'Μόνο ένας Έλληνας να μείνει πάντα θα πολεμούμε''

Στη πατρίδα μας επιβλήθηκε πνευματική τυραννία. Και αυτή η τυραννία παραποιεί και παραχαράσσει την ιστορία. Τώρα χρειάζεται μεγαλύτερη εγρήγορση των εθνικών δυνάμεων αντίστασης, γιατί οι ειδικοί διαπιστώνουν τάσεις επιβολής ενός νέου ολοκληρωτισμού, με πολλά προσωπεία.Κάποιοι αυτό δεν τα καταλαβαίνουν.Εμείς που συναντιόμαστε εδω αλλά και έξω απο εδώ σαν Ελληνίδες και Έλληνες που έχουν επίγνωση μιας αποστολής και μιας κοινωνικής ευθύνης που φέρουν,μοιραζόμαστε κάτι σπουδαίο που μας ενώνει. Την αγάπη για την Πατρίδα, η οποία στέκει πάνω απ’όλους κι όλα και πάνω από κάθε σκοπιμότητα.Κι εκεί καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άνθρωποι τελικά έχουν το δικαίωμα να διαφέρουν απ τους άλλους.Να λοιπόν τι αξίζει η Ελλάδα όταν την βλεπεις μέσα από τέτοιες περιγραφές και κινήσεις.Να τι αξίζουν οι Έλληνες όταν το λέει η καρδιά τους! Οταν η Ελλάδα δεν είναι απλά γι αυτούς ένας τόπος ή ένα αδιάφορο ''έτυχε, απλά να γεννηθούμε εδώ'',αλλά μιά αξία ισάξια με την ψυχή τους. Είναι το σπίτι τους, που αν το αφήσουν σκοτεινό, θα μείνει σκοτεινό.Μα αν το φωτίσουν, θα λάμψει σε ολόκληρο τον κόσμο.Και ξέρουμε πολύ καλά τι αξίζει ετούτη η γωνιά του πλανήτη.Οπως ξέρουν κι οι τάχα πανίσχυροι που προσπαθούν να την ταπεινώσουν με μανία κι αγωνίζονται να μας πείσουν να υπακούσουμε σε ένα ισοπεδωτικό ''πρωτόκολλο παγκοσμιοποιημένα αποδεκτής συμπεριφοράς'',ότι η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να διαφέρει γιατί είναι η μεγάλη και αστείρευτη πηγή κι όχι το ποτάμι που χύνεται στην θάλασσα.Να τι αξίζει η Ελλάδα για μένα. Τα πάντα. Όχι γιατί έχω τα πάντα, αλλά γιατί θα ήμουν ένα ακόμα τεράστιο ''τίποτα'' χωρίς την ευλογία να έχω γεννηθεί Ελληνίδα.Κι αισθάνομαι ότι δεν έχω το δικαίωμα να είμαι λιγότερο Ελληνίδα απ’όσο η ιστορία μου επιφύλαξε. Οπως αισθάνομαι οτι δεν μου αξίζει αυτή η περιφρόνηση,η καταπάτηση των δικαιωμάτων μου,η κοροϊδία,η αδικία,η θλιβερή καθημερινότητα,το θέαμα των παιδιών που πεινούν,ούτε αυτή η ζωή η περιστοιχισμένη από Έλληνες που στερούνται του αγαθού της χαράς και της ελευθερίας.Γιατί κάθε φορά που ένας Ελληνας τυρανιέται η ψυχή μου πεθαίνει.Κάθε φορά που μια μάνα, ένας πατέρας, ή ένα παιδί κλαίνε από απόγνωση η καρδιά μου μαυρίζει.Γιατί για μένα οι Ελληνες είναι η Πατρίδα. Κι αν οι Ελληνες ''πέσουν να προσκυνήσουν''από απόγνωση, θα πέσει κι η Πατρίδα.Απλή πολίτης είμαι κι εγώ που δεν τα έχω όλα στρωμένα στη ζωή μου όπως τόσοι Ελληνες και Έλληνἰδες. Απλά δεν μπορώ να κλείσω το στόμα η τα μάτια μου στο πρόβλημα ακόμα κι αν ξέρω πως δεν αρκούμε λίγες χιλιάδες Ελληνες εθνικιστές για να νικήσουμε το πρόβλημα.Απλά προσπαθούμε να δώσουμε δύναμη,ενα ψήγμα παλικαροσύνης στα παιδιά μας και μια αφήγηση ελπίδας σε όποιους ακροβατούν στο σχοινί της απελπισίας.

Όταν βρίσκεσαι όμως,σε μιά τέτοια κατάσταση όπως η σημερινή, διάφορες σκέψεις σου περνάνε από το μυαλό.Κι η βασικότερη σκέψη που κάνουν οι περισσότεροι είναι: "Μήπως να τα παρατήσω;"Αφού δεν γίνεται τίποτα πλέον.Οχι!Μην τους κάνεις το χατήρι! Θα νικήσουμε και πάλι.Να είσαι σίγουρος/η.Διώξε αυτή τη σκέψη.ΜΗΝ την κάνεις! Ξέρω πως μας έχουν στριμώξει άσχημα.Oτι έχουν μίσος επειδή δεν μοιάζουμε μ αυτούς και δεν μπορούν να χωνέψουν το γεγονός ότι είμαστε αλλιώτικοι.Αλλά η παραίτηση δεν είναι λύση..Πρεπει να παλέψουμε! Για τους στόχους μας,για αυτο που αγαπάμε,για την ίδια τη ζωη μας.Η αποτυχία και οι δύσκολες καταστάσεις δεν σημαίνουν ήττα.Ήττα είναι η παραίτηση!Σκέψου λίγο ψύχραιμα χωρίς φόβο:Ο Λεωνίδας τα παράτησε στις Θερμοπύλες; Ο Μιλτιάδης κι ο Θεμιστοκλής ''λύγισαν'' στην θέα εκατομμυρίων βαρβάρων; Ο Κολοκοτρώνης το έβαλε στα πόδια στα Δελβενάκια;Ο Αθανάσιος Διάκος παρακάλεσε η αλλαξοπίστησε στη θέα της σούβλας; Και τόσοι άλλοι που μαρτύρησαν και έδωσαν το αίμα τους γι αυτή τη πατρίδα;Εμείς, πως θα αξίζουμε να λεγόμαστε Έλληνες αν το βάλουμε κάτω;Αν προδώσουμε,κιοτέψουμε ή αν παραιτηθούμε;Πρέπει απλά να νιώσουμε πως κάθε εμπόδιο, όποιο και αν είναι αυτό, εμφανίζεται για να μας κάνει δυνατότερους.Πεισμώνουμε λοιπόν και αγωνιζὀμαστε !Και δεν θα ηττηθούμε παρά μόνο αν το επιλέξουμε.Σαν τον περήφανο αετό που συμμαζεύει όση δύναμη τού έχει απομείνει να αντέξει τον πόνο και συντρίβει το γερασμένο ράμφος του στο βράχο.Κι ύστερα κανει υπομονή και περιμένει να φυτρώσει το καινούριο.Τότε, με το καινούριο ράμφος του, ξεριζώνει τα παλιά ατροφικά του νύχια και περιμένει πάλι, όσο χρειαστεί, ώσπου να φυτρώσουν τα καινούρια.Και σαν φυτρώσουν τα νύχια του, απαλλάσσει τα φτερά του από το άχρηστο φορτίο τους, για να φυτρώσουν τα καινούρια του φτερά, που θα του χαρίσουν και πάλι την περηφάνια και το γρήγορο πέταγμα!Ετσι θα αναγεννηθούμε ξανά και θα οδηγήσουμε πάλι την Ελλάδα στα ύψη με ταυτότητα το αίμα την ιστορία και το πνεύμα μας. Δεν θα γίνουμε ποτέ το κερί που τρεμοσβήνει στη θύελλα της παγκοσμιοποίησης.Θα μείνουμε για πάντα ο φάρος που φωτίζει την Οικουμένη με το φως των Αξιών και της ψυχής μας.Αν θέλουμε πραγματικά να τιμήσουμε την Αγία Σοφία να τιμήσουμε γενικότερα όλες τις χαμένες Πατρίδες και όσους θυσιάστηκαν για αυτές, πρέπει όλοι να βοηθήσουμε ώστε να κάνουμε την Πατρίδα μεγάλη και ισχυρή.Μια Ελλάδα που θα σέβονται οι φίλοι και θα φοβούνται οι εχθροί

''Μόνο ένας Έλληνας να μείνει πάντα θα πολεμούμε''

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Σ.Π