Έφυγε πλήρης ημερών στα 92 της χρόνια κάνοντας τους Έλληνες περήφανους και πρότυπο για όλους μας για την καθημερινή μάχη που έδινε, χωρίς αντάλλαγμα,με γνώμονα το Ιερό χρέος και την αληθινή Αγάπη για την Πατρίδα μας, αφού για 40 ολόκληρα χρόνια, ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω, κάθε πρωί και την κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου.Το πραγματικό της όνομα ήταν Δέσποινα Αχλαδιώτη και γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, συγκεκριμένα το 1890.Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα και άλλους φορείς.Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της.
Κανείς δεν θα λησμονήσει την Γυναίκα εκείνη, που ήταν καλεσμένη στην εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού «Αλάτι και πιπέρι», με πρόσωπο τσαλακωμένο από τις αντιξοότητες, με ένα μικροσκοπικό σωματάκι, γεμάτο πτυχές και ζάρες, από το αλάτι της θάλασσας και τις κακουχίες της βιωτής, μα με ένα βλέμμα καθάριο, γεμάτο Φως από τον Αιγαιοπελαγίτικο Ήλιο και Ουρανό και μια πάναγνη καρδιά, μια λεβέντικη ψυχή, που υπερχείλιζε από Φιλελληνικά αισθήματα Πατριωτισμού και γενναιότητας
Σε ένα μέρος αφιλόξενο και άγονο, που μόνο λίγο χορτάρι φύτρωνε στο χώμα.
Σε μια μικρή βραχονησίδα που ήταν το σπίτι της, η άκρη της πατρίδας που τόσο λάτρευε!!
Η Ρω βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τoυρκικές ακτές.
Η Δέσποινα Αχλαδιώτη το 1924, ήταν τότε μόλις 25 χρονών και πήρε την γενναία απόφαση να εγκατασταθεί στη Ρω με το σύζυγό της , γιατί το Καστελόριζο και τα γύρω νησιά είχαν γεμίσει από πρόσφυγες.
Για πρώτη φορά ύψωσε τη γαλανόλευκη το έτος 1927, όταν ξύπνησε ένα πρωινό αντικρίζοντας να κυματίζει στην κορυφή του ακριτικού νησιού, η τουρκική σημαία.
Για πρώτη φορά ύψωσε τη γαλανόλευκη το έτος 1927, όταν ξύπνησε ένα πρωινό αντικρίζοντας να κυματίζει στην κορυφή του ακριτικού νησιού, η τουρκική σημαία.
Σημαία ελληνική δεν είχε στα χέρια της, η ίδια την έφτιαξε χειροποίητη αφού άνοιξε το σεντούκι της και πήρε ένα απλό λευκό σεντόνι και μια γαλάζια κουρτίνα και την έραψε!
Μαζί με το σύζυγό της κατέβασε την τουρκική, υψώνοντας τη δική μας χειροποίητη Γαλανόλευκη.
Μαζί με το σύζυγό της κατέβασε την τουρκική, υψώνοντας τη δική μας χειροποίητη Γαλανόλευκη.
Λίγα χρόνια αργότερα οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού έφυγαν για να αναζητήσουν μια καλύτερη μοίρα για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Η Δέσποινα και ο Κώστας όμως έμειναν σχεδόν ολομόναχοι για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία μέχρι και το έτος 1940.
Τότε αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης.
Τότε αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης.
Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους κατοίκους του Καστελλόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτή.
Ο σύζυγός της έσβησε αβοήθητος, μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου.
Ο σύζυγός της έσβησε αβοήθητος, μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου.
Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της. Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της κατοχής.
Με «δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά», όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς το 1943.
Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να φύγουν με συμμαχικά πλοία είτε προς Κύπρο είτε προς τις μικρασιατικές ακτές.
Η Κυρά της Ρω όμως, παρέμεινε στο νησί να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία, προσφέροντας τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Με τη λήξη του πολέμου, ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελόριζο κατά ομάδες.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ’ αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ’ αυτή του Καστελόριζου.
Οι περιπέτειες για την Δέσποινα Αχλαδιώτη δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ’ ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε.
Την 1η Σεπτεμβρίου 1975, κατάπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος Γ. Πεζόπουλος» για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω. Όμως στη συνέχεια δεύτερη τουρκική σημαία τοποθετήθηκε αυτή τη φορά στη νήσο Στρογγυλή απέναντι στα νότια του Καστελόριζου.
Στη βράβευσή της από την Ακαδημία Αθηνών είπε:
«Για την Ελλάδα το 'κανα. Νοιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι μέσα στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές».
Στην βιογραφία της η ίδια τονίζει:
"Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ' αγαπώ.
Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες.
βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές.
Και κάπου αλλού τονίζει:
Και κάπου αλλού τονίζει:
«Την Ελληνική Σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον Τάφο.»
Έτσι και έγινε τελικά .
Την τελευταία της πνοή άφησε σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982.
Η κηδεία της έγινε με τιμές δημοσία δαπάνη στο Καστελλόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη, και η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
Την τελευταία της πνοή άφησε σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982.
Η κηδεία της έγινε με τιμές δημοσία δαπάνη στο Καστελλόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη, και η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
Όλοι θα την θυμόμαστε με περηφάνια , δέος και τιμή, σαν την Υπέρμαχο Στρατηγό,σαν τις γενναίες Γυναίκες της Ηπείρου, να δίνουν Φως την ίδια στιγμή, που κάποιοι άλλοι ηγέτες μας άνοιγαν τις κερκόπορτες δίνοντας Γη και Ύδωρ για το ΔΝΤ και προσπαθώντας να φέρουν στο απόλυτο Σκοτάδι ετούτη την ηλιόμορφη Χώρα, την Πατρίδα των Θεών και των Ηρώων.
Αλλά ας μην ξεχνάμε πως μέσα από αυτούς του Εφιάλτες αναπηδούν οι νέοι Ήρωες
Αλλά ας μην ξεχνάμε πως μέσα από αυτούς του Εφιάλτες αναπηδούν οι νέοι Ήρωες
http://logotexnikoperiboli.blogspot.com/2016/05/40.html
