ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΛΕΝΕ ''ΤΡΑΓΩΔΙΑ"

Η φιλοσοφἰα του θανάτου,
είναι πράγματι και μελέτη θανάτου, όπως ορίστηκε από τον Πλάτωνα.Ενα παιγνίδι της μοίρας το 'φερε να αυτοκτονήσει ο Κώστας Καρυωτάκης,ο οποίος, μάλιστα σε ένα από τα τελευταία κείμενά του, τη "Φυγή" ταυτίζεται με το σύγγραμμα του Πλάτωνα, το "Φαίδων" ή "Περί ψυχής", προαναγγέλλοντας το αποφασισμένο τέλος του.Σε σύγγραμμα του Πλάτωνα, τον "Κρίτωνα" αναφέρεται σε προθανάτιο ταχυδρομικό δελτάριό του προς τον Ιωνα Δραγούμη ο Περικλής Γιαννόπουλος με τη φράση: "Τι κρίμα να μη Σας ιδώ.Φεύγω για Θεσσαλίες.Τι κρίμα!" Αυτό το σημαδιακό "Φεύγω για Θεσσαλίες" δηλωτική παραπομπή σε όσα λέει ο μελλοθάνατος Σωκράτης προς τους μαθητές του, που προσπαθούν να τον πείσουν να δραπετεύσει.Ο Γιαννόπουλος αποχαιρετά με την ταιριαστή γι' αυτόν αναφορά στον σωκρατικό αποχαιρετισμό και κάνει θυσία τον εαυτό του και τα αδημοσίευτα κειμενά του εξασφαλίζοντας την αιωνιότητα των ιδεών του.

Ο Ιωάννης Συκουτρής που αυτοκτόνησε μετά τη μετάφραση και έκδοση του "Συμποσίου", αφού έγινε στόχος των λιβελογράφων, που τον κατηγόρησαν για αθεΐα και προσβολή της ηθικής.Παρότι τους κατακεραύνωσε με το κείμενό του "H εκστρατεία κατά του Συμποσίου".

Με την αυτοκτονία των παραπάνω αλλά και την αυτοκτονία Λαπαθιώτη και Πηνελοπης Δέλτα ασχολείται ο Πέτρος Χαρτοκόλλης στο βιβλίο του. Ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας ο μελετητής, και πρόεδρός της τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ασχολήθηκε με τη βιογραφία και εντόπισε ότι κανενός ο απελπισμός δεν ήταν μονοδιάστατος. Η πολιτική καταδίωξη ή η κοινωνική αδικία η οικονομική εξαθλίωση, ο έρωτας είτε ατελέσφορος είτε "αντικανονικος", οι δύσκολες ασθένειες, η μια επιθυμία ηρωικής αποχώρησης, σχηματίζουν μια μαύρη οπή ικανή να απορροφήσει ποιητές και μη, και τόσο πιο εύκολα όσο ισχυρότερη είναι η πεποίθηση ότι ο αφανισμός της ύλης του σώματος θα διευκολύνει τη διαφυγή του πνεύματος και θα το απαθανατίσει.Μελετήματα όπως αυτό του Πέτρου Χαρτοκόλλη, ακόμη κι αν δεν ενδιαφέρουν κάποιους μας λένε πολλά για τις συνθήκες που παράγουν ή συδαυλίζουν την "επιθυμία" της αυτοκτονίας.Γιατί κανείς εντέλει δεν σηκώνει μόνος του τα χέρια του να αυτοκτονήσει.Μερικές φορές νιώθω ότι κάποιοι είναι σαν κυνηγοί μέσα στο σκοτάδι.Τα βράδια μένουνε άγρυπνοι,εχουν εφιάλτες,συντριπτικές ανασφάλειες και μεγαλες ευαισθησίες μαζί.Πλοηγός τους τα πάθη τους και η άρνηση να συμβιβαστούν με μια πραγματικότητα που δεν τους ταιριαζει.Ακραία ευαίσθητα άτομα με μια βασανιστική, ακατανόητη, λάβα που τους καίει τα σωθικά.Ακραίοι με αχαλίνωτες εμμονές και πάθος που στο πέρασμα τους φώτισαν και φωτίζουν το έρεβος που μας πλακώνει.Γιατί υπάρχουν ήρωες ερασιθάνατοι που το Αστρο τους είναι προορισμένο να σβήσει νωρίς,διότι πολύ απλά έχει πολλαπλάσια λάμψη από εκείνη την κοινών θνητών και φυσικά αυτοί δεν κρίνονται με την συμβατική ηθική και τα μίζερα κριτήρια της χαμοζωής των κοινών θνητών

Ωραίο βιβλίο είναι και του Τ. Θεοδωρόπουλου "Βερονάλ".Μια μυθιστορηματική αναφορά στο Συκουντρή.Και το "Αδιανόητο τοπίο" που αναφέρεται σε ένα ζωγράφο επηρεασμένο απο την ελληνική γραμμή του Γιαννόπουλου.Γίνε λοιπόν κι εσυ ενεργός αναγνώστης και βρες την γνώση που αναζητάς.