Και αν ανοίξουν όλα κι αν ανοιξουν κι οι Εκκλησίες,όσο οι καρδιές μας είναι ερμητικά κλειστές,δεν θα υπάρξει βελτίωση και μεταμόρφωση αυτού του κόσμου.Πρέπε να καταλάβουμε ότι όλα αυτά έγιναν για να παιδαγωγηθούμε, να έρθουμε στα συγκαλά μας,να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για να βρεθούμε πιο έτοιμοι, κατά το μέτρο του καθενός σε όσα πρόκειται να συμβούν παρακάτω.Αλλά αντε να τα πείς αυτά σε αλιβάνιστους ξερόλες που τόσο καιρό μας βομβαρδίζουν με μυριάδες καλογραμμένα κείμενα κατηγορὠντας μας ως πρόβατα χριστιανούς,ως γελοίους γραφικούς επειδή δεν πιστέψαμε στο παραμυθάκια που καθε λίγο μας ''σερβίρουν'' ολοι αυτοί οι δυνάστες γὐρω μας. Δεν ήξεραν και δεν ξέρουν ότι οι πραγματικοί Ελληνες,χωρίς φανφάρες και λογοτεχνικές απογειώσεις κάνουν τον αγώνα τους προσωπικά και δέονται,αφού Κύριο ὑπερασπιστὴ της ζωής τους έχουν το Θεό και δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα μα τίποτα.Δυστυχώς έχουμε πόλεμο και κάποιοι θυσιαζουν και θυσιάζονται, κάποιοι προσφέρουν ανιδιοτελώς και τότε σώζονται περισσὀτεροι. Εχουμε πόλεμο λοιπόν,όχι με κλασσικά όπλα αλλά με έναν τρόπο που θα ξεχωρίσει την ηρα από το σταρι.Θα μείνουν όσοι εγγράψουν υποθήκη και θα έχουν μισθό πνευματικό.Διαβάσαμε και ακούσαμε τόσα πολλά αυτούς τους μήνες ορισμένοι απο εμάς που πήγαιναν κόντρα στο κύμα.Ξεραμε ομως,το νιὠθαμε, οτι όλοι αυτοί οι αχρείοι οι ''αντιχριστοι'' θέλουν να γίνουμε κομμάτια και κάναμε υπομονή.Δεν υπήρχε περίπτωση να τους κἀνουμε τη χάρη λοιπόν,να αγωνιζὀμαστε ούτε θα τους την κάνουμε στο μέλλον.Αυτά που κάνουμε στην προσωπική μας ζωή πλέον έχουν κολοσσιαία επίδραση στον διπλανό μας που ο κοινός νους κάποιων αδυνατεί να συλλάβει.Μοιάζει με παιχνίδι ντόμινο. Όσο η μία πλάκα πέφτει πάνω στην άλλη, ο κίνδυνος μας προσεγγίζει τους ολους.Ο καθένας μας, ατομικά, έχει μερίδιο ευθύνης στο να σταματήσει η καταστροφή που έρχεται.
Και τὠρα που εἰπα ευθύνη,θυμήθηκα τον Καζαντζάκη που λέει πως ανώτατη αρετή δεν είναι να ’σαι ελεύθερος, παρά να μάχεσαι για την ελευθερία. Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!” Μην παραιτείσαι απ’ τη διαδικασία εξέλιξης της ζωής. Γίνε πολέμιος των αχρείων που καταδυναστεύουν την κοινωνία. Αντιστάσου με όλη τη δύναμη σου σ’ αυτή την αχρειότητα. Τουλάχιστον δε θα πεθάνεις δίχως να έχεις κάνει κάτι για τους αδελφούς σου. Θα τους αφήσεις ένα παράδειγμα για να το ακολουθήσουν.Μπορεί να πέσεις θανάσιμα λαβωμένος στη μάχη, αλλα θα είσαι απόλυτα ικανοποιημένος γιατί πολέμησες πλάι στους συναγωνιστές σου για το ανώτερο ιδανικό.Για την ελευθερία και την λύτρωση της πατρίδας σου.Δεν υπάρχει κακό επί της γης που να μην εμπεριέχει το σπέρμα ενός καλού.Μα για να γεννηθεί αυτό το καλό πρέπει να ραγίσει το περίβλημα του σπέρματος.Για να υψωθεί η βελανιδιά πρέπει να βρει πρόσφορο έδαφος το βελανίδι και να πεθάνει.Αλίμονο σε αυτόν που σταυρώνει τα χέρια του μ’ αγανάκτηση και αντί να πολεμήσει,υψώνει τη φωνή του στον ουρανό φωνάζοντας: ''Δεν αντέχω άλλο'' - Παραιτούμαι!''.Αυτός θα πεθάνει σίγουρα απο φόβο κι από ανοησία.Αφού όταν παραιτείσαι εἰσαι ήδη ετοιμοθάνατος.Και το να παραιτηθείς, ενώ μπορείς να πολεμήσεις, σημαίνει ότι διαπράττεις ταυτόχρονα προδοσία ενάντια στους συναγωνιστές σου, αυτοκτονία ενάντια στον εαυτό σου και ύβρη ενάντια στην ίδια τη ζωή.Είναι εξευτελισμός της Ύπαρξης και εσωτερικός θάνατος αυτή η παραίτηση από τη μάχη.Κι αυτός που σκοτώνει τον εαυτό του καθίσταται ο ίδιος θὐμα των τυράννων του και δἰνει με τα χερια του τον θάνατο στον αδελφό του.Γιατί κάθε φορά που παραιτείται απ’ την αρένα, εγκαταλείπει τ’ αδέλφια του στα δόντια των θηρίων και υποστέλλει τη σημαία μιας ολόκληρης χώρας.Με την πράξη του αυτή προδίδει το μέλλον μιας ολόκληρης ανθρωπότητας. Διάλεξε στρατόπεδο λοιπόν και πολέμα!Όσο πιο βίαιη η σύγκρουση, τόσο οι πιθανότητες μιας πλουσιότερης σύνθεσης αυξάνουν. Γίνε μέρος αυτής της σύνθεσης. Μη μείνεις αμέτοχος σ’ αυτόν τον πολεμικό χορό της δημιουργίας.Πάρε μέρος, χωρίς προσκόλληση, με όλες σου όμως τις δυνάμεις, από τη θέση που η Ύπαρξη σου έχει ορίσει, έτσι ώστε όταν ο πόλεμος της ζωής σου πλησιάσει στο τέλος του, να αποχωρήσεις απ’ το πεδίο της μάχης, γαλήνιος και ικανοποιημένος ότι εμπλούτισες τον ρυθμό αυτού πλανήτη με ότι πολυτιμότερο είχες ποτέ δικό σου: αυτόν, τον μοναδικό, ανεπανάληπτο στροβιλισμό σου. ''Μην παραιτείσαι λοιπόν,πολέμα!''
