Λέλα Καραγιάννη. Η μεγάλη ηρωίδα, πολύτεκνη μητέρα τής Αντίστασης κατά τής Γερμανικής Κατοχής, γεννήθηκε στή Λίμνη Ευβοίας, στις 24 Ιουνίου τού 1898. Γονείς της ήταν ο Αθανάσιος Μηνόπουλος και η Σοφία Μπούμπουλη, μέλος της φημισμένης σπετσιώτικης οικογένειας Μπούμπουλη, την οποία δόξασε προπάντων η Μπουμπουλίνα. Ηταν αρχηγός τής οργάνωσης ''Μπουμπουλίνα'' το 1941, η οποία αναλάμβανε τη φυγάδευση τών συμμάχων στο Κάιρο αλλά καἰ δολιοφθορές κατά τοὐ εχθρού. Η οργάνωση ήταν ένας μικρός στρατός πού εκινείτο αθόρυβα, σιωπηλά μέσα στο σκοτάδι, με σκοπό να προκαλέσει όσο πιο πολύ κακό μπορούσε στόν εχθρό. Με αρχηγείο το αρωματοπωλείο του άντρα της στήν οδό Πατησίων καί τἠν οικία της οικογένειάς της, ιστορικό διατηρητέο μνημείο της Αθήνας, κοντά στην πλατεία Αμερικής αλλά καί με τή συνδρομή τών επτά παιδιών της, η Λέλα Καραγιάννη επιδόθηκε σε κατασκοπεία κατά τού εχθρού, συλλέγοντας πληροφορίες τίς οποίες διοχέτευε κατόπιν σε όλες τἰς ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις. Παρόλο πού είχε επτά παιδιά να φροντίσει, να θρέψει, να μεγαλώσει,η αγάπη της για τήν πατρίδα ἠταν τὀση, πού έβαλε την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα. Υπεράνω όλων η Πατρίδα! Ακριβώς όπως δίδασκαν οι πρόγονοί μας.
''Αν ποτέ σας πιάσουν οι Γερμανοί, έλεγε στα παιδιά της, (όπως αφηγείται ο υιός της Βύρων) να δείξετε γενναιότητα και να μήν λυγίσετε, γιατί έτσι θα επιβαρύνετε περισσότερο τήν θέση σας. Προσέξτε καλά, δεν ξέρετε τίποτα για το τι έκανα, έτσι μόνο θα γλυτώσετε, και δεν θέλω να κλάψετε ή να πενθήσετε γιά μένα, μόνο να σκέπτεστε, ότι ό,τι κάναμε το κάναμε για τήν πατρίδα κι αυτό θα σας ανακουφίζει. Πιστεύω στό Θεό καί στήν βοήθειά του για να σωθούμε εμείς, τα παιδιά της''
Με πληροφοριοδότες τους οι Γερμανοί κατόρθωσαν να εντοπίσουν καἰ να συλλάβουν τους αρχηγούς ορισμένων οργανώσεων, οι οποίοι δεν άντεξαν τα φρικτά μαρτύρια, στα οποία τους υπέβαλαν, καί μίλησαν. Τήν παρακάλεσαν τότε να κρυφτεί. Εκείνη όμως ήταν αμετάπειστη καί δήλωσε σε όλους ότι θεωρούσε λιποταξία να τρέξει να κρυφτεί για να σωθεί εκείνη καΊ να εγκαταλείψει σ’ αυτήν τήν κρίσιμη στιγμή τούς συνεργάτες της. Οι Γερμανοί προχωρούν στή συλληψή της καθώς καί στή σύλληψη πέντε από τα παιδιά της, τα οποία βασανίστηκαν αλλά διέφυγαν τελικά τήν εκτέλεση.
Ο γιός τής Λέλας Καραγιάννη Βύρων αφηγείται :
''...Ύστερα, ήλθαν στο δικό μου κλουβί καί με ανέβασαν πάλι στόν ανακριτή Μπέκε. Αυτήν τήν φορά είδα με έκπληξη τήν μητέρα μου καί τόν αδελφό μου Νέλσωνα στο ανακριτικό γραφείο του. Η μητέρα, προφανώς για να μήν λυγίσω, ή για να μήν δουν οι Γερμανοί μητρική αδυναμία καί στοργή για μας καί τα εκμεταλλευτούν, με κοίταξε αυστηρά, κάνοντάς μου νεύρα με το βλέμμα, πού σήμαινε να σταθώ στο ύψος μου καί να φερθώ γενναία. Μια μόνο λέξη μου είπε επιτακτικά: ''Πρόσεχε''. Βέβαια είχε δεἰ τα χάλια μου, τα καμμένα πόδια μου, το ματωμένο πουκάμισό μου καί τα παράλυτα χέρια μου. Αυτή η στάση της, απέναντί μου, έκανε τόν Μπέκε να καταλάβει, ότι η Λέλα Καραγιάννη δεν είναι εύκολη λεία, κι ὀτι θα ήταν αδύνατον να τής πάρει λέξη. O Μπέκε με άρπαξε καἰ βίαια με γύρισε καἰ με κόλλησε με το πρόσωπο στὀν τοίχο, το ίδιο έκανε καί στόν αδελφό μου. Έβγαλε το περίστροφο απ’ τήν θήκη του, το κόλλησε στο κεφάλι τού Νέλσωνα, καί κοιτάζοντας το ρολόι τού χεριού του καί μέσω διερμηνέα είπε στην μητέρα, με ύφος αποφασισμένο να εκτελέσει τήν απειλή του:
- Λέλα Καραγιάννη, πρόσεξε καλά, σου δίνω δυό λεπτά προθεσμία, για να μου απαντήσεις σ’ αυτά που σ’ ερωτώ, διαφορετικά θα εκτελέσω, τώρα εδώ μπροστά σου, ένα - ένα τα παιδιά σου, αρχίζοντας από αυτόν εδώ. Λέγε, γιατί θα πιέσω τήν σκανδάλη, πού έχεις τόν πομπό σου, ποιος τον χειρίζεται, με ποιους συνεργάζεσαι, ποιές είναι οι πηγές απ’ τις οποίες παίρνεις τίς πληροφορίες για τίς κινήσεις μας καί ποιοί είναι οι συνεργάτες σου!''
Τότε άκουσα τήν μητέρα να λέει, με σταθερή καί ήρεμη φωνή:
- Τα παιδιά μου, εγώ τα γέννησα, δικά μου είναι, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι πρωτίστως ανήκουν στήν πατρίδα. Πρόσεξε καλά, καί πάλι σού λέω ότι αυτά δεν ξέρουν τίποτα κι άδικα θα τα σκοτώσεις. Η ψυχή της έτρεμε καθώς τα έλεγε αυτά, η φωνή της ηχούσε παράξενα, επίσημα καί κατηγορηματικά, ο Νέλσων κι εγώ κοιταχτήκαμε έντρομοι με λοξή ματιά, ο Μπέκε έμεινε άναυδος, αμήχανος. Τελικά τράβηξε το πιστόλι απ’ τον κρόταφο τού Νέλσωνα καί βάζοντάς το μέσα στήν πέτσινη θήκη πού κρεμόταν απ’ την ζώνη του, είπε τρέμοντας από οργή:
- Τα παιδιά σου τα χρειάζομαι προς το παρόν καἰ μόλις τελειώσω μ’ αυτά, υπόσχομαι να τα στείλω στο εκτελεστικό απόσπασμα, να μἠν αμφιβάλλεις γι’ αυτό.
Το σούρουπο τής 7ης Σεπτεμβρίου διεδόθη αστραπιαία στο στρατόπεδο, ότι ήλθαν οι κλούβες με τή συνοδεία αποσπάσματος. O Νέλσων κι εγώ σκαρφαλώσαμε στἀ δυο μικρά παραθυράκια τού υπόγειου καί είδαμε τις κλούβες, σταματημένες μπροστά στο κτίριο Νο 15.
Έβγαζαν απ’ το κτίριο άνδρες κρατουμένους και τους παρέτασσαν εφ’ ενός ζυγού, με μέτωπο προς το κτίριο Νο 4. Είδαμε επίσης να βγάζουν απ’ το κτίριο Νο 14, όπου ήταν η αυστηρή απομόνωση γυναικών, γυναίκες τις οποίες παρέτασσαν κατά τον ίδιο τρόπο. Άκουσα τον αδελφό μου, απ’ το άλλο παράθυρο, να μου φωνάζει:
- Βύρων, Βύρων, παίρνουν και την μαμά.
Εγώ έντρομος, κοιτώντας προσεκτικά τίς γυναίκες, διαπίστωσα ότι η πρώτη της σειράς ήταν η μητέρα μου. Στο γκρουπ τών ανδρών ξεχώρισα μερικούς συνεργάτες της μητέρας, καθώς καί μέλη τής οργάνωσής της. Είδα το Γιαννάκη Χούπη, τον ταγματάρχη Σούλη κι άλλους, καθώς καί τον Ιωάννη Ριζόπουλο. Στο γκρουπ τών γυναικών, εκτός απ’ την μητέρα μου, διέκρινα και μερικές συνεργάτιδές της. Κοντά στην μητέρα στεκόταν ο Γεώργιος Ριζόπουλος. Σε κάποια στιγμή τόν είδα να μετακινείται απ’ την θέση του, να παίρνει τήν θέση του πρώτου, να πλησιάζει τήν μητέρα, να γονατίζει μπροστά της καί να φιλάει το χέρι της. Προφανώς τής ζητούσε συγχώρεση πού τήν πρόδωσε εξ αιτίας τού φόβου του. Είδαμε την μητέρα να σκύβει προς το μέρος του, σαν να τόν συγχωρούσε. Μετά τους έβαλαν όλους στίς κλούβες με ένοπλη συνοδεία. Ξεκίνησαν προς άγνωστη κατεύθυνση για μας. Κοίταζα το καμιόνι, που έπαιρνε την μητέρα μου, μέχρι που βγήκε απ’ την πύλη του στρατοπέδου καί εξαφανίσθηκε. Ηξερα πολύ καλά ότι δεν θα ξανάβλεπα τήν μητέρα μου...''
Η μεγάλη ηρωίδα, πολύτεκνη μητέρα, εκτελέσθηκε από τούς Γερμανούς έναν περίπου μήνα πριν αποτινάξει η Αθήνα το βαρύ ζυγό του κατακτητή στίς 8 Σεπτεμβρίου, μαζί με δεκάδες άλλους αγωνιστές της Αντίστασης στο άλσος Χαϊδαρίου, κοντά στη μονή Δαφνίου, ψάλλοντας τόν εθνικό ύμνο καί χορεύοντας τόν χορό τού Ζαλόγγου, εμψυχώνοντας μέχρι τήν τελευταία στιγμή τούς υπόλοιπους μελλοθάνατους πατριώτες. Η Λέλα Καραγιάννη τιμήθηκε μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών με το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας.
https://www.in.gr
Βικιπαίδεια
Μηχανή τού χρόνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.