''Τις ώρες 3 έως 5 το πρωί είναι η ζωή λιγότερη στον κόσμο. Είναι οι ώρες που πεθαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Εμένα μ’αρέσει να πεθάνω μεσημέρι''
Η δολοφονία τού Ιωνα έγινε μεταξύ 3 και 4 το απομεσήμερο. Η 31η Ιουλίου του 1920 ήταν μια πολύ ζεστή καλοκαιρινή μέρα στην Αθήνα, με το θερμόμετρο να δείχνει το μεσημέρι 40 βαθμούς. Οι δρόμοι, με εξαίρεση ίσως το κέντρο της πόλης, ήταν έρημοι. Το 1920 η Αθήνα είχε πληθυσμό περίπου 425.000 κατοίκους. Παρά την προτροπή της συντρόφου του, της μεγάλης ηθοποιού Μαρίκας Κοτοπούλη, έφυγε από το σπίτι του στην Κηφισιά με κατεύθυνση το κέντρο. Πήγαινε στα γραφεία του περιοδικού Πολιτική Επιθεώρησις για να κλείσει την ύλη. Το περιοδικό θα κυκλοφορούσε την επομένη. Οταν το αυτοκίνητό του έφθασε στη βίλα ''Θων'', στον κόμβο των Αμπελοκήπων, στρατιωτικές δυνάμεις της φρουράς του Βενιζέλου το σταμάτησαν και κατέβασαν τον Δραγούμη. Με μεσολάβηση του στενού συνεργάτη του Βενιζέλου, Εμμανουήλ Μπενάκη και του επικεφαλής της Φρουράς Παύλου Γύπαρη, ο Δραγούμης οδηγήθηκε πεζός σε άγνωστο μέρος. Αγνωστο με εντολή ποιανού, στη γωνία Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου έπεσε νεκρός από τους πυροβολισμούς των στρατιωτών. Ο Δραγούμης δεν αντιστάθηκε, ούτε και προσπάθησε να ξεφύγει από τους δολοφόνους του. Ήρεμα στάθηκε μπροστά τους, κοιτώντας τον Αττικό ουρανό που τόσο ύμνησε και αγάπησε, για τελευταία φορά.Οι 13 εύστοχες ριπές των όπλων τον άφησαν στον τόπο χωρίς πνοή. Οι δολοφόνοι του, πλησίασαν την σωρό του και τον λόγχισαν 5 φορές (!) για να βεβαιωθούν για τον θάνατο του. Το πτώμα του Δραγούμη έμεινε στο πεζοδρόμιο για πολλές ώρες. Αργά το απόγευμα μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο, όπου μετά από ειδοποίηση αργά το βράδυ, προσήλθε τραγική μορφή ο γηραιός πατέρας του Στέφανος Δραγούμης, (πρώην πρωθυπουργός και τελευταίος ύπατος αρμοστής στην Κρήτη) για να αναγνωρίσει τον νεκρό γιο του. Η οικογένεια του νεκρού απαίτησε νεκροψία που έδειξε ότι ο άτυχος άνδρας έφερε 9 σφαίρες στο κορμί του, έντεκα λογχισμός διαμπερείς δια ξιφολόγχης και κάταγμα του αριστερού μηρού δια υποκοπάνου όπλου. Την επομένη δεν κυκλοφόρησε (όπως είναι λογικό) καμία εφημερίδα της Αντιπολίτευσης. Όλες οι Βενιζελικές εφημερίδες φιλοξενούσαν την είδηση της απόπειρας κατά του Βενιζέλου, αφιερώνοντας λίγες μόνο λέξεις για την στυγερή δολοφονία. Αρκετές μάλιστα υποστήριζαν ότι ο Δραγούμης σκοτώθηκε ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει. Κάποιες δε, υποστήριξαν ότι οι εκτελεστές ήταν σε αυτοάμυνα γιατί δήθεν τους άνοιξε πυρ ο Δραγούμης με το περίστροφο του! Λόγω τής μεγἀλης ζἐστης, ήταν επόμενο να υπάρχουν ελάχιστοι αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι μάλιστα κάθε άλλο παρά πρόθυμοι ήταν να καταθέσουν όσα είδαν. Η κηδεία του έγινε μέσα σε ανείπωτη θλίψη από τους οικείους του και συνοδεύτηκε από ένα μεγάλο πλήθος πολιτών.
Ο Δραγούμης ήταν, είναι και θα είναι ο μεγαλύτερος φάρος του ελληνικού εθνικισμού. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αγάπη του για την Ελλάδα και τους αγώνες του για τον ελληνισμό. Τον αναγνώριζαν εχθροί κ φίλοι. Από τον Βεζάνη, τον Καζαντζάκη καί τόν Παλαμά μέχρι τόν Κορδάτο. Για την προσφορά του στο Ελληνικό Έθνος αντί για ευχαριστώ μια συμμορία προδοτὠν, η ψώρα τής Ελλάδος, η διαρκής αναχρονιστικἠ στείρα άπατρις διαβρωτική, υποκριτική, αδίστακτη, καπηλευτική, ψεύδουσα ασυστὀλως δύναμη καταστροφής καί μιζέριας, τόν δολοφόνησαν αδίστακτα καί σχεδόν έναν αιώνα μετά ονομάζουν τούς κομιτατζήδες ΄΄Μακεδόνες''. Από τις αντιδράσεις τών σύγχρονων αυτών εφιαλτών όμως, αναδεικνύεται το μέγεθος του ανδρός! Οι ιδέες του είναι το αποτύπωμα του νέου ελληνισμού πού ακόμα αναζητά διέξοδο επαναπροσδιορισμού. Ο αγώνας καί τό αίμα του είναι η πυξίδα πού μάς δείχνει τόν δρόμο πού ή θά τόν βαδίσουμε, ή θά σαπίσουμε μέσα στο κουφάρι τής παρακμής μας. Κάθε του φράση κι ένα κοσμοθεώρημα. Πόσες ζωές να έχεις να τόν διαβάζεις !! Το συγγραφικό του έργο, αποτελούμενο από πολιτικές μελέτες, άρθρα κοινωνικού προβληματισμού και λογοτεχνήματα, συντονίζεται με την εθνική και πολιτική του δράση.Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του δημοτικισμού στην Ελλάδα. Το πολιτικό του ''μανιφέστο'' εμπεριέχεται στο κείμενα Ελληνικός Πολιτισμός (1914) και Μονοπάτι, στο οποίο αναλύει τους σκοπούς της ύπαρξης του ελληνικού έθνους και το περιεχόμενο της εθνικής ιδεολογίας. Ο Ίων Δραγούμης πίστευε βαθιά στην κοινοτική ιδέα και όχι στην αυταπάτη της δημοκρατίας, που μας ''σαπίζει'', όπως έλεγε. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά με το ψευδώνυμο Ιδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.