Είμαστε εις το "εμείς" κι όχι εις το "εγώ"

Ας ξαναδιαβάσουμε τον Μακρυγιάννη. Στις 13 του Ιούλη 1825, στους Μύλους, δόθηκε μάχη των Ελλήνων κατά των ορδών του Ιμπραήμ.Ο Γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ, παρατήρησε τις φοβερές ελλείψεις των Ελλήνων και τις επισήμανε στον Μακρυγιάννη. Και αυτός του έδωσε την ακόλουθη απάντηση, που όλοι οι Έλληνες οφείλουν να θυμούνται:

«Είναι αδύνατες οι θέσεις και εμείς. Όμως, είναι δυνατός ο Θεός, οπού μας προστατεύει. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραήμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μάς έχεις τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν». Ιδού, όμως, και η εθνική παρακαταθήκη του, κτήμα ες αεί όλων των Ελλήνων:«Ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός "εγώς" ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς "εγώ"; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση ή χαλάση, να λέγη εγώ. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε "έμείς". Είμαστε εις το "εμείς" κι όχι εις το "εγώ". Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους». Αυτή είναι η εθνικά «απελέκητη» προσταγή του Μακρυγιάννη, που την αντιλαλούν στρατιές ηρώων του ’21 και του ’55. Πόσοι από τους Έλληνες σήμερα τολμούν να διαβεβαιώσουν ότι είναι στο «εμείς»;