Μα ήρθε μια μέρα κάποτε που ήταν διαφορετική από όλες τις άλλες. Τα μαντρωμένα πρόβατα δεν ήταν πια χαρούμενα, δυσανασχετούσαν σε όλα τα μαντριά. Είχε πέσει ξηρασία και δεν είχαν ούτε να φάνε ούτε να πιούνε πια. Τ’άρμεγαν και τα κούρευαν κάθε μέρα και όσα δεν είχαν πια να δώσουν γάλα και μαλλί τα σφάζανε αμέσως. Οσα νοιώθανε μια στάλα δυνατά έψαχναν να φύγουν απ’το μαντρί, μα μαθημένα καθώς ήτανε να ζούνε πάντα σε μαντρί, αναζητούσανε σ’άλλο μαντρί να πάνε πάλι.Τα τσομπανόσκυλα αλυχτούσαν όλο και πιο δυνατά όπως και οι πορτιέρηδες από τα διπλανά μαντριά επίσης. Οι φλογέρες βούιζαν όλες μαζί κακόφωνα, χωρίς σκοπός να ξεχωρίζει. Και να το ερώτημα ξανάρχεται, ποιο μαντρί είναι καλύτερο; Σε ποιο μαντρί να πάω; Ήρθε η μέρα που και τα μαντρωμένα ρώτησαν την ίδια ερώτηση με μένα.Και τότε έκατσα να φανταστώ πως θα’τανε το τέλειο μαντρί. Δεν θα’χε φράχτη γύρω-γύρω, θα επιτρεπότανε να τρως από όλα τα λιβάδια, να πίνεις νερό απ’όλες τις πηγές, να ταξιδεύεις σε κάθε τόπο και να χαίρεσαι τις ομορφιές του και να αφήνεις πίσω τις κακοτοπιές του. Και στο τέλος της ημέρας δεν θα είχε κούρεμα, άρμεγμα και σφαγή. Μα τι τα θες, αφού δεν υπάρχει τέλειο μαντρί παρά μόνο στη φαντασία μου. Μετά όμως θυμήθηκα δυο λόγια του φιλόσοφου συγγραφέα και σκέφτηκα, μα ναι υπάρχει τέτοιο μαντρί, μόνο που δεν είναι για πρόβατα
«Στον κόσμο τούτον» συλλογίζουνταν, «θά ‘σαι αρνί ή λύκος – αν είσαι αρνί σε τρων – αν είσαι λύκος τρως. Θεέ μου, δεν υπάρχει ένα τρίτο ζώο, καλύτερο, δυνατότερο»; Και μια φωνή μέσα του του αποκρίνουνταν: «υπάρχει, υπάρχει, παπα-Γιάνναρε, κάνε υπομονή.
Τώρα και χιλιάδες χρόνια ξεκίνησε να φτάσει, να γίνει άνθρωπος – δεν έφτασε ακόμα. Βιάζεσαι; Ο Θεός δε βιάζεται παπα-Γιάνναρε.»
Ν. Καζαντζάκης, Αδερφοφάδες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.