Στα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους οργίαζαν οι ληστές και οι κλέφτες. Σαν καλή ώρα.Οι κακοποιοί είχαν εξελιχθεί στο μεγάλο πονοκέφαλο της Πολιτείας ,παρότι η κοινωνία τους δέχθηκε με τα υπέρ και με τα κατά τους. Τραγούδησε τα κατορθώματά τους, τα παθήματά τους κι όπως συνήθιζε η λαϊκή μούσα το θάνατό τους.Πολλά τραγούδια αφιερωμένα στους ληστές διασώθηκαν. Ένα τέτοιο τραγούδι είναι το δημοφιλές τσάμικο «Παπαλάμπραινα». Είναι άγνωστο πόσοι από τους πολλούς σύγχρονους εκτελεστές της «Παπαλάμπραινας» γνωρίζουν το γεγονός στο οποίο αναφέρεται.
Ο παπά-Λάμπρος Ζέρβας ήταν εφημέριος στο χωριό Ρωμύρι της Πυλίας το 1860. Ένας συγχωριανός του, που λεγόταν Σταύρος Φιτσιάλος σκέφτηκε να συνεργαστεί με μια συμμορία για να τον ληστέψουν. Οι ληστές έφτασαν ένα απόγευμα έξω από το χωριό και κρύφτηκαν στα γύρω δέντρα.Δυο από αυτούς επισκέφτηκαν τον παπά-Λάμπρο και του δήλωσαν πως ήθελαν να αγοράσουν από αυτόν ένα βόδι που είχε για πούλημα. Επειδή όμως με τις διαπραγματεύσεις νύχτωσε, ο παπάς προθυμοποιήθηκε να τους φιλοξενήσει στο σπίτι του. Τη νύχτα και ενώ όλο το χωριό κοιμόταν, ειδοποίησαν τους συντρόφους τους οι οποίοι όρμησαν στο σπίτι κι άρχισαν να ψάχνουν για χρήματα.Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, η κόρη του παπά, η Παναγιώτα, κατάφερε να ξεφύγει από το σπίτι κι άρχισε να καλεί σε βοήθεια τα ξαδέρφια της, Γιώργη και Κώστα Ζέρβα. Ξύπνησαν και οι άλλοι χωριανοί κι άρχισαν οι πυροβολισμοί. Οι ληστές έφυγαν χωρίς να πάρουν τίποτε. Καταδιώχτηκαν όμως κι ένας απ’ αυτούς σκοτώθηκε ενώ ένας άλλος τραυματίστηκε.
Στου παπά-Λάμπρου την αυλή, είναι μια μάζεψη πολλή.
Καν’ ο παπάς είν’ άρρωστος, καν’ η παπαδιά πεθαίνει;
Παπαλάμπραινα καημένη.
Ουτ’ ο παπάς είν’ άρρωστος, ουτ’ η παπαδιά πεθαίνει.
Παπαλάμπραινα καημένη.
Οι κλέφτες τους εγδύσανε και τα λεφτά ζητήσανε.
Μια λυγερή εφώναξε, τους κλέφτες τους ετρόμαξε.
Τρέξε Γιωργάκη ξάδερφε, οι κλέφτες μας εκάψανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.