«Στο νησί που γεννήθηκα στην Λευκάδα», διηγείται ο Άγγελος Σικελιανός στους φίλους του,οι σεισμοί είναι συχνοί. Όταν ήμουν μικρός τους φοβόμουνα, γιατί πίστευα πως αυτός ο θόρυβος έβγαινε απ´ την ντουλάπα, αλλά ευθύς μόλις έμαθα πως η γης η ίδια χοροπηδούσε, η χαρά μου δεν είχε πια όρια”.Ήθελα να ορμήσω έξω, για να συγκεράσω τη χαρά μου με τη χαρά της μάνας-γης· δεν μπορούσαν να με συγκρατήσουν.
«Ω χώματα της γης μου!
Χώμα Λευκαδίτικο,
πρωτόχωμα
τιτάνια ζύμη του κορμιού μου
του ίδιου μου του ακοίμητου μυαλού!»
Αυτά τα πιο πάνω, γράφει η μέγας Λευκαδίτης Άγγελος Σικελιανός αγαπώντας αυτόν τον βράχο μες στη θάλασσα.
