρόμιο για πολλές ώρες. Αργά το απόγευμα μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο, όπου μετά από ειδοποίηση αργά το βράδυ, προσήλθε τραγική μορφή ο γηραιός πατέρας του Στέφανος Δραγούμης, (πρώην πρωθυπουργός και τελευταίος ύπατος αρμοστής στην Κρήτη) για να αναγνωρίσει τον νεκρό γιο του. Η οικογένεια του νεκρού απαίτησε νεκροψία που έδειξε ότι ο άτυχος άνδρας έφερε 9 σφαίρες στο κορμί του, έντεκα λογχισμός διαμπερείς δια ξιφολόγχης και κάταγμα του αριστερού μηρού δια υποκοπάνου όπλου. Την επομένη δεν κυκλοφόρησε (όπως είναι λογικό) καμία εφημερίδα της Αντιπολίτευσης. Όλες οι Βενιζελικές εφημερίδες φιλοξενούσαν την είδηση της απόπειρας κατά του Βενιζέλου, αφιερώνοντας λίγες μόνο λέξεις για την στυγερή δολοφονία. Αρκετές μάλιστα υποστήριζαν ότι ο Δραγούμης σκοτώθηκε ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει. Κάποιες δε, υποστήριξαν ότι οι εκτελεστές ήταν σε αυτοάμυνα γιατί δήθεν τους άνοιξε πυρ ο Δραγούμης με το περίστροφο του! Λόγω τής μεγἀλης ζἐστης, ήταν επόμενο να υπάρχουν ελάχιστοι αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι μάλιστα κάθε άλλο παρά πρόθυμοι ήταν να καταθέσουν όσα είδαν. Η κηδεία του έγινε μέσα σε ανείπωτη θλίψη από τους οικείους του και συνοδεύτηκε από ένα μεγάλο πλήθος πολιτών. 

Το τι ακριβώς έγινε θα παρέμενε στο σκοτάδι, αν κατά τύχη τα όσα διαδραματίστηκαν δεν έπεφταν στην αντίληψη τού Ιγκόρ Λεμπέντιεφ, συνταγματάρχη του Ρωσικού Αυτοκρατορικού Στρατού πού υπηρετούσε στη ρωσική διπλωματική αποστολή στην Αθήνα. Αξίζει να παρατεθεί εδώ η λεπτομερής και, κατά πάσα πιθανότητα, ακριβής και αμερόληπτη μαρτυρία του:

''Την 31ην Ιουλίου, ημέραν καθ’ ην εγνώσθη η κατά του Βενιζέλου απόπειρα, υπήρξα, τυχαίως, μάρτυς των ακολούθων: Περί τη 4ην απογευματινήν ανέμενον μεθ’ ομάδος εκ τριών ή τεσσάρων προσώπων την άφιξην του τραμ παρά την γωνίαν της Λεωφόρου Κηφισίας και της οδού Ι. Παπαδιαμαντοπούλου πλησίον του υπ.αριθμ. 907 στύλου των ηλεκτρικών συρμάτων. Την προσοχή μου επέσυρεν ομάς στρατιωτών αγόντων εν συνοδεία έναν πολίτη καλού παρουσιαστικού και βαδίζοντα μετά πολλής αξιοπρέπειας. Δεξιόθεν και αριστερόθεν εβάδιζον δύο στρατιώται, δεκάς δε ετέρων ηκολούθει εκ του σύνεγγυς. Πάντες έφερον τυφέκια. Μόλις το απόσπασμα επλησίασεν εις τον υπ’ αριθμ. 905 στύλον, μετέβαλε κατεύθυνσιν προς τα αριστερά και εσταμάτησε παρά το πεζοδρόμιον, άφησαν τον αιχμάλωτον πολίτην επί του πεζοδρομίου, εις απόστασιν τεσσάρων περίπου βημάτων. Οι στρατιώται αφού εσταμάτησαν, επυροβόλησαν. Ερρίφθησαν περί τους δέκα πυροβολισμούς. Ουδέν πρόσταγμα ηκούσθη. Ο πυροβοληθείς πολίτης κατέπεσεν άπνους, χωρίς να βγάλει κραυγήν, χωρίς να ειπεί τι. Εν αυτοκίνητον επλησίασεν. Οι στρατιώται επέβησαν αυτού και ανεχώρησαν.

Η ηθική αυτουργία του φόνου χρεώθηκε στον ίδιο τον Γύπαρη και στον Μπενάκη, χωρίς όμως ποτέ να αποδειχθεί κάποια κατηγορία. Το 1922 ο Μπενάκης παραπέμφθηκε σε δίκη για ηθική αυτουργία αλλά απαλλάχτηκε. Αυτό ήταν το τέλος του Ίωνα Δραγούμη, πατριώτη, διπλωμάτη, πολιτικού και διανοούμενου. Τού άνθρώπου τής δράσης καί τών ιδεών. Σε μια εποχή εντόνων πολιτικών παθών, όταν ο φανατισμός τύφλωνε τους περισσότερους γύρω του, ο Δραγούμης παρέμεινε σχετικά νηφάλιος, διατυπώνοντας τις όποιες απόψεις του και τις – συχνά καινοτόμες – ιδέες του χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος.

Η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη ήταν ''το πιο ασυγχώρητο έγκλημα των χρόνων του διχασμού''

ΜΑΙΚΛ ΛΙΟΥΕΛΙΝ ΣΜΙΘ

Ο πατριωτικός του, σε συνδυασμό με τον ρομαντισμό και τον ηρωισμό, έχουν στοιχειοθετήσει μία ''προσωπική μυθολογία''. Ο Δραγούμης υπήρξε αριστοκράτης, από αυτούς που κατακτούν με το σπαθί τους τις ιδιότητες που συνεπάγεται η λέξη. Γλυκοαίματος, σεμνός και οραματιστής μιας άλλου είδους μεγάλης Ελλάδας. Αυτές όλες οι πέρλες, δε συνθέτουν μόνον ένα μυστηριώδες όνομα, παρά γεννούν μία προσωπική μυθολογία, που με γέμιζε γοητεία σ' όλη την πρώτη μου νεότητα.

ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ

"Μά κανείς δέν μέ εμπόδισεν εμένα

να τά στυλώσω λυρικά τά μάτια

πρός κάποια ωραία πατήματα ανδρειωμένα

σ' όποιους δρόμους καί σ' όποια μονοπάτια

Εσένα δέν σού στέκει άνθρώπου θρήνος

μόνο τό σκούσμα Αισχύλειας μιάς Κασσάνδρας

στό λόγο αρχοντικός ανθούσες κρίνος

στήν πράξη, όπου καί όπως, είσουν άνδρας

Μαρτύρων καί ηρώων αίμα' τό αίμα

πού τό αγρικούσες κι έβραζε εντός σου

τού μάρτυρα σου φόρεσε τό στέμμα

στό θάνατό σου "

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Επιθανάτια Ωδή γιά τόν Ιωνα

 ''Ο Ίων Δραγούμης κι ο Πέτρος Βλαστός είναι, θαρρώ, οι δυο άνθρωποι που περισσότερο τίμησα και αγάπησα στη ζωή μου'' 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Μεσ' στη σγουρή σου φλόγα τυλιμένος,

στην πιο αψηλή κορφή στο Καθαρτήρι,

στέκεις ορθός και συντηρείς το Γένος.

Το άναντρο εσύ της Λησμονιάς ποτήρι

δεν καταδέχτηκες να πιείς, αντάρα

να μην πλακώσει το μυαλό, χατήρι

να μη σου κάνει ο Θεός κι αλησμονιάρα

μη σκορπιστεί στα μάβρα κυπαρίσια

του αντρούς η πιο τρανή αρετή, η Λαχτάρα.

Περήφανη ψυχή παληκαρίσια,

απόξω απ' της Παράδεισος τη θύρα,

την γκρίζα κεφαλή κρατώντας ίσια,

ζητιάνος συ δε γίνεσαι στη μοίρα

δε θες να μπεις και στη γλυκιά ζαλάδα

της βουρκιασμένης ευτυχιάς την πύρα

που σ' έκαιγε να σβύσεις, την Ελλάδα !

Περίσσια για Παράδεισο 'σαι αντάρτης

και λαχταράς της γης την αγριάδα.

Τα χελιδόνια γύρισαν κι ο Μάρτης

χλωρός σε μια καινούρια Λάβρα ανθίζει.

Δραγούμη, ανοίξαν οι ψυχές και θάρτεις

τη γης ξανά να πιάσεις μετερίζι

βγάλε το ματωμένο σου μαντήλι,

παιχνίδι 'ναι η ζωή και παιχνιδίζει

πα στα χοντρά φιλήδονά σου χείλη

γιομόσαν τα κορμιά ψυχή κι αντράλα

κι άντρες λεβέντες γίναν οι γραικύλοι.

Ω λύκαινα Παληκαριά, το γάλα

της λεφτεριάς τον βύζαξες και τώρα,

μονιάς, σε γάβρο στεναγμό καβάλα,

λιγνός Ακρίτας τριγυρνάει τη χώρα,

τα σύνορα μετράει, μετράει το νου μας,

τον κίνδυνο νογάει κι ορμάει με φόρα,

μπλάβη αστραπή στην άκρα του γκρεμού μας

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

(Χαιρετισμός στόν Ιωνα Δραγούμη)

''Η αστική μας τάξη πρέπει να κλάψει ειλικρινά την τραγική δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη. Έχασε έναν πολιτικό της από τους πιο τίμιους και ηθικούς. Ο αντιπολιτευόμενος αστικός κόσμος, ίσως έχασε τον μόνο πολιτικό άντρα που μπορούσε, με τα ηθικά και πνευματικά του προσόντα, ν΄αντικρούσει και να πολεμήσει την Βενιζελική ιδεολογία. Ο Ίων Δραγούμης είτανε πάντα ο ίδιος, ο Ίδας του ''Νουμά'', ο πατέρας του Ελληνικού Εθνικισμού, ο θερμός πατριώτης των Μακεδονικών, ο ονειροπόλος της Μεγάλης Ιδέας, ο αστός πατριώτης που σχεδίαζε και ονειρευότανε την Ελλάδα στα γεωγραφικά σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τελειώνω με αυτές τις λίγες γραμμές για τον έντιμο και ευγενή πολιτικό της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, που, αν και δεν τη πίστευε, πάντα τη σεβόταν. Είναι καθήκον μας σαν σοσιαλιστές να λέμε πάντα την αλήθεια και να αναγνωρίζουμε την ηθική αξία των αντιπάλων.

Γιάννης Κορδάτος

Στέλεχος του ΣΕΚΕ και του ΚΚΕ

Μηχανη του χρὀνου

https://www.tovima.gr/

https://www.cretalive.gr/istoria/

https://www.kathimerini.gr/

Να δουλέψη κανείς για την Ένωση των Ελλήνων.

Να ένα ιδανικό ελληνικό, όσο πρόσκαιρο κι αν είναι.

Η Ε ν ω σ η του Έθνους.

Ας λάμψη πάλι στων Ελλήνων τα μάτια κι ας τους ηλεκτρίση, ας τους ξεσηκώσει όλους.

Σκοπός της ζωής μου η Απελευθέρωση τών "ε λ ε υ θ έ ρ ω ν"

καί τών "δ ο ύ λ ω ν" Ελλήνων.

Να κάμω δηλαδή τους Ελληνες ελεύθερους.

Δηλαδή α ν θ ρ ώ π ο υ ς !

Ο Δραγούμης ήταν, είναι και θα είναι ο μεγαλύτερος φάρος του ελληνικού εθνικισμού. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αγάπη του για την Ελλάδα και τους αγώνες του για τον ελληνισμό. Τον αναγνώριζαν εχθροί κ φίλοι. Από τον Βεζάνη, τον Καζαντζάκη καί τόν Παλαμά μέχρι τόν Κορδάτο. Για την προσφορά του στο Ελληνικό Έθνος αντί για ευχαριστώ μια συμμορία προδοτὠν, η ψώρα τής Ελλάδος, η διαρκής αναχρονιστικἠ στείρα άπατρις διαβρωτική, υποκριτική, αδίστακτη, καπηλευτική, ψεύδουσα ασυστὀλως δύναμη καταστροφής καί μιζέριας, τόν δολοφόνησαν αδίστακτα καί σχεδόν έναν αιώνα μετά ονομάζουν τούς κομιτατζήδες ΄΄Μακεδόνες''. Από τις αντιδράσεις τών σύγχρονων αυτών εφιαλτών όμως, αναδεικνύεται το μέγεθος του ανδρός! Οι ιδέες του είναι το αποτύπωμα του νέου ελληνισμού πού ακόμα αναζητά διέξοδο επαναπροσδιορισμού. Ο αγώνας καί τό αίμα του είναι η πυξίδα πού μάς δείχνει τόν δρόμο πού ή θά τόν βαδίσουμε, ή θά σαπίσουμε μέσα στο κουφάρι τής παρακμής μας. Κάθε του φράση κι ένα κοσμοθεώρημα. Πόσες ζωές να έχεις να τόν διαβάζεις !! Το συγγραφικό του έργο, αποτελούμενο από πολιτικές μελέτες, άρθρα κοινωνικού προβληματισμού και λογοτεχνήματα, συντονίζεται με την εθνική και πολιτική του δράση.Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του δημοτικισμού στην Ελλάδα. Το πολιτικό του ''μανιφέστο'' εμπεριέχεται στο κείμενα Ελληνικός Πολιτισμός (1914) και Μονοπάτι, στο οποίο αναλύει τους σκοπούς της ύπαρξης του ελληνικού έθνους και το περιεχόμενο της εθνικής ιδεολογίας. Ο Ίων Δραγούμης πίστευε βαθιά στην κοινοτική ιδέα και όχι στην αυταπάτη της δημοκρατίας, που μας ''σαπίζει'', όπως έλεγε. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά με το ψευδώνυμο Ιδας.

ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ : ''ΤΑ ΜΟΥΣΚΕΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΕΓΝΑΤΙΑΣ''

Aπόσπασμα από το διήγημα τού Φρέντυ Γερμανού. Ενα Φρέντυ πού ''Ζωγράφιζε'' με την πένα του καί γεννούσε εικόνες κι αισθήματα. Σα να βλέπεις μιά ταινία να ξετυλίγεται μπροστά σου!

-Τώρα τι γράφετε; ρώτησε η κυρά Βουλα
-Μια ιστορία είπα. Κάτι για τον Ίωνα Δραγούμη
Α! είπε η κυρία Βούλα.
Δεν έδειξε να την τραβάει ιδιαίτερα το θέμα. Ούτε κι εμένα θα με τραβούσε πριν από λίγα χρόνια, στη δεκαετία του ’70. Το όνομα του Δραγούμη, όπως μου ‘χει μείνει απ’ το σχολείο, ήταν δεμένο με βαρετά βιβλία και βαρετές αναλύσεις. Έπρεπε να γνωρίσω τον αληθινό Ίωνα, μέσα απ’ το στόμα του γέρο-αδελφού του και μέσα από κιτρινισμένα φύλλα ημερολογίου, για να τον αγαπήσω. Έπρεπε να μάθω για τα πάθη και για την αγνότητά του, για τον κρυφό έρωτά του, με την παντρεμένη Πηνελόπη Δέλτα του 1905 για το παθος του με την Κοτοπούλη και το άδικο αίμα που είχε βάψει τη Βασιλίσσης Σοφίας, εκείνο το απομεσήμερο του 1920. Έπρεπε ακόμα να μάθω και πολλά άλλα που τα είχα βρει μόνος μου. Όλα αυτά δεν τα ήξερε βέβαια η κυρία Βούλα. Ούτε κι εγώ τα ήξερα ώσπου να τ’ ανακαλύψω. Αυτό που θυμάμαι, είναι πως μου ‘γινε συνήθεια κάθε φορά που έμπαινα στο μπακάλικο για να αγοράσω τις κονσέρβες της ημέρας, να της λέω σκόρπια κομμάτια απ’ την "Εκτέλεση" Καμιά φορά ολόκληρες σελίδες που είχα γράψει την προηγούμενη νύχτα.

Θυμάμαι τα μάτια της, τα ζεστά Θεσσαλονικιά μάτια, πώς ρουφούσαν τις εικόνες εκείνες. Ήταν ένα καλό μήνυμα ότι το βιβλίο θα διαβαζόταν. Το βιβλίο βγήκε μερικούς μήνες αργότερα στα 1985. Ήρθα στη Θεσσαλονίκη να το παρουσιάσω και μετά πέρασα απ’ την οδό Πλάτωνος να δω τη φίλη μου. Ήταν πάλι φθινόπωρο και πάλι τα μουσκεμένα φύλλα μύριζαν όπως τότε, όπως εκείνα τ’ απογεύματα κι εκείνα τα βράδια.
- Πώς πάει το βιβλίο; ήταν το πρώτο πράγμα που με ρώτησε.
Το ‘χε διαβάσει βέβαια – ίσως κάμποσες φορές. Κι ήταν ακόμα μαγεμένη με αυτόν τον μοναχικό καβαλάρη της πολιτικής πού είχε βρεθεί σ’ ένα χωματόδρομο, εκείνο το απομεσήμερο του 1920, με το κορμί γεμάτο ματωμένες τρύπες

-Τι ιστορία! είπε η κυρία Βούλα (Βγήκε απ’ το μπακάλικο και κοίταξε προς τα πάνω – η μπαλκονόπορτα του σπιτιού όπου είχε γραφτεί το βιβλίο ήταν μισάνοιχτη): Και τη γράψατε όλη εδώ στην οδό Πλάτωνος, στο σπίτι αυτό;

-Την ξαναδούλεψα στην Αθήνα είπα. Αλλά το βιβλίο ναι, σίγουρα γράφτηκε εδώ. (Και χωρίς να το ξέρεις, βοήθησες κι εσύ με τον τρόπο σου) μουρμούρησα. Δεν της εξήγησα πώς το ‘χε πετύχει αυτό, γιατί δεν ήξερα να το πω με λόγια, αν και αυτή είναι η δουλειά ενός συγγραφέα. Ωστόσο, βαθιά μέσα μου πίστευα πως η κυρία Βούλα είχε βοηθήσει στο γράψιμο της «Εκτέλεσης», όσο είχαν βοηθήσει και τα σπουργίτια της οδού Πλάτωνος. Όσο και τα φύλλα της Εγνατίας..

Πέρασαν δύο – τρία χρόνια. Το βιβλίο έγινε τηλεοπτική σειρά, όρμησε μέσα σε χιλιάδες σπίτια, έγινε λαϊκό θέαμα. Κι ο ήρωάς του, ο Ίων Δραγούμης ξεκόλλησε απ’ τα ψυγρά συγγράμματα και τις βαρετές μελέτες. Για 60 χρόνια τον είχαν παραχωμένο βαθιά μέσα στη γη. Τώρα ήταν πάλι ένας ζωντανός άνθρωπος που χαμογελούσε απ’ τα περίπτερα στους περαστικούς. Μερικά κορίτσια στέκονταν και τον κοίταζαν.

-Τι ωραίος άντρας! λέγανε
Πέρυσι που βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη πέρασα βέβαια απ’ το μαγαζί της κυρίας Βούλας. Όταν με είδε το πρόσωπό της φωτίστηκε μ’ εκείνο το ζεστό χαμόγελο, που ήταν πάντα κάτι σαν προσωπική της ιδιοκτησία.
- Σας περίμενα» είπε. Ελάτε, ελάτε.
Με άρπαξε απ’ το χέρι, διασχίσαμε την οδό Πλάτωνος καί βρεθήκαμε στη πλατεία. Ήταν μεσημέρι -τα σπουργίτια έλειπαν αυτή τη φορά. Η κυρία Βούλα στάθηκε μπροστά σε μια προτομή. Στάθηκα κι εγώ πλάι της.
- Κοιτάχτε! μου είπε. Εδώ τον έβαλαν!
Ύστερα μου έδειξε με το δάχτυλό της, είκοσι μέτρα πιο πέρα, το σπίτι της οδού Πλάτωνος.
- Ακριβώς απέναντι, είπε.

Ήταν ένα άγαλμα του Ίωνα, που είχε ξεφυτρώσει αναπάντεχα, στη γνώριμη πλατεία που τα βρεγμένα φύλλα της μου έφερναν κάθε βράδυ, απ’ την ανοιχτή μπαλκονόπορτα, τη μυρωδιά της Θεσσαλονίκης, όσο καιρό έγραφα το βιβλίο.

- Ποιος έβαλε εδώ το άγαλμα; ρώτησα.
- Δεν ξέρω, είπε η κυρία Βούλα. Μπορεί ο Δήμος, μπορεί κάποια Ένωση Μακεδονομάχων. Κι εγώ ξαφνικά το είδα. Δεν είναι περίεργο όμως; Τον στήσανε ακριβώς απέναντί μας! Χαμογέλασε αναψοκοκκινισμένη, σαν κοριτσάκι που του είχανε χαρίσει ένα ξαφνικό δώρο.
- Τον Ίωνά μας!
Ήτανε ένα από εκείνα τα παράξενα παιγνίδια που σκαρώνει ο Θεός, όταν θέλει να σου δείξει ότι δεν είναι πάντα αυστηρός κι απόμακρος, όπως τον θέλουν τα ιερά βιβλία. Πότε – πότε χαμογελάει πονηρά: Είχε φυτέψει το άγαλμα του Δραγούμη, ακριβώς απέναντι απ’ το μπακάλικο της κυρίας Βούλας κι απέναντι απ’ το σπίτι, όπου έσκαβα όλες εκείνες τις υγρές νύχτες του 1984, πολεμώντας να ξεθάψω τον ζωντανό Ίωνα, μέσα από εξήντα αιώνες μοναξιάς.
- Έρχομαι κάθε μέρα καί τον προσέχω» είπε η κυρία Βούλα. Άμα τυχαίνει καμιά φορά να λερώσει ένα σπουργίτι το πρόσωπό του, βουτάω ένα μπαμπάκι στο οινόπνευμα και τον καθαρίζω. (Η κυρία Βούλα κοκκίνησε πάλι) έτσι γίνεται πάλι όμορφος! 

Καί τότε κατάλαβα τι σήμαινε εκείνο το χαμόγελο τού Θεού: Έτσι όμως έπρεπε να τελειώσει ο αιώνας αυτός για έναν άντρα σαν τον Ίωνα Δραγούμη. Όλοι οι εχθροί του είχαν πεθάνει από χρόνια – το ίδιο κι οι γυναίκες που τον είχαν αγαπήσει. Εκείνος όμως συνέχιζε να μένει όρθιος στην πλατεία της οδού Πλάτωνος και γευόταν ηδονικά, με μισόκλειστα μάτια, την αφή ενός γυναικείου χεριού που του χάιδευε απαλά κάθε μέρα το πρόσωπο. Απαλά. Σχεδόν ερωτικά. 

ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ 

Οι ''ΑΛΗ ΠΑΣΑΔΕΣ'' τού ''Σουλτάνου'' φοράνε Δεσποτικά

 

Γράφει η Σοφία Παππά

Αυτά τα πράγματα πού κάνουν καί δηλώνουν οι ρασοφόροι κατά καιρούς είναι αδιανόητα! Ποιοί είναι αυτοί πού μιλάνε για το τι είναι αμαρτία καί τι όχι καί τήν ίδια στιγμή κάνουν ότι τούς διατάξει η ΝΤΠ κι ενώ βλέπουν να διώκεται η πίστη μας αδιαφορούν σα να μήν συμβαίνει τίποτα επειδή θέλουν να ζούν κάτω από τἠ σκιά τἠς κυβέρνησης για τα δικά τους συμφέροντα; Αυτοἰ οι Οικουμενιστές, οι φιλοπαπικοί, τα ανδρείκελα τα καλοβολεμένα πού τούς κάλεσαν οι Παγκοσμιοποιητές να παίξουν τούς ντήλερ επειδή γουστάρουν σάν τρελλοί τἠν εξουσία πού τούς εδόθη ''ΕΛΕΩ οβολού'' κι όχι ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ. Αυτοί πού αντί να κηρύττουν Χριστό, κηρύττουν άλλα στούς άμβωνες; Αυτοί πού τούς είπαν να σταματήσουν να κοινωνούν τούς πιστούς καί το αποδέχτηκαν αδιαμαρτύρητα πλήν ελαχίστων, οι οποίοι διώχθηκαν ποινικά. Πού τούς είπαν να κάνουν τήν Ανάσταση τού Κυρίου στίς 9 το Μ. Σάββατο κι υπάκουσαν τυφλά πλήν ελαχίστων πού διώχθηκαν ποινικά. Αυτοί πού μετά τήν επιχορήγηση εκατομμυρίων από τήν κυβέρνηση ξεπουλήθηκαν καί έδωσαν προτεραιότητα στό χρήμα κι όχι στόν ίδιο τόν ΘΕΟ; Ποιοί είναι αυτοί πού μας απαγορεύουν να μεταλάβουμε Σώμα καί Αίμα Κυρίου ή αν θα παρακολουθήσουμε τή θεία Λειτουργεία; Ο Χριστιανισμός μιλάει για τήν ελεύθερη βούληση, δεν μιλάει για εκβιασμό! Ο Θεός κάλεσε καί τούς καλεί όλους στο ''τραπέζι'' καί στόν οίκο τού πατέρα του. Αρα η Αγία Κοινωνία όπως κι η εκκλησία είναι δικά του καί δικά μας ΟΧΙ δικά τους! Τα ίδια έκαναν καί όσοι φώναζαν τότε πού ζητούσαν να σταυρώσει ο Πιλάτος το Χριστό. Πουλήσανε το Θεό, ακόμα καί τον ίδιο τους τόν εαυτό για 30 αργύρια. Ιούδες! Ότι καί αν ανακοινώνουν λοιπόν πλέον δεν σημαίνει τίποτα για μας. Δεν μάς εκφράζουν! Ας Βγάλουν όσες αποφάσεις θέλουν ανάλογα με τα δώρα πού λαμβάνουν. Η Εκκλησία ΥΠΟΤΑΧΘΗΚΕ στή ΝΤΠ κι οι ανάξιοι ρασοφόροι της αγνόησαν ότι είμαστε ''παιδιά του Θεού με βούληση καί κρίση καί όχι δούλοι. Για μάς πλέον δεν είναι οι δεσπότες τού Θεού, αλλά οι δεσποτάδες τών σύγχρονων Αλή πασάδων πού σταυρώνουν καί κομματιάζουν τήν βούληση καί τήν ανθρωπιά τών Ορθοδόξων Χριστιανών. Καί ένα πνεύμα προσκυνάνε. Αυτόν που κρατά τήν ανθρωπότητα στο σκότος. Οταν βλέπουμε πλέον έναν από αυτούς, βλέπουμε τό μαύρο τής ψυχής τους. Κι ας αφήσουν στήν άκρη το ''σας αγαπάμε καί θέλουμε το καλό σας''. Εμείς τουλάχιστον είμαστε ειλικρινείς καί τούς λέμε πώς τούς αγνοούμε διότι είναι Άθλιοι, πουλημένοι καί ιερείς μόνο για τόν μισθό. Ούτε δηλώνουμε αναμάρτητοι, ούτε ισχυριζόμαστε πώς είμαστε άγιοι. Παλεύουμε απλά να επιζήσουμε καί να βοηθήσουμε τούτο τόν σάπιο κόσμο με τις αρχές μας καί τώρα τρώμε πόλεμο κι από τήν ίδια τήν εκκλησία. Γι΄αυτό δεν μπορεί να εμψυχώσει κανείς τόν κόσμο να ζητήσει τήν ελευθερία του, όπως έκαναν κάποτε ο Παπαφλέσσας, ο Καψἀλης, ο Σαμουἠλ κι όλοι αυτοί οι γενναίοι κι άξιοι ρασοφὀροι πού δυστυχώς μάς τελείωσαν καί ἐμειναν στή θέση τους αυτοί οι πουλημένοι ρασοφορεμένοι. Οι υποκριτές Γραμματείς καί Φαρισαίοι. Πού όλοι τους (εκτός ελαχίστων) στήν ίδια χαβούζα κολυμπάνε με τήν ξύλινη γλώσσα τού ψεύδους, τού φθόνου, τής αμαρτίας καί τής διαφθοράς στίς ψυχές τους.

Η Ορθοδοξία αν δεν κάνω λάθος είναι ζώσα πίστη δεν είναι ιστορία ούτε παραμυθάκι. Γιατἰ τελικά σαν παραμυθάκι αντιμετωπίζουν τα πάντα οι ιερείς κι απλά πάνε στους ναούς καί κάνουν τα μυστήρια σαν αγγαρεία. Σε λίγο θα κάτσουν και στα σπίτια τους γιατί αυτή τήν εντολή θα πάρουν καί σαν καλοί εντολοδόχοι θα υπακούσουν στούς αντίχριστους καί όχι στο Θεό στόν οποίο έχουν ταχτεί ! Οι ιερές ακολουθίες δεν είχανε αλλάξει ή σταματήσει ποτέ, ακόμα κι όταν ζούσαμε 400 χρόνια σκλαβωμένοι ! Πώς περάσαμε στο αντίθετο άκρο τής καταστολής τής νέκρωσης καί τής αλλαγής των πάντων; Η Πίστη στόν Κύριο η προσευχή η κατάνυξη καί γενικώς η συμμετοχή στά πνευματικά με ιατρικές συμβουλές. Λες και η Θεία Λατρεία επιδέχεται περιοριστικά μέτρα καί σταθμά προφύλαξης. Εγώ δεν άκουσα ποτέ ξανά να δίνει το Κράτος εντολές για εκκλησιαστικά ζητήματα πού άπτονται τής ορθοδόξου πίστεως. Ούτε είδα ποτέ ιερείς καί Μητροπολίτες να κλειδώνουν τίς Εκκλησίες απο φόβο καί υποταγή στή ΝΤΠ. Ούτε αλλαγή ώρας τής Ανάστασης τού Κυρίου, ( πού δεν είναι τελικά ανάσταση γιατί ο Κύριος αναστήθηκε σε τρείς μέρες όχι σε δύο). Πώς αποφασίζουν για τα πάντα λές κι οι εκκλησίες είναι το αμπέλι τους πού το καλλιεργούν μόνο για τήν πάρτη τους; Επίδειξη δύναμης κάνουν; Ο Θεός όμως δεν είναι επιδειξίας δύναμης. Αντιπροσωπεύει τήν ταπεινοφροσύνη καί λειτουργεί έμμεσα χωρίς να προκαλεί. Καί έχουν τήν απαίτηση (μαζί με κάποιους άσχετους με τα εκκλησιαστικά θέματα πού δεν πατάνε ποτέ στήν εκκλησία), να μη μιλάμε; Εχουν τήν απαίτηση να τα δεχτούμε όλα έτσι απλά; Όταν βάλλεται καί κινδυνεύει όμως η πατρίδα καί η Πίστη, ο μαχητής δεν κρύβεται κάτω απὀ τήν κουρελού. Eλέγχει κάθε είδους παρανομία καί απόκλιση. Δεν κάνει πίσω καί δεν τα παρατά. Αγωνἰζεται να διαφυλάξει τη σπορά για να συνεχίσει να υπάρχει το Εθνος με τα ίδια γερά θεμέλια.

Ντροπή λοιπόν σε όλους αυτούς τούς Αντίχριστους αλλά καί σε όλους εκείνους πού κάνουν ότι τούς λένε με κλειστά μάτια. Και ΔΕΝ είναι θεωρίες !! Είναι θέμα αντίληψης! Η λέξη ἐλευθερία προκύπτει ''παρά τό ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τίς'' δηλαδή να πηγαίνει κάποιος εκεί όπου αγαπάει, όπου επιθυμεί, όπως το επιθυμεί. Δεν αρκεί επομένως να μην είσαι υπόδουλος για να είσαι ελεύθερος. Ζώντας μία ζωή με φόβο, διαταγές καί ημίμετρα ελεύθερος δεν είσαι. Μέσα στο είναι μας υπάρχει η καρδιά μας. Και μέσα σ’αυτήν η πατρίδα καί η πίστη μας .Εκείνα είναι πού τήν κάνουν πραγματικά να πάλλεται καί χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρξει ούτε αυτή καί κατ' επέκταση ούτε καί εμείς. Πως θα επαναστατήσει λοιπόν ο Έλληνας ενάντια στήν παγκόσμια δικτατορία τού μεγαλυτέρου ολοκληρωτισμού που γνώρισε ἡ ανθρωπότητα απὸ καταβολής της ἕως σήμερα, αφού οι άνθρωποι απ' τα παλιά χρόνια είχαν αποκούμπι τήν προσευχή στο Θεό; Και στην τελική άν δεν κοινωνήσει ο κόσμος όπως λέει κι η ευχή, αν δεν ακούσει τίς καμπάνες να χτυπούν δυνατἀ πως θα πάρει κουράγιο για παρακάτω;

Χρειάζεται να αγωνιστούμε καί πρέπει να έχουμε την ευλογία Του Θεού. Τώρα είναι η ώρα να ενισχυθεί η πίστη τών ανθρὠπων. Γιατί ο Ελληνας με σύμμαχο τήν πίστη του θα αντιδράσει. Οποιοι ιερείς καί μητροπολίτες δεν ανοίγουν τις εκκλησίες να παραιτηθούν,να ξουραφιστούν ή να πανα δέσουν μια πέτρα στο λαιμό τους καί να πνιγούν, αφού δεν έχουν ελληνική ψυχή. Μας είναι άχρηστοι. Γιατί κάποτε κάποιοι απλοί εραστές τής Ελευθερίας ήταν αρκετοί για να ξεκινήσουν καί να βάλουν τόν θεμέλιο λίθο τής Επανάστασης. Κι αναμεσἀ τους τότε το τιμημἐνο ράσο. Οσοι πρεσβεύουν το αντίθετο ντροπιάζουν καί καταστρέφουν ότι με αίμα τούς έφτιαξαν οι προγονοί τους.

Ο Παπαφλέσσας φεύγοντας για τήν θυσία στο Μανιάκι προσπαθώντας να αφυπνίσει τη συνειδήσή του αλλά καί τίς συνειδήσεις όλων, είπε τἠν πιὀ πικρή αλήθεια για τήν σημασία πού έδιναν οι Έλληνες στα αξιώματα, το αρχηγιλίκι τίς καρέκλες καί τόν εγωισμό τους αντί να πολεμάνε τούς κατακτητές τους :

"Ξεκινήσαμε Απόστολοι μιας Ιδέας και καταντήσαμε πραματευτάδες.." Αυτό πρέπει να θυμόμαστε καί να προσέχουμε όλοι.

Στεναχωριόμαστε ειλικρινά για αυτή τήν φοβερή πτώση τής Ελληνορθὀδοξης Εκκλησίας μας καί νιώθουμε τή λύπη σαν ρομφαία να τρυπάει τήν Ελληνόψυχη καρδιά μας. Θα δώσουμε “μάχες” όμως καί να είναι σίγουροι ότι αξίζει τις οποίες θυσίες θα χρειαστεί να κάνουμε! Ο Θεός μάς έκανε αυτεξούσιους καί δεν γονατίζουμε ούτε προσκυνάμε κανέναν εκτός από Εκείνον! Ούτε θα μπούμε ποτέ σε τέτοιες εκκλησίες! Θα βρούμε ιερείς πού κρατάνε Θερμοπύλες! Πού δεν είναι σαν αυτούς καί φυλάττουν με σεβασμό καί έργα τήν ορθόδοξη πίστη μας. Να ξέρουν όμως οτι μάς εξαγριώνουν κάθε μέρα και περισσότερο οσο βλέπουμε προδοσίες, ξεπούλημα, κοινωνική αδικία, θρησκευτική απομόνωση, στέρηση ελευθερίας καί δικαιωμάτων, εξαθλίωση καί μαρασμό.

Μάλλον, η ήρα απ το στάρι άρχισε να ξεχωρίζει πλέον σε όλα τα επίπεδα. Ισως το στάρι να μείνει λίγο, αλλά θα συνεχιστεί η σπορά! Κι είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε, γιατί όσοι είναι κοντά στόν Θεό δεν πλανώνται! Εχουμε χρέος να αντισταθούμε καί να διαφυλάξουμε πατρίδα καί Ορθοδοξία καί θα το κάνουμε! Ούτε θα κλονιστούμε λεπτό. Γιατί το ΄΄κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει αλλά πάντα στο τέλος νικάται'' !

Αυτό πού τούς πονάει είναι πού δεν ξεχνάμε

 

Γράφει η Σοφία Παππἀ 

Πόντος, Μικρασία, Κωνσταντινούπολη, Β. Ηπειρο, Ιμβρος, Τένεδος, Αν.θράκη, Κὐπρος. Πόση καταστροφή, πὀσο αίμα, πὀσος πόνος! Βασανιστήρια, βιασμοί, εκτοπίσεις, αιχμαλωσἰες, Θἀνατος! Πρἐπει να τα λέμε κάθε μέρα για να μάθει κι ο τελευταίος ἀνθρωπος τἠ φρίκη! Ολοι αυτοί οι διεθνιστές θέλουν να σβήσουν απ' τήν μνήμη ειδικά τών νέων τήν Ιστορία μας για να περάσουν σε λίγο σε μεγαλύτερη προδοσία είς βάρος τών σκοτωμένων, τών αγνοουμἐνων αλλά καί τών ζωντανών Ελλήνων. Σε αυτές τίς αλύτρωτες πατρίδες μας δεν αναφέρονται ποτέ. Μιλούν καί διδάσκουν στα παιδιά μας μόνο για εφιάλτες προδότες καί ρουφιάνους. Μιλούν για διεθνές δίκαιο, ευρωπαικές πορείες, για τα δικαιώματα τὠν γηγενών πληθυσμών στήν Αμερική, Αφρική, Ασία κλπ. για τα δικαιὠματα τών ''προσφύγων'', αλλά σε ότι αφορά τήν Ελλάδα σωπαίνουν! Ένα εθνικό κράτος με τα δικά μας βιώματα θα έπρεπε να μιλάει γι' αυτά κάθε μέρα. Το μὀνο πού τούς ενδιαφέρει όμως, είναι η διατήρηση τής καρέκλας. Εφιάλτες καί Νενέκοι. Αυτές οι αλύτρωτες πατρίδες όμως δεν ήταν απλά απώλειες πολέμου. Ηταν καθαρές ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ τών Ελλήνων από τούς Τούρκους καί πού μέχρι σήμερα αρνούνται να αναγνωρίσουν, ούτε έχει πληρώσει αποζημιώσεις. Οταν η φλόγα τού πατριωτισμού ὀμως κυλάει στο αίμα σου ποτέ δεν λησμονείς. Τιμάς τούς νεκρούς καί διατηρείς τή μνήμη σου άσβεστη. Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ τών Ελλήνων είναι από τίς πιο τραγικές στιγμές στήν ιστορία τής ανθρωπότητας. Φοβούνται όμως ακόμα καί να το πούν οι εθελόδουλοι. Καί μιλούν για ''εθνοκαθάρσεις''. Καί γράφουν με απανθρωπιά στα μαύρα κατάστιχα τίς γενοκτονίες μαζί με τούς ομοίους τους σε όλο τον κόσμο. Γι' αυτὀ πρέπει να μαθευτεί η αλήθεια κι η Ιστορία. Καί για τούς Έλληνες τής Β. Ηπείρου πού εκτελέστηκαν από τούς Τσάμηδες καί τούς Έλληνες τής Μακεδονίας πού σφαγιάστηκαν. Για τούς 800.000 Έλληνες τής Αν.Θράκης καί τής Μ.Ασίας. Γιά τούς νεκρούς Πόντιους πού δολοφὀνησε ο Στάλιν. Για τήν γενοκτονία τών Ελλήνων σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο. Για τίς περιουσίες τὠν Ελλήνων πού δεν πήραν ποτέ πίσω. Για τα Σεπτεμβριανά το '55 στήν Πόλη. Για τήν πολύπαθη Κύπρο μας. Γιατί η ιστορία δεν είναι αρχειοθετημένες υποθέσεις, δίχως ουσία για τήν ζωή μας σήμερα. Δεν είναι άχρωμες μνήμες για καφέ ή ποτό. Η ιστορία είναι αίμα, είναι πόνος, είναι ό,τι πέρασε, αλλά δεν χάθηκε καί συνεχίσει να μάς συγκλονίζει! Γι΄ αυτὀ απαιτούμε Δικαίωση. Κι όλες οι αθώες ψυχές που χάθηκαν στούς ματωμένους αυτούς ξεριζωμούς, θα είναι για πάντα χαραγμένη στήν καρδιά καί το μυαλό τών Ελλήνων. Ενώνουμε λοιπόν τίς δυνάμεις μας καί ζητούμε αναγνώριση τής ιστορικής αλήθειας. Γιατί μόνο η συλλογική μνήμη καί η γνώση τής ιστορικής αλήθειας μπορούν να αποτρέψουν τήν επανάληψη αντίστοιχων θηριωδιών στο μέλλον!

Dr. Ηλίας Πέτρου. Ο φυσικοθεραπευτής που άλλαξε την ελληνική κοινωνία και δολοφονήθηκε

Το 1935 ένας Έλληνας Ιατρός και φυσικοθεραπευτής ο οποίος ήρθε από την Αμερική όπου σπούδασε, έμελε να αλλάξει την Ελληνική κοινωνία μέσα σε λίγα χρόνια, με μια σειρά βιβλίων που έγραψε και σειρά διαλέξεων. Όμως αυτό που έκανε του Έλληνες να τον λατρέψουν ήταν οι ίδιες του οι πράξεις και θεραπείες ανθρώπων που έπασχαν από σοβαρές έως όχι τόσο σοβαρές ασθένειες, μέσα σε λίγες ημέρες και με φυσικό τρόπο. Ο Έλληνας αυτός είναι ο Dr. Ηλίας Πέτρου.

Ο Ηλίας Πέτρου ανέπτυξε τις απόψεις του τότε στο Ελληνικό κοινό εφαρμόζοντας θεραπευτικές  μεθόδους στηριγμένες στα εξής:

Νηστεία για αποτοξίνωση και διόρθωση της λειτουργίας του εντέρου, απ' όπου προέρχονται οι περισσότερες παθήσεις σύμφωνα με την φυσική υγιεινή και φυσική θεραπευτική επιστήμη.
Φρουτοθεραπεία για τόνωση με φυσικό τρόπο του οργανισμού, θεραπεύοντας πολλές παθήσεις και σαν ομαλή είσοδος στην διατροφή μετά την νηστεία.
Αλκαλική διατροφή για διόρθωση και άνοδο του ph στο αίμα, σαν μέσο προλήψεως ώστε να μην αρρωσταίνουμε.
Άσκηση σωματική – γυμναστική για την σωστή λειτουργία των μυών και την αποβολή μέσω καύσεων των τοξινών από τον οργανισμό.

Αεροθεραπεία μέσω της έκθεσης μας στο καθαρό περιβάλλον και αναπνευστικών ασκήσεων. Ηλιοθεραπεία μέσω της έκθεσης μας στον ήλιο -πλαγίως στην σκιά κι όχι κατάσαρκα- με μέτρο αλλά σταθερά όλες τις εποχές του χρόνου, ώστε να αποκτήσουμε το μπρούντζινο χρώμα που είναι ενδεικτικό του υγιούς ανθρώπου όπως έλεγε, (όχι το άρρωστο του σολάριουμ, ούτε τις υπερβολές του ήλιου).

Στα βιβλία που εξέδωσε τότε και είναι διαθέσιμα σήμερα να τα αγοράσετε και να ωφεληθείτε όσο δεν φαντάζεστε, από τις εκδόσεις Πουρνάρα, επισυνάπτει εκτός των άλλων, επιστολές από ανθρώπους που θεραπεύτηκαν με τις μεθόδους του ακόμα και δια αλληλογραφίας. Είναι χαρακτηριστικό πως πολλοί γιατροί της εποχής και μάλιστα μεγάλα ονόματα, του έστειλαν επιστολές τις οποίες δημοσιεύει οι οποίοι του καταμαρτυρούν πως με την ιατρική δεν επέτυχαν να σώσουν πολλούς ασθενείς τους οποίους θα μπορούσαν να είχαν σώσει εάν είχαν ακολουθήσει τις μεθόδους της φυσικής θεραπευτικής.

Είναι μια περίοδος στην Αθήνα του 1938 όπου όλοι οι Αθηναίοι, αλλά και σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, μιλάνε και πίνουν νερό στο όνομα του Ηλία Πέτρου, καθώς έχει γίνει διάσημος με τα βιβλία του αλλά και τις θεραπείες του. Το Ελληνικό κράτος κατόπιν σύστασης του Πέτρου, αναγνωρίζει και ετοιμάζεται να ιδρύσει ακαδημίες φυσικοθεραπείας υπό την επίβλεψη του.

Τα βιβλία του εισάγονται στα σχολεία και στις στρατιωτικές σχολές ενώ η κυβέρνηση Μεταξά τότε ενθαρρύνει τον Ηλία Πέτρου να υλοποιήσει πολλά από τα σχέδια του ώστε να αποκτήσει ο Ελληνικός λαός την πραγματική υγιεινή θεραπευτική μέθοδο η οποία δεν στηρίζεται καθόλου σε φάρμακα καταργεί την σύγχρονη ιατρική ως μέσο θεραπείας και όχι διάγνωσης και φυσικά ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΕΙ.

Είναι πραγματικά φοβερό εάν σκεφτεί κανείς πόσο κοντά φτάσαμε στο να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο, χάριν μερικών ανθρώπων όπως ο Ηλίας Πέτρου ιατρός και πόσων άραγε άλλων λαμπρών Ελλήνων οι οποίοι τελικά δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν τα σχέδια τους διότι όλοι τους, ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ!

Μάλιστα αγαπητοί ο Ηλίας Πέτρου δολοφονήθηκε το 1939 (αν δε κάνω λάθος) πυροβολήθηκε εξ επαφής, άγνωστο από ποιόν, όχι όμως και γιατί. Διότι έθιγε στο μέγιστο τα συμφέροντα των βιομηχάνων κονσερβοποιίας η οποία ανθούσε τότε και των φαρμακοβιομηχανιών βέβαια, οι οποίοι αρχίζαν τότε να πλουτίζουν προσπαθώντας να εδραιώσουν τα φάρμακα ως θεραπεία και μόνη λύση για τον «σύγχρονο» τότε άνθρωπο – ασθενή.

Ας δούμε όμως γιατί η φυσική θεραπευτική έρχεται σε σύγκρουση με την ιατρική σύμφωνα με τον Ηλία Πέτρου και αυτά που γράφει στο βιβλίο του «ΦΥΣΙΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ» τόμος 1ος

Ενώ η Φυσιοθεραπεία για την επανάκτηση και διατήρηση της υγείας χρησιμοποιεί τις ίδιες δυνάμεις που βρίσκονται μέσα μας και γύρω μας, τις δυνάμεις που πάντα και σήμερα η φύσις χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει και διατηρήσει το ζωικό και φυτικό βασίλειο, η Ιατρική για να θεραπεύσει τις αρρώστιες μεταχειρίζεται τις ίδιες τις αιτίες των ασθενειών.Ενώ η Φυσιοθεραπεία διορθώνει όλες τις γνωστές αιτίες της αρρώστιας και μεταρρυθμίζει τις συνήθειες του ασθενούς, η Ιατρική αγνοεί αυτές τις αιτίες και δεν προσπαθεί να προσαρμόσει τις συνθήκες της ζωής του ασθενούς με τους νόμους της ζωής. Ενώ η φυσιοθεραπεία βλέπει την ασθένεια ως κατάσταση κλονισμένης υγείας, που κάθε σύμπτωμα είναι ορθοπαθητικό – ενέργεια της εμφύτου σωτήριας άμυνας του οργανισμού, η Ιατρική βλέπει την ασθένεια ως αυτοτελή , θετική οργανωμένη δύναμη σε πόλεμο με την ζωή , που κάθε σύμπτωμα της είναι ετεροπαθητικό – κακή, ανατρεπτική, καταστρεπτική ενέργεια. Ενώ η Φυσιοθεραπεία βλέπει στα φαινόμενα της αρρώστιας την πορεία της αυτόματης θεραπείας, η Ιατρική βλέπει στα φαινόμενα αυτά μια καταστρεπτική λειτουργία. Ενώ η φυσιοθεραπεία ζητά να απομακρύνει ή διορθώσει τις αιτίες και να τονώσει τον οργανισμό με τις φυσικές υγιεινές συνθήκες, η Ιατρική ζητεί απλώς να καταστείλει και να απομονώσει τα συμπτώματα και δεν δίδει προσοχή στις αιτίες, ελάχιστα δε στους υγιεινούς όρους.

Ενώ ο φυσιοθεραπευτής ξέρει ότι θα πραγματοποιηθεί αυτομάτως η εξάλειψη των συμπτωμάτων, μόλις το σώμα δεν θα έχει πια την ανάγκη τους, ο γιατρός εις μάτην φαντάζεται ότι η αιτία καταστρέφεται μόλις τα συμπτώματα κατασταλούν ή απομακρυνθούν βιαίως.

Ενώ ο φυσιοθεραπευτής με την δικιά του μέθοδο εξέτασης ζητεί να ανακαλύψει τις αιτίες της αρρώστιας σε κάθε περίπτωση, ο γιατρός με τις εξετάσεις και διαγνώσεις του ζητεί να βρει συμπτώματα και παθολογία. Ενώ ο φυσιοθεραπευτής ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τις αιτίες των μεταβολών στο άρρωστο όργανο, για να συμπεράνει τι μεταβολές είναι αναγκαίες στον τρόπο ζωής του αρρώστου, ο γιατρός ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τις σχηματισμένες αλλαγές για να τις μελετήσει.

Ενώ η εξέταση και η διάγνωση του φυσιοθεραπευτή οδηγεί στην διόρθωση και απομάκρυνση των αιτιών, η εξέταση και διάγνωση του γιατρού οδηγεί στην στερεότυπη κούρα: ναρκωτικά για τους πόνους, κινίνη για την ελονοσία, υδράργυρο για την σύφιλη κτλ.

Ο αναγνώστης θα διακρίνει ότι αυτά τα δύο συστήματα βρίσκονται σε μεγάλη αντίθεση μεταξύ τους: στις αρχές, στη θεωρία και στην πράξη. Ήδη έχετε αρχίσει να καταλαβαίνεται πολλά, πριν προχωρήσουμε όμως να πούμε το εξής: Λέγοντας φυσιοθεραπεία ή φυσιοθεραπευτής καμία σχέση δεν έχει και δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με τον σύγχρονο όρο της φυσιοθεραπείας η οποία αποτελεί κλάδο της σύγχρονης ιατρικής και καμία σχέση δεν έχει με θεραπεία με φυσικά μέσα την διατροφή και την φυσική υγιεινή.

Τι έγινε όμως τελικά και δεν επικράτησε η φυσική υγιεινή και θεραπεία παγκοσμίως καθώς τα φαινόμενα Πέτρου δεν ήταν στην Ελλάδα που υπήρξε μόνο αυτός, αλλά από τις αρχές του αιώνα στην Αμερική, την Αγγλία, την Γερμανία, τον Καναδά, Αυστραλία, την Ιταλία η φυσιοθεραπεία έκανε κυριολεκτικά πάταγο! Από τον Ηλία Πέτρου μαθαίνουμε πως στην Αμερική υπήρχαν οι περισσότεροι φυσιοθεραπευτές και ακαδημίες απ’ ότι σε όλο τον κόσμο, στην Γερμανία ο Χίτλερ αναγνώρισε και επιδότησε την ίδρυση πανεπιστημίων φυσιοθεραπείας, το ίδιο και ο Μουσολίνι στην Ιταλία, στην Ελλάδα ο Μεταξάς υποστήριξε την φυσιοθεραπείαν ενώ και στην Αγγλία η φυσιοθεραπεία είχε προχωρήσει πάρα πολύ!

Αυτό που μεσολάβησε τελικά ήταν ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και μέσα σε πολλά άλλα δεινά που βρήκε η ανθρωπότητα, δεν επικράτησε και η φυσιοθεραπεία. Μετά τον πόλεμο δεν είναι ότι χάθηκε η γνώση, χάθηκε όμως η πίστη των ανθρώπων που είδαν και έζησαν τόσα φρικτά πράγματα. Έτσι, τα φάρμακα, οι φαρμακοβιομηχανίες, η σύγχρονη Ιατρική, η χειρουργική επικράτησαν και εδραιώθηκαν μέσα από μια εξαθλιωμένη ανθρωπότητα που έπασχε από υποσιτισμό και τελικά κυριάρχησε ο υπερσιτισμός ο οποίος είναι υπεύθυνος για όλες τις αρρώστιες της εποχής μας. Έτσι ο άνθρωπος έγινε καταναλωτής χαπιών, φαρμάκων τα οποία πολεμούν τα συμπτώματα δεν αίρουν όμως τις αιτίες και στη συνέχεια ο άνθρωπος ο οποίος ζει σαν ζόμπι όλη του τη ζωή καταλήγει σε κάποιο κρεβάτι του χειρουργείου.

Σήμερα, ο όρος φυσιοθεραπείας όπως είπαμε δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν στην αρχή και με αυτό βέβαια που επικαλείται ο όρος φυσιοθεραπεία.

Σήμερα υπάρχουν οι φυσιοπαθητικοί «θεραπευτές» οι οποίοι υπάρχουν και στην Ελλάδα και κανείς τους δεν αναφέρει τον Πατέρα της φυσικής θεραπείας υγιεινής, Ηλία Πέτρου.

Γιωργος Γκέκας 

therapywave.eu

''Θυμηθείτε την Αμμόχωστο''

 

Η Κύπρος κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1570-71, επί ημερών του Οθωμανού σουλτάνου Σελίμ Β' (1566-1574). Ο Σελίμ Β', στον οποίο εδόθη το επίθετο Σαχρός = Μέθυσος), είχε αποφασίσει να κατακτήσει την Κύπρο εξαιτίας της μεγάλης φήμης των ωραίων κρασιών, των φημισμένων γερακιών της, την εξοικονόμηση χρημάτων για το κτίσιμο του περίφημου τεμένους στην Αδριανούπολη, την εξασφάλιση των λιμανιών της Κύπρου για την ασφαλέστερη διεξαγωγή του εμπορίου με τη Συρία και την Αίγυπτο και την ασφαλέστερη μετάβαση των πιστών στη Μέκκα, ως επίσης και λόγω επηρεασμού του από ένα φανατικό μουφτή. Ο φανατικός μουφτής Abu Sa'ud el Amadi, υποστήριζε ότι το τζαμί της Αδριανουπόλεως (που σώζεται στη Θράκη) δεν έπρεπε να κτιστεί με χρήματα των «πιστών» αλλά με χρήματα των «απίστων». Ο σουλτάνος πιεζόταν να χτυπήσει την Κύπρο κι από διάφορους πασάδες του, μεταξύ των οποίων ήταν και οι δυο πασάδες που ηγήθηκαν τελικά της εκστρατείας, ως αρχηγοί του στρατού και του στόλου, αντιστοίχως οι Λαλα Μουσταφά καί Πιαλή. Η κατάκτηση της Κύπρου από τους Οθωμανούς ήταν αναπόφευκτη γιατί οι Τούρκοι, ιδίως μετά την εξάπλωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από τη Μικρά Ασία μέχρι τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, δεν μπορούσαν να αγνοήσουν την παρουσία της Βενετίας στην ανατολική Μεσόγειο σαν σφήνας στο σώμα της αυτοκρατορίας τους. Οι Βενετοί έπρεπε να απολέσουν την Κύπρο, γιατί συνιστούσε απειλή. Και δεν φαίνεται να ήταν τυχαίο το ότι ένας από τους πιο θερμούς υποστηρικτές της ιδέας για κατάκτηση της Κύπρου από τον σουλτάνο ήταν ο αρχιναύαρχός του Πιαλή πασάς. Οι πιέσεις για διάφορους λόγους (θρησκευτικούς, οικονομικούς και άλλους) προς τον σουλτάνο ήταν επιπρόσθετοι και ενισχυτικοί. Δεν μπορεί, επίσης, ν' αγνοηθεί η φιλοδοξία του ιδίου του Σελίμ να επιτύχει ένα σημαντικό κατόρθωμα. Αναφέρεται μάλιστα ότι ο Σελίμ σχεδίαζε την κατάκτηση της Κύπρου αρκετά πριν ανέλθει στον θρόνο.Θα πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι και οι ίδιοι οι Κύπριοι, που υπέφεραν ιδιαίτερα υπό το σκληρό καθεστώς των Βενετών, επανειλημμένα είχαν στείλει κρυφά εκπροσώπους τους στον σουλτάνο, προσκαλώντας τον να έλθει και να κατακτήσει την Κύπρο. Υπήρξαν πολλές μυστικές αποστολές Κυπρίων κι εκκλήσεις στον σουλτάνο, που δεν αποκαλύφθηκαν. Οι Τούρκοι γνώριζαν δηλαδή ότι ο λαός της Κύπρου ήταν ιδιαίτερα δυσαρεστημένος από την τυραννική κυριαρχία των Βενετών κι αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στην περίπτωση ενός βενετοτουρκικού πολέμου στο νησί. Το ίδιο γνώριζαν και οι Βενετοί, που δεν εμπιστεύονταν τους Κυπρίους τους οποίους κι απέκλεισαν από στρατιωτικά καθήκοντα.

Είναι γεγονός ότι οι Βενετοί, που διέθεταν ένα άρτιο δίκτυο κατασκόπων σ' ολόκληρη την Ανατολή, γνώριζαν καλά τις τουρκικές προθέσεις και τις βλέψεις τους για την Κύπρο που δεν ήταν, εξάλλου, καινούργιες. Ήδη από την εποχή του σουλτάνου Βαγιαζίντ Β'* (1481-1512), και πριν ακόμη αρχίσει η βενετική κυριαρχία (που άρχισε επίσημα το 1489), εκδηλώθηκαν καθαρά οι προθέσεις των Οθωμανών. Την άνοιξη του 1488 ο Βαγιαζίντ έστειλε τον στόλο του κατά της Αμμοχώστου με στόχο να την καταλάβει, αλλά η πόλη σώθηκε με την έγκαιρη επέμβαση του καιροφυλακτούντος ναυτικού των Βενετών. Αργότερα, το 1498, το 1499 και το 1500, ο στόλος του Βαγιαζίντ βρισκόταν τακτικά στα νερά της Κύπρου, ενώ το 1501 έγινε τουρκική επιδρομή στο νησί. Τον Οκτώβριο του 1501 ο Βαγιαζίντ ζήτησε, με ειδικό απεσταλμένο του, από τον Μαμελούκο σουλτάνο του Καΐρου Κανσούχ αλ-Κχούρι τη συγκατάθεσή του για να καταλάβει την Κύπρο. Ο Αιγύπτιος σουλτάνος αρνήθηκε, επειδή η Κύπρος ήταν φόρου υποτελής στον ίδιο, και κατέβαλλε σ' αυτόν ετήσιο υποτελικό φόρο. Λίγο αργότερα ο Βαγιαζίντ μπλέχτηκε σε άλλες πολεμικές περιπέτειες (κατά της Περσίας), οπότε συνήψε ειρήνη με τους Βενετούς (6.10.1503) και ξέχασε την Κύπρο.

Στη συνέχεια οι Αιγύπτιοι άρχισαν ν' απειλούν το βενετοκρατούμενο νησί της Κύπρου. Όμως οι Μαμελούκοι της Αιγύπτου ηττήθηκαν, το 1516 και το 1517, από τον Οθωμανό σουλτάνο Σελίμ Α' Γιαβούζ, γιο και διάδοχο του Βαγιαζίντ. Ο Σελίμ ζήτησε λιμενικές διευκολύνσεις στην Κύπρο, κατά τη διάρκεια του πολέμου του εναντίον των Μαμελούκων της Αιγύπτου, οι δε αξιωματούχοι του νησιού ζητούσαν εναγωνίως οδηγίες από τη Βενετία. Το ισοζύγιο των δυνάμεων των δυο σουλτάνων (Οθωμανού και Μαμελούκου της Αιγύπτου) επέτρεπε στους Βενετούς να ελίσσονται μεταξύ των δύο και να ισορροπούν με σχετική ευκολία στο τεντωμένο σχοινί. Όμως η κατάκτηση της Αιγύπτου από τον Σελίμ Α', το 1517, διαφοροποίησε ριζικά την κατάσταση. Δεν υπήρχε πλέον ισοζύγιο δυνάμεων, αλλά μια μόνη δύναμη Μουσουλμάνων που περιτριγύριζε την Κύπρο από τη Μικρά Ασία μέχρι τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Οι Βενετοί θορυβήθηκαν βέβαια από την εξέλιξη αυτή, και με απεσταλμένους τους στον Σελίμ αντιμετώπισαν διπλωματικά τη νέα κατάσταση. Κατόρθωσαν να διασφαλίσουν τα εμπορικά τους προνόμια στην Αίγυπτο και να μη προκαλέσουν την προσοχή του σουλτάνου στην Κύπρο. Ο σουλτάνος φάνηκε διαλλακτικός και απαίτησε όπως ο κυπριακός ετήσιος φόρος που στελνόταν στο Κάιρο καταβάλλεται πλέον στην Κωνσταντινούπολη, πράγμα που έγινε. Αργότερα ο σουλτάνος έθεσε διάφορες αξιώσεις σχετικές με την Κύπρο (όπως για παράδειγμα να του αποστέλλεται καλής ποιότητας κίτρινο κυπριακό μετάξι) που ικανοποιήθηκαν.

 

Ο διάδοχος του Σελίμ Α', ο σουλτάνος Σουλεϊμάν Β' ο Μεγαλοπρεπής (1520-1566), αγνόησε εντελώς την Κύπρο, ασχολούμενος με άλλες μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις κι επεκτείνοντας την αυτοκρατορία του σε Ανατολή και Δύση. Επί των ημερών του η Οθωμανική αυτοκρατορία έφθασε στη μεγαλύτερη ακμή της ως το θάνατο του Σουλεϊμάν το 1566. Όλα αυτά τα πολεμικά γεγονότα, που στα ενδιάμεσά τους υπογράφονταν διάφορες συνθήκες ειρήνης με τους Ευρωπαίους, κράτησαν μόνιμα την προσοχή των Οθωμανών μακριά από την Κύπρο. Μάλιστα κατά τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του ο Σουλεϊμάν Β' είχε ν' αντιμετωπίσει και την εμφύλια διαμάχη μεταξύ των γιων του, η οποία τελικά έφερε στον θρόνο τον τριτότοκο από τους γιους του, τον Σελίμ Β', κατακτητή της Κύπρου.Ο οποίος κατέκτησε τη Χίο, σταθεροποίησε την οθωμανική κυριαρχία στη Μολδαβία και στη Βλαχία, εξουδετέρωσε εξέγερση στην Υεμένη. Σημαντικότερη επιτυχία του ήταν η κατάκτηση της Κύπρου το 1570-71. Ο στόλος του έπαθε όμως πανωλεθρία και καταστράφηκε ολοσχερώς στη ναυμαχία του Λεπάντε (Ναυπάκτου) το 1571.Όμως σε πολύ σύντομο χρόνο δημιούργησε νέο στόλο και η Βενετία αναγκάστηκε ν' αναγνωρίσει την οθωμανική κυριαρχία στη Μεσόγειο και να υπογράψει ειδική συνθήκη (1573). Οι επιτυχίες αυτές των Οθωμανών οφείλονταν ως ένα μεγάλο βαθμό στις ικανότητες του μεγάλου βεζίρη Μεχμέτ Σοκόλοβιτς, ο οποίος σχετίστηκε και με την όλη υπόθεση της τουρκικής κατάκτησης της Κύπρου. Όταν στις 17 Φεβρουαρίου 1568 υπογράφτηκε συνθήκη που έθετε τέρμα στον Ουγγρικό πόλεμο, ήταν πλέον καθαρό ότι επόμενος στόχος των Οθωμανών θα ήταν η Κύπρος. Οι συνεχείς αναφορές των Βενετών πρακτόρων που έφθαναν στην ίδια τη Βενετία υπογράμμιζαν τον μεγάλο κίνδυνο που απειλούσε την Κύπρο.

Στην ίδια την Κύπρο οι Βενετοί είχαν πάρει όλα τα μέτρα άμυνας που έκριναν ως απαραίτητα. Και που δεν ήταν καθόλου ικανοποιητικά με εξαίρεση την Αμμόχωστο. Οι Βενετοί δεν φάνηκαν διατεθειμένοι να δαπανήσουν μεγάλα ποσά για οχύρωση της Κύπρου ολόκληρης, ούτε να επιστρατεύσουν μεγαλύτερους αριθμούς πολεμιστών. Ταυτόχρονα δεν εμπιστεύονταν τους ίδιους τους Κυπρίους, που υπέφεραν κάτω από την τυραννική τους διακυβέρνηση, και τους οποίους απέκλεισαν από τη στρατιωτική υπηρεσία (πλην ελαχίστων ντόπιων αστών και ευγενών). Έτσι, μη μπορώντας να επανδρώσουν ικανοποιητικά τα διάφορα φρούρια, οι Βενετοί ανατίναξαν και γκρέμισαν αρκετά απ' αυτά, για να μη καταληφθούν και χρησιμοποιηθούν από τον εχθρό. Ουσιαστικά η άμυνά τους περιορίστηκε στον άξονα Αμμοχώστου-Λευκωσίας-Κερύνειας, κι ενισχύθηκαν σημαντικά οι οχυρώσεις των πόλεων αυτών (με ανέγερση εντελώς νέων οχυρώσεων στη Λευκωσία). Οι δυνατότητες άμυνας σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Κύπρου ήταν ανύπαρκτες, η δε αντιμετώπιση των εισβολέων ανατέθηκε σε διακινούμενες μονάδες ιππικού και πεζικού, που κι αυτές ήταν αριθμητικά ανεπαρκείς. Φαίνεται ότι η Βενετία προτίμησε, αντί να σπαταλήσει μεγάλα ποσά χρημάτων για εκτέλεση αμυντικών έργων στην Κύπρο, να στείλει στο νησί στρατό και στόλο όταν θα παρίστατο ανάγκη. Και πράγματι, όταν άρχισε η τουρκική επίθεση, ετοιμάστηκε μεγάλη εκστρατεία για την Κύπρο, με τη συμμετοχή και άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.Όμως η εκστρατεία αυτή απεδείχθη ολότελα ανεπιτυχής. Οργανώθηκε κακά, ξεκίνησε πολύ αργά, κατέληξε σε διαφωνίες και καβγάδες μεταξύ των αρχηγών της, περιπλανήθηκε αρκετά στις θάλασσες, έφθασε μέχρι την Κρήτη και τελικά διαλύθηκε. Λίγοι μόνο από τους συμμετέχοντες απεδείχθησαν αρκετά γενναίοι ώστε να συνεχίσουν και να φθάσουν στην Κύπρο, όπου όμως δεν μπόρεσαν να διαφοροποιήσουν την κατάσταση. Αλλά και στην ίδια την Κύπρο εκδηλώθηκαν διχογνωμίες και σοβαρές φιλονικίες μεταξύ των Βενετών αρχηγών (ιδίως μεταξύ του Νικολάου Δάνδολο, τοποτηρητή και επικεφαλής της άμυνας της Λευκωσίας που χαρακτηρίστηκε ως ανίκανος και δειλός, και του Αστόρρε Βαγλιόνε του γενναίου υπερασπιστή της Αμμοχώστου). Οι καβγάδες και η σύγχυση συνέβαλαν στην εξασθένιση της άμυνας της Κύπρου.

Για τα δραματικά γεγονότα του βενετοτουρκικού πολέμου στην Κύπρο,έχουμε αρκετές μαρτυρίες και μάλιστα από ανθρώπους που έζησαν τον πόλεμο, όπως ο Φαμπριάνο Φαλκέττι, ο Ιωάννης Σωζόμενος, ο Τζιάκομο Ντιέντο, ο Πάολο Παρούτα, ο Άγγελος Καλλέπιο. Υπάρχουν, επίσης, αρκετές άλλες μαρτυρίες από άλλες πηγές κι από τα αρχεία της Βενετίας. Οι σημαντικότερες πολεμικές αναμετρήσεις ήταν δύο: η πολιορκία της πρωτεύουσας Λευκωσίας, που διήρκεσε 44 ημέρες, και η πολιορκία της άριστα οχυρωμένης Αμμοχώστου που η γενναιότητα των υπερασπιστών της την έκανε ν’ αντέξει 11 ολόκληρους επικούς μήνες. Πριν επιχειρήσει την εκστρατεία στην Κύπρο, ο σουλτάνος Σελίμ Β' έστειλε επιστολή στη Βενετία και με υπεροπτικό και προκλητικό ύφος απαιτούσε να του εκχωρηθεί η Κύπρος, διαφορετικά θα την έπαιρνε με το σπαθί του. Η Βενετία πήρε την επιστολή στο τέλος του Μαρτίου του 1570, οπότε και θορυβήθηκε και εξοργίστηκε. Αρνήθηκε βέβαια να παραδώσει την Κύπρο αλλά προσπάθησε ν' αντιδράσει ψύχραιμα, επικαλούμενη συνθήκη ειρήνης που λίγο πιο πριν είχε υπογραφεί. Αλλά ο Σελίμ ετοίμαζε κιόλας το εκστρατευτικό του στράτευμα στο οποίο ετέθησαν επί κεφαλής ο Λαλά Μουσταφά πασάς (αρχηγός στρατού ξηράς) και ο Πιαλή πασάς (αρχηγός στόλου). Και οι δύο αυτοί πασάδες ήταν ένθερμοι υποστηρικτές του πολέμου κατά της Κύπρου και προσωπικοί εχθροί του μεγάλου βεζίρη Μεχμέτ Σοκόλοβιτς που αντιτασσόταν στον πόλεμο αυτό. Ταυτόχρονα, και οι δυο βαρύνονταν με την πολεμική αποτυχία του 1565, γιατί είχαν πάρει μέρος, ο ένας ως αρχιστράτηγος κι ο άλλος ως ναύαρχος, στην ολέθρια για τους Τούρκους εκστρατεία κατά της Μάλτας, κι είχαν μάλιστα περιπέσει για λίγο σε δυσμένεια. Θεωρούσαν και οι δυο σχετικά εύκολη την επιχείρηση κατά της Κύπρου και πιθανώς προσπαθούσαν να εξιλεωθούν για την αποτυχία του 1565. Ο Σελίμ ανέμενε την κατάλληλη ευκαιρία. Σαν τέτοια θεωρήθηκε μια μεγάλη έκρηξη που σημειώθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1569 στον ναύσταθμο της Βενετίας (πιθανώς έργο εμπρηστών) που κατέστρεψε τεράστιες ποσότητες πολεμικών εφοδίων των Βενετών. Η Πύλη θεώρησε ότι η Βενετία βρισκόταν σε δυσχερή θέση (από άποψη στρατιωτική) και διέταξε την έναρξη των προετοιμασιών για την εκστρατεία. Οι προετοιμασίες δεν διέφυγαν της προσοχής του εκπροσώπου της Βενετίας στην Κωνσταντινούπολη Μαρκαντώνιου Βάρβαρου που ειδοποίησε αμέσως τη Βενετία, η οποία όμως δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην προειδοποίηση. Κατά τους πρώτους μήνες του 1570 οι προθέσεις των Τούρκων έγιναν σαφέστερες. Στην Κύπρο οι Βενετοί αξιωματούχοι πραγματοποίησαν μυστική διαβούλευση στο χωριό Άσσια τη νύχτα της 15 Απριλίου 1570 ενώ λίγο αργότερα έφθασε και στην Κύπρο αντίγραφο της επιστολής του Σελίμ προς τη Δημοκρατία της Βενετίας, με την οποία αξίωνε την παράδοση της Κύπρου, οπότε εντάθηκαν οι πολεμικές προετοιμασίες.

Ο στρατός του Λαλά Μουσταφά (που είναι γνωστός και ως Καρά Μουσταφά [καρά=μαύρος] λόγω της αραβοσυριακής καταγωγής του) διέσχισε κατά πλάτος τη Μικρά Ασία και συγκεντρώθηκε στα παράλια της Ανατολίας, απ' όπου τα καράβια του Πιαλή πασά τον μετέφεραν στην Κύπρο κατά τις πρώτες μέρες του Ιουλίου (2-3 Ιουλίου) του 1570. Οι στρατιωτικές δυνάμεις του Λαλά Μουσταφά που κατέκτησαν την Κύπρο δεν είναι επακριβώς γνωστές. Από διάφορες πηγές συνάγεται ότι η ολική δύναμη που πολιόρκησε και κατέλαβε τη Λευκωσία ανερχόταν στις 100.000 άνδρες περίπου. Αν υποθέσουμε ότι στην Αμμόχωστο συγκεντρώθηκε σχεδόν το σύνολο των τουρκικών δυνάμεων, μπορούμε να υπολογίσουμε ότι στην εκστρατεία κατά της Κύπρου πήραν μέρος περί τους 300.000 άνδρες, εκτός από τις ναυτικές δυνάμεις. Οπωσδήποτε ανάμεσα στους επιτιθέμενους πρέπει να υπολογιστούν και τα δυσαρίθμητα μπουλούκια πειναλέων Τούρκων που είχαν σπεύσει στην Κύπρο για να λάβουν μέρος στη λεηλασία και στο κέρδος, ορμώμενοι από τη Μικρά Ασία και τη Συρία, μάλιστα με πρόσκληση του ίδιου του Λαλά Μουσταφά. Εναντι αυτού του στρατού, στην Αμμόχωστο αντιστάθηκαν περί τις 8.000 άνδρες και στη Λευκωσία περί τις 13.000. Δεν ήταν όμως όλοι έμπειροι πολεμιστές. Αντίθετα, αρκετοί είχαν στρατολογηθεί από τους ευγενείς της Κύπρου κι άλλοι ήταν πολίτες που έσπευσαν να υπερασπιστούν τις πόλεις και τις ιδιοκτησίες τους, και βέβαια τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους. Πολύ λιγότερες δυνάμεις διέθετε η Κερύνεια. Δεδομένου ότι αρκετοί διαφυγόντες από τη Λευκωσία (μετά την άλωσή της) ενίσχυσαν την άμυνα της Αμμοχώστου στην οποία κατέφυγαν, και νοουμένου ότι αυτοί θα πρέπει ν' αφαιρεθούν από τον ολικό αριθμό των 8.000 που τελικά υπεράσπισαν την πόλη αυτή, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι έναντι των 200.000 έως 300.000 Τούρκων οι Βενετοί παρέταξαν μια δύναμη γύρω στις 20.000 άνδρες ή και λιγότερους. Σ' αυτό τον αριθμό θα πρέπει να προστεθούν και μερικές χιλιάδες φραγκομάτοι (Κύπριοι ελεύθεροι χωρικοί) και άλλοι που επιστρατεύθηκαν, αλλά που δεν ήταν ικανοί ούτε κι εκπαιδευμένοι στα όπλα. Περισσότερο χρησιμοποιήθηκαν για να στέκονται απλώς στις ακτές και στους λόφους ώστε να φαίνεται ότι δήθεν υπήρχε πλήθος πολεμιστών. Στους υπερασπιστές της Κύπρου περιλαμβάνονταν, εκτός από τους Ιταλούς, και επιστρατευμένοι Κύπριοι και άλλοι μισθοφόροι Έλλαδίτες κι Αλβανοί.

Οι πρώτες μικρές συγκρούσεις έγιναν στα παράλια, ιδίως στα παράλια της Πάφου, όπου οι Τούρκοι αποβίβασαν τις πρώτες σχετικά μικρές δυνάμεις τους, οι οποίες όμως αποκρούστηκαν κι εκδιώχθηκαν από τους ελάχιστους ιππείς των βενετσιάνικων δυνάμεων, που διέτρεχαν τις ακτές. Από κακή συνεννόηση, όμως, δεν υπήρχε ικανός αριθμός πολεμιστών για ν' αντιμετωπίσει την απόβαση του κύριου όγκου των τουρκικών δυνάμεων, που έγινε στην περιοχή των Αλυκών (σημερινή Λάρνακα) στις 3 Ιουλίου του 1570. Απ' εκεί ο Λαλά Μουσταφά έστειλε ένα τυφλό καλόγερο, που συνελήφθη, στη Λευκωσία με γράμμα του που ζητούσε από τις βενετικές αρχές να του παραδώσουν την πρωτεύουσα του νησιού. Απάντηση όμως δεν πήρε, κι ύστερα από σκέψη αποφάσισε να χτυπήσει κατ' ευθείαν πρώτα στη Λευκωσία. Ωστόσο μετά την περιοχή της Λάρνακας κατελήφθησαν αμαχητί κι αρκετά άλλα μέρη της Κύπρου. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις Κύπριοι χωρικοί παραδόθηκαν αμέσως στους Τούρκους αποκηρύσσοντας την κυριαρχία των Βενετών. Και είναι γεγονός ότι οι Κύπριοι χωρικοί είχαν υποφέρει τα πάνδεινα από τους Βενετούς, κι ασφαλώς πολλοί απ' αυτούς δεν είχαν λόγους να τους συμπαρασταθούν. Αρκετοί μάλιστα ίσως να έβλεπαν με κάποια ικανοποίηση την αλλαγή, ελπίζοντας προς το καλύτερο - αφού δεν υπήρχε χειρότερο. Αλλά ακόμη κι αν ήθελαν ν' αντισταθούν οι χωρικοί της Κύπρου πώς ήταν δυνατό να κάνουν κάτι τέτοιο; Ούτε οργανωμένοι ήταν, ούτε μέσα άμυνας διέθεταν, ούτε αρχηγούς, ούτε τείχη, ούτε οπλισμό. Οι λιγοστοί χωριάτες του κάθε χωριού ή φέουδου πώς ήταν δυνατό να προβάλουν αντίσταση στον πολυάριθμο στρατό του Λαλά Μουσταφά; Το μόνο που θα κατόρθωναν ήταν να κατασφαγούν όλοι.Έτσι, χωρίς ουσιαστική αντίσταση, ο στρατός του Λαλά Μουσταφά βάδισε προς τη Λευκωσία όπου κι έφθασε στις 25 Ιουλίου του 1570. Ακολούθησε πολιορκία της πόλης, που τελικά αλώθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1570. Εχασαν τη ζωή τους γύρω στις 20.000. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας δεν έλειψαν οι έριδες μέσα στην πόλη. Σε μια περίπτωση έγινε έρανος για ανέγερση ναού αφιερωμένου στην Παναγία, προκειμένου να σωθεί η πόλη, αλλ' επειδή ο ναός που θα κτιζόταν θα ήταν λατινικός, οι Ορθόδοξοι αρνήθηκαν να συνεισφέρουν. Την άλωση της Λευκωσίας ακολούθησε λεηλασία της που κράτησε τρεις μέρες. Στη συνέχεια ο Λαλά Μουσταφά εστράφη προς την Κερύνεια, αλλά δεν χρειάστηκε να τη χτυπήσει. Μετά τη πτώση της πρωτεύουσας, οι υπερασπιστές της Κερύνειας αποφάσισαν να την παραδώσουν στον αρχηγό των Τούρκων, κι αυτό έκαναν.

Η Λεμεσός και η Πάφος, όπως και η υπόλοιπη Κύπρος, δεν διέθεταν ούτε τις στοιχειώδεις οχυρώσεις και δεν πρόβαλαν αντίσταση. Έμενε η ισχυρή Αμμόχωστος, στην οποία κατέφυγαν κι αρκετοί πολεμιστές που σώθηκαν μετά τη πτώση της Λευκωσίας κι είχαν διαφύγει στα βουνά. Άλλοι πάλι κατέβηκαν από τα βουνά και παραδόθηκαν στους Τούρκους. Ο Λαλά Μουσταφά έστρεψε όλες του τις δυνάμεις κατά της Αμμοχώστου και ζήτησε από τους υπερασπιστές της να του την παραδώσουν. Οι αρχηγοί της άμυνας της Αμμοχώστου, Αστόρρε Βαγλιόνε και Μαρκαντώνιος Βραγαδίνος, απάντησαν περήφανα και αρνητικά. Η πόλη άντεξε μια σκληρότατη πολιορκία 11 ολόκληρων μηνών, Καθ' όλη αυτή τη μακρά πολιορκία και επική αντίσταση, οι υπερασπιστές της ανέμεναν -μάταια- τη βοήθεια από την Ευρώπη. Τελικά η πόλη δεν αλώθηκε αλλά παρεδόθη ύστερα από συμφωνία κι αφού εξαντλήθηκε και το τελευταίο εφόδιο και πολεμοφόδιο των υπερασπιστών της. Είναι γνωστό ότι μετά την παράδοση της πόλης στις 5 Αυγούστου του 1571, ο Λαλά Μουσταφά δεν κράτησε τον λόγο του, αλλ' αντίθετα σκότωσε τους αρχηγούς κι άλλους αξιωματούχους της αντίστασης, μάλιστα μερικούς μετά από φοβερά βασανιστήρια. Τον Μπραγκατίν τον έγδαραν ζωντανό και έστειλαν το δέρμα του σαν τρόπαιο στην Κωνσταντινούπολη, ενώ η ίδια η πόλη λεηλατήθηκε άγρια.

Τελικά τα γεγονότα της Κύπρου ήταν ένας από τους κύριους λογούς αφύπνισης των Ευρωπαίων.

http://www.polignosi.com/c