ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, "η πράξη του επανίσταμαι",δηλαδή η πράξη του "ξαναστέκομαι στα πόδια μου"΄ κάποτε ήμουν όρθιος, αυτεξούσιος,κραταιός, αλλά έπεσα, γκρεμίστηκα από το βάθρο μου,κατέρρευσα,τσακίστηκα.Τώρα επαναστατώ, θέλω να επανέλθω "εις την προτέρα κατάστασιν", να ξανασταθώ στα πόδια μου,εγώ, που κάποτε ήμουν "κύριος" και σήμερα είμαι "ραγιάς".Να ανέλθουμε εκ νέου στον "θρόνο", να ξαναγίνουμε "ο ηγεμονικός λαός",εμείς, που σήμερα είμαστε "μιλλέτι",να "ξαναφτιαχτεί το ρωμαίικο", "να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά", δηλ, το "Κέντρο" υλικό και νοητό ταυτόχρονα του "Κόσμου", διότι δεν είμαστε τυχαίο γένος, είμαστε "βασιλικό γένος" και πρέπει,επιβάλλεται,είναι η μοίρα μας αυτή, να μην συμβιβαζόμαστε με τη "δυστοπία" του παρόντος, αλλά να επαναφέρουμε την "ευτοπία" του παρελθόντος, να επανέλθουμε "εις την προτέρα κατάστασιν".
Γιατί τα λέμε αυτά ; Διότι στη γλώσσα μας η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν έχει να κάνει με την με την "ουτοπία" του μέλλοντος, με το κυνήγι ενός νεφελώδους, αχαρτογράφητου μέλλοντος, έχει να κάνει - ενάντια στη "δυστοπία" του παρόντος - με την "ευτοπία" του παρελθόντος,ή -για να το πούμε αλλιώς - με την "προβολή" του παρελθόντος στο μέλλον,όχι ως ανούσια επανάληψη στερεοτυπικών σχημάτων και καταστάσεων, αλλά ως επαναφορά της "φυσικής τάξης πραγμάτων".
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ για έναν "λαό κυρίων" έχει να κάνει με το παρελθόν,περισσότερο μυθικό παρά ιστορικό (ή "μυθιστορικό" με την ακριβή έννοια του όρου),με το παρελθόν που πλέον ανήκει στη "σφαίρα του μύθου", του μύθου που επειδή ακριβώς είναι "πέρα από την ιστορία" είναι σε θέση να δημιουργεί την ιστορία,του μύθου που συνομιλεί μαζί μας με τη μυστική γλώσσα των συμβόλων. Το παρελθόν νοείται ως "ο απωλεσθείς Παράδεισος",ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ είναι η τραγική απόπειρα επανεύρεσης της "χαμένης Εδέμ", της "Εδέμ" που εξακολουθεί, απρόσιτη αλλά υπαρκτή να υφίσταται ως Μύθος που κινητοποιεί "το ιστορικό γίγνεσθαι".Αυτή είναι η ερμηνεία της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ σε όλους τους Παραδοσιακούς Πολιτισμούς,δηλ στους αυθεντικούς Πολιτισμούς που αντιλαμβάνονται τον "Κόσμο" ως "κόσμημα" και αρμονία,τον Χρόνο ως "Κύκλο" ή - καλύτερα - "Σπείρα".
Στην Κινεζική Αυτοκρατορία που ήταν το "ουράνιο βασίλειο" και ταυτόχρονα "Κέντρο της γης" ( " Η αυτοκρατορία του Κέντρου"),ο αυτοκράτορας ήταν ο εγγυητής της "ουράνιας ισορροπίας",της "κοσμικής αρμονίας". Όταν ο αυτοκράτορας γινόταν άδικος,καταπιεστικός ή έστω φαινόταν κατώτερος των περιστάσεων,ο λαός είχε το αυτονόητο δικαίωμα να επαναστατήσει, να ανατρέψει τον "αυτοκράτορα" που πλέον δεν δικαιούται τον "βαρύ και ασήκωτο" για τον κοινό θνητό τίτλο και να ανέβει στον θρόνο του ουράνιου βασιλείου εκείνος που εγγυάται την αποκατάσταση της "ισορροπίας", την επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση, Στο δικό μας "ουράνιο βασίλειο" στην Ελληνική Ρωμανία, αλλά και στην παλαιά Ρώμη, ο Στρατός "ύψωνε τον άξιο στην ασπίδα", ο παρηκμασμένος αυτοκράτορας ανατρέπονταν και η κοσμική τάξη επανέρχονταν.
Σύμφωνα με την Ινδική Παράδοση τώρα βρισκόμαστε στο "τελευταίο σκαλί" στην "σκοτεινή εποχή" ή Κάλι Γιούγκα΄ υπάρχει όμως η ανάμνηση της "μυθικής Χρυσής Εποχής" ή Σάτια Γιούγκα. Η Κάλι Γιούγκα είναι "πτώση" θα "ξανασταθούμε στα πόδια μας" με την επανανεκίνηση του Κύκλου,με την αποκατάσταση της απωλεσθείσας ισορροπίας' το ίδιο ισχύει και με τη δική μας, ελληνική, Ησιόδεια αντίληψη΄ πέσαμε,ξεπέσαμε στο "τελευταίο σκαλί",είμαστε το "σιδηρούν γένος",πρέπει να επανέλθουμε στο "χρυσό γένος".
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, "η πράξη του επανίσταμαι",δηλαδή η πράξη του "ξαναστέκομαι στα πόδια μου"΄ κάποτε ήμουν όρθιος, αυτεξούσιος,κραταιός, αλλά έπεσα, γκρεμίστηκα από το βάθρο μου,κατέρρευσα,τσακίστηκα.Τώρα επαναστατώ, θέλω να επανέλθω "εις την προτέρα κατάστασιν", να ξανασταθώ στα πόδια μου,εγώ, που κάποτε ήμουν "κύριος" και σήμερα είμαι "ραγιάς".Να ανέλθουμε εκ νέου στον "θρόνο", να ξαναγίνουμε "ο ηγεμονικός λαός",εμείς, που σήμερα είμαστε "μιλλέτι",να "ξαναφτιαχτεί το ρωμαίικο", "να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά", δηλ, το "Κέντρο" υλικό και νοητό ταυτόχρονα του "Κόσμου", διότι δεν είμαστε τυχαίο γένος, είμαστε "βασιλικό γένος" και πρέπει,επιβάλλεται,είναι η μοίρα μας αυτή, να μην συμβιβαζόμαστε με τη "δυστοπία" του παρόντος, αλλά να επαναφέρουμε την "ευτοπία" του παρελθόντος, να επανέλθουμε "εις την προτέρα κατάστασιν".
Γιατί τα λέμε αυτά ; Διότι στη γλώσσα μας η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν έχει να κάνει με την με την "ουτοπία" του μέλλοντος, με το κυνήγι ενός νεφελώδους, αχαρτογράφητου μέλλοντος, έχει να κάνει - ενάντια στη "δυστοπία" του παρόντος - με την "ευτοπία" του παρελθόντος,ή -για να το πούμε αλλιώς - με την "προβολή" του παρελθόντος στο μέλλον,όχι ως ανούσια επανάληψη στερεοτυπικών σχημάτων και καταστάσεων, αλλά ως επαναφορά της "φυσικής τάξης πραγμάτων".Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ για έναν "λαό κυρίων" έχει να κάνει με το παρελθόν,περισσότερο μυθικό παρά ιστορικό (ή "μυθιστορικό" με την ακριβή έννοια του όρου),με το παρελθόν που πλέον ανήκει στη "σφαίρα του μύθου", του μύθου που επειδή ακριβώς είναι "πέρα από την ιστορία" είναι σε θέση να δημιουργεί την ιστορία,του μύθου που συνομιλεί μαζί μας με τη μυστική γλώσσα των συμβόλων. Το παρελθόν νοείται ως "ο απωλεσθείς Παράδεισος",ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ είναι η τραγική απόπειρα επανεύρεσης της "χαμένης Εδέμ", της "Εδέμ" που εξακολουθεί, απρόσιτη αλλά υπαρκτή να υφίσταται ως Μύθος που κινητοποιεί "το ιστορικό γίγνεσθαι".
Αυτή είναι η ερμηνεία της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ σε όλους τους Παραδοσιακούς Πολιτισμούς,δηλ στους αυθεντικούς Πολιτισμούς που αντιλαμβάνονται τον "Κόσμο" ως "κόσμημα" και αρμονία,τον Χρόνο ως "Κύκλο" ή - καλύτερα - "Σπείρα".
Στην Κινεζική Αυτοκρατορία που ήταν το "ουράνιο βασίλειο" και ταυτόχρονα "Κέντρο της γης" ( " Η αυτοκρατορία του Κέντρου"),ο αυτοκράτορας ήταν ο εγγυητής της "ουράνιας ισορροπίας",της "κοσμικής αρμονίας". Όταν ο αυτοκράτορας γινόταν άδικος,καταπιεστικός ή έστω φαινόταν κατώτερος των περιστάσεων,ο λαός είχε το αυτονόητο δικαίωμα να επαναστατήσει, να ανατρέψει τον "αυτοκράτορα" που πλέον δεν δικαιούται τον "βαρύ και ασήκωτο" για τον κοινό θνητό τίτλο και να ανέβει στον θρόνο του ουράνιου βασιλείου εκείνος που εγγυάται την αποκατάσταση της "ισορροπίας", την επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση, Στο δικό μας "ουράνιο βασίλειο" στην Ελληνική Ρωμανία, αλλά και στην παλαιά Ρώμη, ο Στρατός "ύψωνε τον άξιο στην ασπίδα", ο παρηκμασμένος αυτοκράτορας ανατρέπονταν και η κοσμική τάξη επανέρχονταν.
Σύμφωνα με την Ινδική Παράδοση τώρα βρισκόμαστε στο "τελευταίο σκαλί" στην "σκοτεινή εποχή" ή Κάλι Γιούγκα΄ υπάρχει όμως η ανάμνηση της "μυθικής Χρυσής Εποχής" ή Σάτια Γιούγκα. Η Κάλι Γιούγκα είναι "πτώση" θα "ξανασταθούμε στα πόδια μας" με την επανανεκίνηση του Κύκλου,με την αποκατάσταση της απωλεσθείσας ισορροπίας' το ίδιο ισχύει και με τη δική μας, ελληνική, Ησιόδεια αντίληψη΄ πέσαμε,ξεπέσαμε στο "τελευταίο σκαλί",είμαστε το "σιδηρούν γένος",πρέπει να επανέλθουμε στο "χρυσό γένος".
Όταν ο αρχιστράτηγος και Εθνάρχης μας,ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έλεγε ότι η δική μας ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν έχει σχέση με τις επαναστάσεις των Φράγκων,αυτό εννοούσε' αδιανόητα πράγματα για τους νεωτερικούς ιστορικούς που "διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον". Εννοούσε κάτι ακόμα : οι "άλλες' επαναστάσεις,ως νεωτερικές ,επαναστάσεις "τάξεων" είχαν κυρίαρχο το χρησιμοθηρικό κριτήριο, την "ανατροπή" κάποιων και την "άνοδο" κάποιων άλλων με νέα προνόμια και καινούργια ήθη, σύμφωνα με "τον σιδερένιο νόμο της ολιγαρχίας" του Μίκελς και όσα ενδιαφέροντα μάς διδάσκει ο Παρέτο ως προς "την άνοδο και την πτώση των ελίτ". Η δική μας όμως ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ όπως μάς λέει ο Τσάκωνας ήταν κοινοτική και όχι "ταξική", δηλ. με χρησιμοθηρικά κριτήρια επανάσταση.Ήταν ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ κοινοτικού ήθους και αριστοκρατικής αναφοράς ("Τα παλάτια της Πόλης) και ως γνήσια κοινοτική είχε όχι χρησιμοθηρικά αλλά θυσιαστικά κριτήρια και τον "ήρωα" ως σημείο αναφοράς και γι' αυτό ανέδειξε μια νέα αριστοκρατία, την αριστοκρατία του ορεσίβιου "κλέφτη" ως σύμμιξη Ομηρικού ήρωα και Βυζαντινού ακρίτα. Το στοίχημα παραμένει : ΝΑ ΞΑΝΑΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ.
Κωνσταντινος Τάταρης
