ΝΑ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΧΙΛΙΑ ΚΕΝΤΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΜΕΛΙ

 

Γράφει η Σοφία Παππά

Δύο "θεριά" το μυαλό και η καρδιά και με ποιο να πρωτοπαλέψεις. Με τόση ψευτιά και υποκρισία γύρω μας εμείς οι αληθινοί δεν έχουμε καί πολλές πιθανότητες να μας πιστέψουν! Εάν δεν μιλήσεις όμως, ο πόνος δεν περνάει. Προτιμώ λοιπόν να φαίνομαι αλλόκοτη με χαμηλό ποσοστό στήν ανθρώπινη συμβατότητα, παρά άλλη μια κόπια πού χλευάζει καί εκμεταλλεύεται τούς ελεύθερους καί δυνατούς ανθρώπους παρέα με τούς όμοίους της. Είναι πολύ δύσκολο να γυρίσω τή σελίδα τώρα πιά καί να γίνω όπως με θέλουν. ''Σα να 'μουν άλλη κι όχι εγώ μες στἠ ζωή πορεύτηκα'' πάντα, όπως λέει χαρακτηριστικἀ ο Ελύτης στο ''Παράπονο''. Κι ας αισθάνεται η καρδιά μου σα νησί καταμεσής τού απείρου. Κι ας περπατάω στ’ απρόσβατα μονοπάτια. Αυτός πού θυσιάζει τήν συνείδησή του για το οτιδήποτε καίει τήν εικόνα του για να πάρει τίς στάχτες. Σέ ένα μυαλό γεμάτο συμφέρον φιλαυτία ή υπολογισμό δεν υπάρχει χώρος για όνειρα. Γιατί τα όνειρα σε ένα τέτοιο μυαλό, ξεμένουν από ανάσες. Κι έχουμε ανάγκη από ανάσες. Γιατί ο δρόμος πού ανεβαίνουμε είναι ανηφορικός καί απότομος. Κι όποιος βαριέται να τόν ανέβει ή κοιμάται, αλλάζει πλευρό στή ζωή του μόνο στα σκοτεινά. Όλες τίς θάλασσες. Όλα μου τα ταξίδια. Όλα μου τα ναυάγια τα πέρασα καί τα ἐζησα μόνη μου.Κι όμως! Αυτά τα παράδοξα όμορφα μού έδωσαν δύναμη να συνεχίσω να αγωνίζομαι για όλα. Μέθυσε θάλασσα η ψυχή μου καί γέμισε κύματα ο κόσμος γύρω μου. Πόσο βαρετή καί μονοδιάστατη είναι μια ζωή δίχως λάθη, δίχως αγώνα, δίχως θέλω καί δίχως θυσίες. Γι΄ αυτό πρέπει να βγάζουμε τίς σκέψεις μας ''βολτα'' κάποιες φορές ακόμα κι εδώ, προσπαθώντας να ''διασκεδάσουμε'' έστω καί για λίγο τήν λογική θλίψη μας για όσα συμβαίνουν πλέον γύρω μας. Ας εστιάσουμε σε ότι καλύτερο έχουμε προς το παρόν καί ας μην μιρλιάζουμε επειδή δεν ζούμε όπως θα θέλαμε. Ας αφαιρέσουμε από όποιους μας αποδυναμώνουν τήν μοναδική τους δύναμη: ''Τήν ΠΡΟΣΟΧΗ μας'' ! Κι ας βάλουμε στο γκρίζο τους το γαλάζιο. Να αντιδράμε γιατί ''καθετί πού στέκεται στήν άκρη τών χειλιών καί δεν βγαίνει προς τα έξω, ουρλιάζει στόν πάτο τής ψυχής". Ολα σε πλήρη αταξία. Δεν θέλουμε ηρεμία. Τίποτα ήρεμο. Μας πλήττει πλέον η ηρεμία. Μας κάνει νωθρούς. Η δύναμη δεν έρχεται ποτέ από αυτά πού μπορείς να κάνεις. Έρχεται από αυτά πού τολμάς να κάνεις!