Κιζ Καλεσί: Το άγνωστο “Ζάλογγο” του Πόντου!


Η Επανάσταση του 1821 ήταν ο μεγάλος αγώνας της πατρίδας μας, για την αποτίναξη της Τούρκικης σκλαβιάς. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821, το μίσος και ο φανατισμός των Τούρκων στον Πόντο ενάντια στους Έλληνες κορυφώθηκε.

Έδωσε και ο Πόντος τον φόρο τον αιματηρό, για την ελευθερία της σημερινής πατρίδας μας

Στη Τραπεζούντα, ο φανατισμένος όχλος των Μουσουλμάνων, μάζεψε τους Χριστιανούς σαν πρόβατα στο Λεοντόκαστρο, με σκοπό να τους κατασφάξει. Την ζωή των Χριστιανών και την αγωνία τους, έλυσε ο καταγόμενος από τον Σταυρίν της Κρώμνης, φρούραρχος της Τραπεζούντας, ο Σατήρ Ζαδδές Σουλεημάν Πασάς. Ο οποίος διέλυσε τον όχλο των Μουσουλμάνων και έσωσε τους Χριστιανούς.

Λέγεται ότι ο φρούραρχος εκείνος ήταν γόνος οικογένειας κρυπτοχριστιανών.

Το 1800, το σάλπισμα του πρωτομάρτυρα της λευτεριάς Ρήγα μεταφέρεται και στον Πόντο. Στον Θούριο του αναφέρεται στους Πόντιους Μαυροθαλασσινούς:

«Λεβέντες Μαυροθαλασσινοί, ο βάρβαρος ως πότε θε να σας τυραννεί»

Την ίδια εποχή 4.000 Μπαφραίοι θανατώνονται από τους Τούρκους, ρίχνονται δεμένοι πισθάγκωνα και πνίγονται στον ποταμό Άλυ.


Η Φιλική Εταιρεία

Το 1814 ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία και αρχηγός της ορίστηκε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Οι Υψηλάντες ήταν μία από τις αρχοντικές και παλιές Ποντιακές οικογένειες, με καταγωγή από την Υψηλή, ένα παλιό χωριό του Όφι, στον Πόντο.

Από την πρώτη στιγμή της διακήρυξης του Υψηλάντη, περί ελευθερίας, Έλληνες νέοι σπουδαστές έσπευσαν από διάφορα μέρη και οργανώθηκαν κατά τα πρότυπά του Θηβαϊκού «Ιερού Λόχου», με αρχηγό τον Λασσάνη. Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, ήταν Πόντιοι. Στις 7 Ιουνίου του 1821 στο Δραγατσάνι, πέφτουν οι περισσότεροι στο πεδίο της μάχης. Από τους διασωθέντες είναι γνωστά τα ονόματα 19 Ποντίων αγωνιστών του Ιερού Λόχου.


Ο Ιερός Λόχος

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Τούρκος Σουλτάνος κήρυξε τον Ιερό Λόχο ως Ποντιακή στρατιωτική μονάδα. Με την πρόφαση αυτή, στην επαρχία της Αργυρούπολης, οι Χριστιανοί υπέστησαν τα πάνδεινα.

Επί δύο χρόνια οι κάτοικοι της Αργυρούπολης, κι άλλων περιοχών του Πόντου, δεν είχαν δικαίωμα να παίρνουν νερό την ημέρα από τις βρύσες τους, έστω κι αν αυτές βρίσκονταν μέσα στην αυλή τους!


Ο αγώνας των Ποντίων

Όπως είναι γνωστό, ο Ποντιακός λαός βρισκόταν στα βάθη της Ανατολής, με τον φόβο και τον τρόμο να κυριαρχεί παντού. Παρ’ όλα αυτά οι Πόντιοι δεν δίστασαν καθ’ όλη την διάρκεια της Επανάστασης, να συνδράμουν τον αγώνα του Γένους στον Μοριά.

Οι Πόντιοι συμμετείχαν στον αγώνα αυτό με πολλούς τρόπους. Λίγα όμως γράφτηκαν, για τη συμβολή τους στην επανάσταση του 1821. Όμως υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες ότι οι Πόντιοι πολέμησαν γενναία στον απελευθερωτικό αγώνα.

Ο ιστορικός της επανάστασης Ιωάννης Φιλήμων, γράφει για τους Πόντιους αγωνιστές του 1821


«Οι μεγαλύτερες ίσως μορφές του 1821 ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και ο αδερφός του Δημήτριος Υψηλάντης.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ως Στρατηγός και Αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας άρχισε τον αγώνα με τον Ιερό Λόχο. Ενώ ο αδερφός του Δημήτριος, ως Στρατάρχης, σφράγισε την Επανάσταση το 1829 με νίκη στην Πέτρα Βοιωτίας, νικώντας 7.000 Τούρκους (με 3.000 Έλληνες)

 

Συμβολή των Ποντίων

Επίσης οι Πόντιοι ενίσχυσαν τον μεγάλο αγώνα της ανεξαρτησίας και με χρήματα. Ένα σοβαρό παράδειγμα οικονομικής ενίσχυσης της Ελληνικής Επανάστασης είναι και η περίπτωση του λόγιου άντρα Ηλία Κανδήλη ή Κανδήλογου. Από τη μεγάλη περιουσία που απέκτησε με το εμπόριο, ένα μεγάλο μέρος (500 λίρες Αγγλίας) το άφησε κληρονομιά στον Αλέξανδρο Υψηλάντη για τη Φιλική Εταιρεία.

Και η πατρίδα μας είδε να ανατέλλει ο ήλιος της Ελευθερίας και το απίστευτο να γίνετε αληθινό. Κάτω από την καθοδήγηση της Φιλικής Εταιρείας και με τη βοήθεια όλου του Ελληνισμού της διασποράς. Ιδίως των Ελλήνων της Μαύρης Θάλασσας, αλλά προ πάντων με το αίμα των μαρτύρων της Επανάστασης.

Η Ελλάς ανέστη, η Ελλάς ηγέρθη, η Ελλάς αληθώς Ανέστη!



Στην Πάφρα, επί εποχής Χασάν Αλήμπεη και σε μια προσπάθεια των ανθρώπων του να συλλάβουν νεαρές γυναίκες για να τις στείλουν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, ένας με­γάλος αριθμός γυναικόπαιδων και νεαρών κοριτσιών μπήκαν, το 1680, μέσα στο κάστρο του Άλυ, το μετέπειτα Κιζ Καλεσί, για να αποφύγουν τη σύλληψη. Μετά από πολιορκία 48 ημερών, άλλες έγκλειστες έχασαν τα λογι­κά τους, άλλες πέθαναν από πείνα και δίψα, άλλες έφυγαν κρυφά και παραδόθηκαν στους Τούρκους του ντερέμπεη, γιατί δεν άντεχαν τις στερήσεις των 48 ημερών, ενώ μια ομάδα από 30 – 40 νεαρά κορίτσια, για να μην παρα­δοθούν, ανέβηκαν ψηλά στην κορυφή του κάστρου από όπου έπεσαν και αυτοκτόνησαν. Μετά από όλα αυτά που συνέβαιναν στην περιοχή της Πάφρας, ξεσηκώθηκαν μερικοί λεοντόκαρδοι Έλληνες και ανέβηκαν στα γύρω βουνά και, αφού ζώστηκαν τα άρματα, άρχισαν και αυτοί να κάνουν αντίποινα στους ανθρώπους του ντερέμπεη. Μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής τους αναπηδούσε η σπίθα της τιμής και του αγώνα, που αποτελούσαν το νόημα της Ελλάδας και της ορθο­δοξίας και έπαιρναν και τη βαριά ευθύνη για έναν άνισο αγώνα, αλλά τίμιο και παλικαρίσιο, κατά του Τούρκου δυνάστη. Η πράξη αυτή των νέων κοριτσιών της Πάφρας προηγείται από αυτή των γυναικών του Ζαλόγγου κατά 120 περίπου χρόνια και αποτελεί την πιο τραγική μορφή αντίστασης των θυγατέρων του ποντιακού ελληνισμού.


Στην ποντιακή παράδοση, τη θυσία των κοριτσιών της Πάφρας θυμίζει ο χορός Θανατί Λάγγεμαν (δηλαδή Πήδημα των Κοριτσιών)  ή μουσικός σκοπός των κοριτσιών). Ο χορός αναπαριστά την κίνηση της κοπέλας καθώς πηδούσε στο κενό για να συναντήσει τον θάνατο στα απότομα και κοφτερά βράχια. Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούσαν ήταν ο ζουρνάς με το νταούλι και λιγότερο η λύρα.



https://blogs.sch.gr/pontos2gympyrg/
https://www.elverias.gr/pontos/istoria/




Δεν υπάρχουν σχόλια: