Γρηγόριος ο Ε΄

Ο Γρηγόριος Ε΄ γεννήθηκε το 1746 στη Δημητσάνα και το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Αγγελόπουλος.Μετά τις βασικές σπουδές,πήγε στην Αθήνα για δύο χρόνια Επειτα,μετέβει στη Σμύρνη 
όπου ένας θείος του που υπηρετούσε νεωκόρος στο ναό του Αγίου Γεωργίου της Σμύρνης, τον βοήθησε να σπουδάσει στο περιώνυμο Γυμνάσιο της πόλης για πέντε χρόνια. Από την παιδική του ηλικία ο Γεώργιος Αγγελόπουλος είχε σχέση με τη Μονή Φιλοσόφου της Αρκαδίας, μέσω της οποίας ενισχύθηκε ο έμφυτος ασκητισμός του. Έτσι, αποσύρθηκε στην εκεί Μονή του Αγίου Διονυσίου μοναχός λαμβάνοντας το ιερατικό του όνομα Γρηγόριος.Στη συνέχεια ο Γρηγόριος αφού σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία στην Πατμιάδα Σχολή, υπό τους Δανιήλ Κεραμέα και Βασίλειο Κουταληνό επέστρεψε στη Σμύρνη.
Χειροτονήθηκε διάκονος και αρχιδιάκονος.Επειτα ιερέας και κατόπιν ανέλαβε πρωτοσύγκελος κατόπιν  ανέλαβε πρωτοσύγκελος Σμύρνης,μέχρι το 1785.Υστερα,χειροτονήθηκε επίσκοπος και τον διαδέχθηκε στη Μητρόπολη Σμύρνης. Από αυτή τη θέση ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα, η οποία τον έκανε ευρύτερα γνωστό.Έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στο κήρυγμα και την κοινωνική δράση, ασχολούμενος ιδίως με την παιδεία του ποιμνίου του.Ο Γρηγόριος σχολήθηκε ιδιαίτερα με την κοινωνική δράση προς ανόρθωση της Εκκλησίας και της χριστιανικής κοινωνίας, προχωρώντας και στον έλεγχο κάποιων επισκόπων. Εκτός από τα κηρύγματα του Θείου Λόγου, που επιδιδόταν ο ίδιος, μερίμνησε για την παιδεία, ίδρυσε σχολεία, καθώς και για το Πατριαρχικὀ Πατριαρχείο από το οποίο και εξέδωσε πλείστα βιβλία.

Διαχρονικά άνανδροι οι τούρκοι,δεν σεβάστηκαν την υπογραφή που είχαν βάλει στη Συνθήκη Κιουτσούκ Καϊναρτζή, την οποία συνήψαν με τους Ρώσους το 1774.Το έβδομο άρθρο αυτής της συνθήκης ανέφερε ρητά ότι "η Πύλη υπόσχεται να παρέχει συνεχή προστασία στη χριστιανική θρησκεία και στις εκκλησίες αυτής".Με τον απαγχονισμό του πατριάρχη, οι Τούρκοι αναγνώρισαν εμπράκτως το γεγονός ότι οι υπογραφές τους σε οποιοδήποτε έγγραφο δεν έχουν αξία, επειδή εκείνοι αναγνωρίζουν μόνο το δίκαιον της ισχύος.Τίποτε άλλο δεν μπορεί να τους πείσει να συμμορφωθούν και να εναρμονιστούν με τον τρόπο ζωής που αρμόζει σε πολιτισμένα όντα.Mετά τη λειτουργία του Πάσχα λοιπόν ο Γρηγόριος συνελήφθη, κηρύχθηκε έκπτωτος και φυλακίστηκε. Το απόγευμα της ίδιας μέρας 10 Απριλίου 1821 απαγχονίστηκε στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, όπου παρέμεινε κρεμασμένος για τρεις ημέρες, εξευτελιζόμενος από τον όχλο.Κατόπιν, μια ομάδα Εβραίων αγόρασαν το πτώμα του, το περιέφεραν στους δρόμους και το΄ριξαν στη θάλασσα,αφού του έβγαλαν τα γένια,τον κλωτσούσαν και τον έφτυναν καθ΄όλη την διαδρομή.Τη σκηνή της περιφοράς του σκηνώματος από τους Εβραίους έχει αποδώσει παραστατικά σε πίνακά του ο Γερμανός ζωγράφος Πέτερ φον Ες.Ένας Κεφαλονίτης πλοίαρχος, ονόματι Νικόλαος Σκλάβος, βρήκε το σκήνωμα και το μετέφερε στην Οδησσό, όπου και ετάφει στον ελληνικό ναό της Αγίας Τριάδος.Το συγκλονιστικό επικήδειο λόγο εκφώνησε ο ιεροκύρηκας Κωνσταντίνος Οικονόμος, λόγος που μεταφράστηκε άμεσα στα Ρωσικά, καθαρογράφηκε και προκάλεσε αίσθηση στη ρωσική πρωτεύουσα Αγία Πετρούπολη. 

Το σκήνωμα του Πατριάρχη Γρηγορίου μεταφέρθηκε τιμητικά στην Αθήνα, 50 χρόνια μετά και έκτοτε φυλάσσεται σε μαρμάρινη λάρνακα στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών.
Η παρακαταθήκη που άφησε ο εθνομάρτυρας Γρηγόριος Ε' έχει περιγραφεί και αναλυθεί από πολλούς ιστορικούς.Ομως, το γενικότερο ιστορικό δίδαγμα έχει συμπυκνωθεί ιδανικά σε μερικούς στίχους του Διονύσιου Σολωμού.Το ποίημα αναφέρεται στον απαγχονισμό του Οικουμενικού Πατριάρχη και στο χρέος όσων ζουν να εκδικηθούν: 
"Ολοι κλαύστε//αποθαμένος ο αρχηγός της εκκλησιἀς//Κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος,ωσάν νά 'τανε φονιάς//Εχει ολάνοικτο το στόμα//π' ώρες πρώτα είχε γευθή τ' Αγιον Αίμα// τ' Αγιον Σώμα, λες πως θε να ξαναβγή//Η κατάρα που είχε αφήσει, λίγο πριν να αδικηθή//Εις οποίον δεν πολεμήση και ημπορεί να πολεμή"

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι το αναγνώρισε ο εχθρός και δεν το αναγνωρίζουν μερικοί ελληνόφωνοι, που έχουν ως επάγγελμα τον αντιχριστιανισμό και την "αποδόμηση"..Πολλοί εκτός των κατακριτών του θεωρούν ότι ενεργούσε με ιδιαίτερα μεγάλη περίσκεψη απέναντι στον Σουλτάνο.Μετά την εκδήλωση της επανάστασης του Υψηλάντη ὀμως στη Βλαχία, άρχισαν μαζικές διώξεις κατά των χριστιανών της Κωνσταντινούπολης, με σφαγές και φυλακίσεις. Μεταξύ των άλλων φυλακίστηκαν ή εκτελέστηκαν πολλοί επίσκοποι, όπως ο Εφέσου,ο Φιλήμων, Β' και φυλακίστηκαν οι Νικομηδείας Αθανάσιος και Δέρκων Γρηγόριος, ο Αγχιάλης Ευγένιος, ενώ ο Σουλτάνος διέτασε τον Πατριάρχη να στείλει και άλλους για φυλάκιση.Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο Πατριάρχης, επικεφαλής συνόδου αρχιερέων και λαϊκών,ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ να εκδώσουν δύο αφορισμούς.Αυτοί υπογράφονται από 21 αρχιερείς του Πατριαρχείου, αλλά συμμετείχαν και λαϊκοί προύχοντες της Κωνσταντινούπολης,ηγέτες των συντεχνιών κ.ά., συνολικώς 72 άτομα. Οι μεν λαϊκοί αποφάσισαν να υποβάλουν αναφορά αποκήρυξης της επανάστασης και δήλωση υποταγής με αναφορές στην «συνήθη καλοκαγαθία του σουλτάνου», οι δε ιερωμένοι να συνθέσουν την πράξη αφορισμού.Δεν είναι ακριβώς γνωστές οι ημερομηνίες που υπεγράφησαν οι αφορισμοί.Ο πρώτος αφορισμός συνοδευόταν από διαβιβαστική πατριαρχική επιστολή την οποία μερικοί συγγραφείς εκλαμβάνουν επίσης ως αφοριστικό έγγραφο και έτσι αναφέρονται σε συνολικά τρείς αφορισμούς, ενώ ουσιαστικά πρόκειται για δύο.Οι οθωμανικές αρχές, αφού επέβαλαν στον Πατριάρχη την έκδοση των εν λόγω αφορισμών, είχαν τοποθετήσει στο περιβάλλον του Τουρκοκρητικούς που γνώριζαν την ελληνική γλώσσα ώστε να παρακολουθούν τις εργασίες των συνόδων και τα κείμενα.Φαίνεται ότι ο πρώτος αφορισμός που περιοριζόταν στην επαρχία της Ουγγροβλαχίας δεν ικανοποιούσε τον Σουλτάνο και τον σεϊχουλισλάμ, οι οποίοι επέβαλαν και δεύτερο αφορισμό που να περιλαμβάνει όλους τους χριστιανούς της Αυτοκρατορίας. Εκτιμάται ότι ο δεύτερος αυτό αφορισμός εκδόθηκε την Κυριακή 27 Μαρτίου.Ο πρώτος αφορισμός αναφέρει ότι «Ὑπεγράφη συνοδικῶς ἐπὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης».Ο Υψηλάντης,καθησύχαζε με επιστολή του της 29ης Ιανουαρίου τον Κολοκοτρώνη ότι «ο μεν Πατριάρχης βιαζόμενος παρά της Πόρτας σας στέλλει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρτα, εσείς όμως να τα θεωρείτε ταύτα ως ΑΚΥΡΑ καθότι γίνονται με ΒΙΑ και άνευ θελήσεως του πατριάρχου» Γενικώς οι απόψεις και οι κρίσεις που διατυπώθηκαν για το θέμα, κατατάσσονται σε 4 κατηγορίες. Η πρώτη υποστηρίζει ότι πρόκειται για πραγματικό αφορισμό και είναι προϊόν συνειδητής τουρκόφιλης θέσης του Πατριάρχη και των λοιπών συνοδικών.Η δεύτερη άποψη δέχεται ότι ο αφορισμός είναι πραγματικός αλλά έγινε υπό την απειλή βίας.Η τρίτη άποψη δέχεται επίσης ότι ο αφορισμός είναι πραγματικός αλλά ανακλήθηκε αργότερα σε μυστική τελετή το ίδιο βράδυ ή τη Μ. Δευτέρα ή τη Μ. Παρασκευή.Η τέταρτη άποψη ότι ο αφορισμός είναι "οικονομικός" ή εικονικός, προς το θεαθήναι και όχι πραγματικός.

Ας προσπαθήσουμε να πλησιάσουμε τα γεγονότα στηριζόμενοι σε χειροπιαστά ιστορικά στοιχεία και όχι σε εμπαθείς μυθοπλασίες, για να δούμε από κοντά πώς ακριβώς λειτούργησε ο Γρηγόριος ο Ε’ όταν άναψε η φωτιά του Αγώνα. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε σωστά τη συμπεριφορά του Πατριάρχη και να κρίνουμε αμερόληπτα τι ήταν αληθινά ο Γρηγόριος ο Ε’.

 Πρώτα απ’ όλα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Γρηγόριος ο Ε’ αγωνιζόταν μυστικά με τους Φιλικούς για την καλύτερη προετοιμασία της Εθνεγερσίας. Γνώριζαν όλοι πόσο σπουδαία, αλλά και πόσο ευάλωτη ήταν η θέση του Πατριάρχη, ο οποίος όλα τα προνόμια που είχε τα αντλούσε από τη θέληση του σουλτάνου. Ήταν λοιπόν φυσικό, άν ξεσηκώνονταν κάποια στιγμή οι ραγιάδες κατά του σουλτάνου, να επιχειρήσει ο τελευταίος να στρέψει εναντίον τους τον πνευματικό τους ηγέτη, από τον οποίο θα αξίωνε ως δείγμα υποταγής στην Υψηλή Πύλη τον άμεσο αναθεματισμό των επαναστατών.Έβαλαν λοιπόν κάτω τα πράγματα οι Φιλικοί και σε συνεργασία με τον Πατριάρχη σχεδίασαν προσεκτικά τις κινήσεις που έπρεπε να κάνει σε μια τέτοια, πολύ πιθανή απαίτηση του σουλτάνου. Ο σχεδιασμός ξεκίνησε από τη βασική σκέψη ότι ο Γρηγόριος ο Ε’ δεν ήταν απλώς ο θρησκευτικός ηγέτης του υπόδουλου Έθνους, αλλά ο θρησκευτικός αρχηγός ολόκληρης της Ορθοδοξίας, Οικουμενικός Πατριάρχης. Έπρεπε συνεπώς να παίξει καλά το παιχνίδι του, ώστε σε κάθε περίπτωση να μεγιστοποιηθεί η ωφέλεια του Έθνους που θα μπορούσε να αντληθεί από αυτόν.Κατ’ αρχάς, αποκλείστηκε η εκδοχή να αρνηθεί ο Πατριάρχης να αφορίσει τους επαναστάτες.Αν του ζητούσε κάτι τέτοιο ο σουλτάνος,θα είχε ως αποτέλεσμα τον σφαγιασμό των χριστιανικών πληθυσμών της ευρωπαϊκής Τουρκίας, στο πλαίσιο των αντιποίνων στα οποία θα προέβαινε ο σουλτάνος. Γι’ αυτό προτιμήθηκε η λύση της υποκριτικής υπακοής του στην επιθυμία του σουλτάνου. Με τον τρόπο αυτόν όχι μόνο θα σώζονταν οι ζωές των χιλιάδων χριστιανών που κατοικούσαν στις γειτονικές περιοχές της Κωνσταντινούπολης, αλλά και θα γινόταν ο Γρηγόριος ο Ε’ ''δηλητηριώδες δόλωμα'' στα χέρια του σουλτάνου, το οποίο θα προκαλούσε ανεπανόρθωτη ζημιά στην οθωμανική αυτοκρατορία, αν τολμούσε ο τελευταίος να το αγγίξει. Αυτό το ομολογούν και οι Τούρκοι ιστοριογράφοι, οι οποίοι χαρακτηρίζουν πανέξυπνη την κίνηση του Πατριάρχη να σπεύσει να αφορίσει την επανάσταση μόλις του ζητήθηκε απ τον σουλτάνο.Έτσι,όλοι οι οπλαρχηγοί γνώριζαν από πριν τον αφορισμό της Επανάστασης από τον Γρηγόριο τον Ε’. Φρόντισαν λοιπόν να ενημερώσουν τους αγωνιστές ότι ο αφορισμός αυτός ήταν προσποιητός και ότι πίσω από τις δήθεν πατριαρχικές κατάρες κρυβόταν η ευλογία της Εκκλησίας για τον Ιερό Αγώνα του Έθνους. Γι’ αυτό ουδείς επηρεάσθηκε από τους δύο εικονικούς αφορισμούς του Πατριάρχη μόλις γνωστοποιήθηκαν ευρύτερα με πρωτοβουλία του σουλτάνου.Κι αυτό υποστηρίζεται κι από αγωνιστές της Επανάστασης και μεταγενέστερους ιστορικούς.Για παράδειγμα, ο Αναστ. Εμμ. Παπάς σε επιστολή του προς τον αδελφό του Αθανάσιο, την 18 Απριλίου 1821 γράφει "Οι εξορκισμοί δεν έχουν πέραση, διότι είναι φτιαγμένοι κατά διαταγήν του Σουλτάνου".Το ίδιο υποστηρίζουν οι Ι. Φιλήμων, Γκόρντον, Μ. Οικονόμου,Φίνλεϋ.

Σε μία από τις επιστολές του επίσης,με ημερομηνία 20 Δεκεμβρίου 1820, προς τον Επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα, που έπεσε μαχόμενος με τον Αθανάσιο Διάκο στον Σπερχειό, γράφει χαρακτηριστικά ο Γρηγόριος ο Ε’: «Κρυφά υπερασπίζου, φανερώ δε άγνοιαν υποκρίνου. Ιδία πράυνον τον Βεζύρην λόγοις και υποσχέσεσιν, αλλά μη παραδοθήτω εις λέοντος στόμα» (βλ. Δ. Παπαδήμου, «Ησαΐας, ο Επίσκοπος Σαλώνων και η Μονή του Οσίου Λουκά», Αθήνα 1969, σ. 26). Αναλόγου περιεχομένου επιστολές είχε στείλει ο Γρηγόριος ο Ε’ και σε άλλους επισκόπους, όπως ήταν ο Επίσκοπος Ρωγών και Κοζύλης Ιωσήφ,στο Μεσολόγγι.

Ετσι,αντί να σβήνει σιγά-σιγά η φωτιά του Αγώνα, όπως ήταν αναμενόμενο, φούντωνε όλο και πιο πολύ. Αυτό έβαλε σε σκέψεις τον σουλτάνο, ο οποίος, καθ’ υπόδειξη των συμβούλων του,ενω ο Πατριάρχης απουσίαζε στον πατριαρχικό ναό για να συμμετάσχει στη Λειτουργία της Αναστάσεως, έστειλε ανθρώπους του να ερευνήσουν όλα τα προσωπικά του αρχεία στο Πατριαρχείο. Τα στοιχεία που βρέθηκαν ήσαν αποκαλυπτικά του εμπαιγμού του σουλτάνου από τον Πατριάρχη, αφού ανάμεσα σε αυτά ήσαν πολλές επιστολές του Γρηγορίου του Ε’ όπως εκείνες που αναφέρθηκαν πιο πάνω.Μόλις ενημερώθηκε για τα σχετικά ευρήματα ο σουλτάνος, αφρίζοντας από την οργή του για το θράσος και την αχαριστία του Γρηγορίου του Ε’, έδωσε αμέσως εντολή να κρεμαστεί για παραδειγματισμό μπροστά στην Ωραία Πύλη του πατριαρχικού ναού, αφού προηγουμένως υποβαλλόταν σε σκληρά βασανιστήρια. Έμπιστοι άνθρωποι του Πατριάρχη έσπευσαν να τον ενημερώσουν και να του προσφέρουν ασφαλή τρόπο φυγής. Το πλοίο για την Οδησσό ήταν στο λιμάνι και τον περίμενε για να σηκώσει άγκυρα. Μόνο που έπρεπε να γίνουν όλα γρήγορα, πριν ξημερώσει, διότι τότε θα ήταν πολύ αργά.Σύμφωνα με τον πανηγυρικό που εκφώνησε για τον Πατριάρχη το 1853 ο Γεώργιος Τερτσέτης,ο Γρηγόριος Ε' απέρριψε τις προτάσεις να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη λέγοντας: "Μη με προτρέπετε εις φυγήν, μάχαιρα θα διέλθη τας ρύμας της Κωνσταντινουπόλεως και των λοιπών πόλεων των χριστιανικών επαρχιών. Υμείς επιθυμείτε, εγώ μετημφιεσμένος να καταφύγω...ουχί! Εγώ δια τούτω είμαι πατριάρχης, όπως σώσω το έθνος μου...ο θάνατός μου ίσως επιφέρει μεγαλυτέραν οφέλειαν από την ζωή μου.Ναι, ας μη γίνω χλεύασμα των ζώντων. Δε θα ανεχτώ ώστε εις τα οδούς της Οδησσού, της Κέρκυρας και της Αγκώνος, διερχόμενον εν μέσω των αγύιων, να με δακτυλοδεικτούσι λέγοντες, Ιδού έρχεται ο φονεύς πατριάρχης"

Αν ο Γρηγόριος ο Ε΄ ήταν πράγματι προδότης του Έθνους, όπως ισχυρίζονται κάποιοι απ  τους συγγραφείς που μισούν την Εκκλησία κι ενοχλούνται από την προβολή της ως λίκνου και τροφού της συνείδησης του Έθνους, τότε γιατί να τον κρεμάσει ο σουλτάνος και μάλιστα με τόσο εκδικητικό τρόπο, που ολοκληρώθηκε με τη διαταγή του, μετά τον απαγχονισμό του Γρηγορίου του Ε’, να σκυλέψουν το σκήνωμά του σέρνοντάς το επί τριήμερο μέσα στους δρόμους της πόλης; Τι άλλο λοιπόν θα μπορούσε να προκαλέσει αυτή την οργή και τη βάρβαρη αντίδραση του σουλτάνου προς τον νεκρό Πατριάρχη, αν δεν ήταν τα προαναφερθέντα ενοχοποιητικά στοιχεία που είχαν βρεθεί στο γραφείο του; Αυτό που υπαγορεύει η απλή λογική, αλλά αρνούνται να παραδεχτούν οι εμπαθείς συκοφάντες του Γρηγορίου του Ε’, το επιβεβαιώνουν οι Τούρκοι ιστορικοί, που έγραψαν και αυτοί από τη μεριά τους για την Επανάσταση του Εικοσιένα (βλ. Α. Μοσχόπουλου, «Η ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως κατά τους Τούρκους ιστοριογράφους εν αντιπαραβολή προς τους Έλληνας ιστορικούς», Αθήνα 1960, σ. 164 επ.). Σύμφωνα λοιπόν με τους Τούρκους ιστορικούς, οι οποίοι αναφέρονται στα σχετικά αποδεικτικά στοιχεία που βρέθηκαν στο γραφείο το Πατριάρχη, ο Γρηγόριος ο Ε’ ήταν προδότης της εμπιστοσύνης του σουλτάνου και όχι της πατρίδας του, όπως ισχυρίζονται αβάσιμα ορισμένοι Έλληνες ιστορικοί. Και έπρεπε πράγματι να τιμωρηθεί σκληρά για την προδοσία του αυτή. Όχι όμως με τον τρόπο που διάλεξε να τον τιμωρήσει ο σουλτάνος, διότι ήταν προφανές ότι αυτό θα έβλαπτε σοβαρά τα συμφέροντα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αφού μόλις μαθεύτηκε στην Ευρώπη ο απαγχονισμός του Πατριάρχη οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, που μέχρι τότε ήσαν αδιάφορες ή ουδέτερες στο ελληνικό ζήτημα,άλλαξαν στάση και άρχισαν να βλέπουν με διαφορετικό μάτι την Ελληνική Επανάσταση.

Στο έγγραφο της καταδίκης του (τουρκιστί «γιαφτάς»), αναφέρεται η αιτία του απαγχονισμού του:

«Ἀλλ’ ὁ ἄπιστος πατριάρχης τῶν Ἑλλήνων,ἐξ αἰτίας τῆς διαφθορᾶς τῆς καρδίας του, ὄχι μόνον δὲν εἰδοποίησεν οὐδ’ ἐπαίδευσε τοὺς ἀπατηθέντας, ἀλλὰ καθ’ ὅλα τὰ φαινόμενα ἦτο καὶ αὐτός, ὡς ἀρχηγός, μυστικὸς συμμέτοχος τῆς Ἐπαναστάσεως.Αντὶ νὰ δαμάσῃ τοὺς ἀποστάτας καὶ δώση πρῶτος τὸ παράδειγμα τῆς εἰς τὰ καθήκοντα ἐπιστροφῆς τῶν, ὁ ἄπιστος οὗτος ἔγινεν ὁ πρωταίτιος ὅλων τῶν ἀνεφυεισῶν ταραχῶν.Εἴμεθα πληροφορημένοι ὅτι ἐγεννήθη ἐν Πελοποννήσῳ καὶ ὅτι εἶναι συνένοχος ὅλως τῶν ἀταξιῶν, ὄσας οἱ ἀποπλανηθέντες ραγιάδες ἔπραξαν κατὰ τὴν ἐπαρχίαν Καλαβρύτων.Ἐπειδὴ πανταχόθεν ἐβεβαιώθημεν περὶ τῆς προδοσίας του ὄχι μόνος εἰς βλάβην τῆς ὑψηλῆς Πύλης, ἀλλὰ καὶ εἰς ὄλεθρον αὐτοῦ τοῦ ἔθνους του, ἀνάγκη ἦτο νὰ λείψη ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἀπὸ τοῦ προσώπου τῆς γῆς καὶ διὰ τοῦτο ἐκρεμάσθη πρὸς σωφρονισμὸ τῶν ἄλλων»

Να λοιπόν πόσο μεγάλος προδότης του Έθνους ήταν ο Γρηγόριος ο Ε’.Κάποιοι απλά μετέτρεψαν τα βιβλία τους από χρήσιμη πηγή ιστορικής γνώσης, που θα έπρεπε να είναι, σε πηγή παραπληροφόρησης και χολής, η οποία δεν προσβάλλει μόνο εις το διηνεκές τη μνήμη του Γρηγορίου του Ε’, αλλά δηλητηριάζει παράλληλα την αληθινή ιστορική γνώση όσων ανυποψίαστοι προστρέχουν στα βιβλία αυτά για να μάθουν την ιστορική αλήθεια.Αυτούς όμως πρέπει να φοβάται το έθνος οι οποίοι με τη ρομφαία της ανεύθυνης κριτικής στα χέρια τους «καρατομούν» από ιδιοτέλεια τους αληθινούς σωτήρες του Έθνους, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο δράσης στους υπεράνω πάσης υποψίας «πατριώτες», οι οποίοι με τις ενέργειες τους αναδεικνύονται σε πραγματικούς ολετήρες της πατρίδας, έτοιμοι να την ξαναθάψουν χωρίς αναστάσιμη ελπίδα, αφού συνειδητά ή ασυνείδητα γίνονται συνεργοί όσων απεργάζονται τον αφελληνισμό της χώρας.Προφανώς σε τούτη δω την άμοιρη πατρίδα, που από εστία φωτός την καταντήσανε όσοι διαφεντεύουν τον τόπο σε χώρα του παραλόγου και της αφασίας, οι λέξεις έχουν χάσει το αληθινό τους νόημα και δεν χαρακτηρίζουν πια αυτό που υποδηλώνει το περιεχόμενό τους

Οι εχθροί της εκκλησίας κυριολεκτικά χαλάνε τον κόσμο φωνάζοντας, ότι ο Πατριάρχης ήταν ο χειρότερος "τουρκόφιλος", "μισέλληνας" "προδότης του γένους" κλπ.Και το μεν αφοριστικό είναι αυθεντικό.
Γεννάται όμως το ερώτημα: το αξιολογούν οι κατήγοροι σωστά; Και το ερώτημα γίνεται πιο σοβαρό όταν βλέπουμε τους Έλληνες, τόσες γενεές, και μάλιστα τους ίδιους τους αφορισμένους, να το αξιολογούν εντελώς διαφορετικά.Οτι ήρε τον αφορισμό την Μεγάλη Δευτέρα του 1821,δεν θα το μάθετε ΠΟΤΕ, επειδή κάποιοι δε θέλουν να γνωρίζουμε την Αλήθεια.Θα είστε ''υποχρεωμένοι'' όμως να μαθαίνετε τις ψευτο-απόψεις κάποιων ανθελλήνων και κάποιων αφελών ανιστόρητων μια κι αυτές ''παίζουν'' παντού.Ξένοι των Ελληνικών ιδανικών, και αμέτοχοι της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων, κατηγορούν τον άγιο Γρηγόριο τον Ε΄ για προδοσία, και συμμαχία με τους Τούρκους. Αυτόν που σκότωσαν οι Τούρκοι μαρτυρικά, επειδή βοήθησε το έθνος στην απελευθέρωσή του! Αυτόν που οι απελευθερωμένοι Χριστιανοί Έλληνες, δήλωσαν ότι αναγνωρίζουν ως ΑΓΙΟ και ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑ.Ενω, είναι εμφανές, ότι η επανάσταση του 1821, δεν ήταν η επανάσταση ενός άθρησκου Ελληνικού έθνους. Αντίθετα, ήταν επανάσταση των Χριστιανών, ενάντια στους Μουσουλμάνους δυνάστες. Κάτι που πρέπει να σκεφθούν όλοι αυτοί που ζητούν να απογυμνώσουν την Ελλάδα από το Χριστό βρίσκοντας κάθε φορά κάτι να λενε.

Θα έπρεπε αυτοί οι άθεοι συκοφάντες του Γρηγορίου του Ε’ να πάνε στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, όπου βρίσκεται η λάρνακα με το ιερό λείψανο αυτής της μεγάλης και σεπτής μορφής του Έθνους και της Ορθοδοξίας, και εκεί να κλίνουν το γόνυ και τον αυχένα, για να ευχαριστήσουν τον Γρηγόριο τον Ε’, ο οποίος με την αυτοθυσία του συνέβαλε στην ελευθερία της πατρίδας.Δεν το έπραξαν. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Και οι συκοφάντες του Γρηγορίου του Ε’ απέδειξαν πώς βιώνουν την ελευθερία, την οποία μεταξύ άλλων χρωστάνε και σε εκείνον που διαπομπεύουν με τις ανεύθυνες και αβάσιμες ρυπαρογραφίες τους.

Πηγες :

Άγνωστοι λεπτομέρειαι προκαλούσαι ρίγη ιεράς συγκινήσεως και λατρείας προς το σεπτόν σκήνωμα και την μνήμην του αοιδίμου πατριάρχου,[χ.τ.] (Έκδοσις Μαργαρίτας Ραφτοπούλου Πρόσφυγος )

Συλλογή εκ των γραφέντων και παραδοθέντων περί του Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄. Αθήνησι :Εκ του Τυπογραφείου ¨Μερίμνης¨, 1863, σσ. 351 – 353.
Κανδηλωρος Τακης( Ιστορία του Εθνομάρτυρος Γρηγόριου του Ε΄)
http://www.hellasforce.com/blog/

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΔΟΜΗ