Στα 15 μου έτρεχα σε πορείες όπως κι αργότερα μεγαλη.Κοιμόμουν νυχτα στα παγκάκια κι η αστυνομια με τρομοκρατία ερχόταν να με πιάσει.Εκεί ανάμεσα στο κυνήγι στο τρέξιμο και στο κρυφτό πρωτοέμαθα τον κλεφτοπόλεμο.Το αντάρτικο.Την τέχνη να πολεμὠ.Κουράστηκαν όντως πολύ να με πιάσουν.Μου είχε πει πολύ πριν ο παππούς μου πως γεννήθηκα λέει από φίδι κι από πέτρα. Αργοτερα έμαθα πως το φίδι είναι η γνώση και δύναμη ή πέτρα.Χριστηκα πολεμιστρια της ζωής από τότε και παλεύω μέχρι σήμερα με νύχια και με δόντια στον ίδιο κλεφτοπόλεμο στο ίδιο αντάρτικο.Πότε στεκω ορθή και πότε λυγίζω.Εμαθα να μην φοβάμαι το θάνατο.Το έμαθα σαν πήγαινα μικρή και διάβαζα τις αρχαίες ελληνικές ρήσεις επάνω στις λιτές επιτύμβιες πλάκες.Είμαι Ελληνίδα και πονάω για όσα βλέπω γύρω μου.Κι όλο στρέφω το σουγιά ''πάνω'' στη ψυχή μου..
Εμαθα τον πόνο μου να το μετατρέπω σε υπομονή.Κρατάω λοιπόν γερά ακομα.Μια προσευχή με γαληνεύει και μου θυμίζει την πίστη που πρέπει να έχω για να αντέξω.Το φάρμακο αυτό που με κρατάει ζωντανή και αισιόδοξη